Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Για την νοηματοδότηση της απεργίας




Μάλλον, από ότι φαίνετε πρέπει να ξεκινήσουμε τον ορισμό. Και αυτό γιατί για να σπάσει ο κοινωνικός αυτοματισμός της εν λόγω κοινωνίας πρέπει να ξεκινάμε από τα βασικά. Απεργία σημαίνει μπλοκάρισμα της παραγωγικής διαδικασίας. Άρα είναι εκβιασμός της εργατικής τάξης είτε απέναντι στον ιδιώτη είτε απέναντι στο κράτος σε άμεση αντιδιαστολή με τον διαρκή εκβιασμό της αστικής τάξης απέναντι στον εργάτη απλώς και μόνο για να μην επεκταθούμε πολύ με την εκμετάλλευση της ίδιας της εργατοσύνης του της ιδιότητας εκείνης που παράγει την υπεραξία που καρπώνεται ο εκμεταλλευτής. Και για να γίνω ακόμα πιο σαφής η μόνη παραγωγική διαδικασία στο σημερινό σχολείο είναι οι πανελλήνιες. Σε αυτό φυσικά και δεν είναι άμοιροι ευθυνών οι καθηγητές και οι δάσκαλοι, μόνο και μόνο γιατί αποδέχτηκαν να διδάσκουν τη διδασκαλία του συστήματος και να αποδίδουν στη μπασταρδοκρατία μας απολίτικους εργάτες. Έτσι από το σημείο που ο Αρβανιτόπουλος έφερε Μάη μήνα το προεδρικό διάταγμα (μιας και η βουλή έχει καταργηθεί εδώ και καιρό και τα πάντα είναι της μορφής αποφασίζομεν και διατάσσομεν ) και στο μέτρο που απεργία σημαίνει εκβιασμός και μπλοκάρισμα της παραγωγικής διαδικασίας η απεργία αυτή των καθηγητών είναι απολύτως δίκαια και λογική. Δεν είναι ούτε τραμπουκισμός ούτε οπορτουνισμός, είναι απολύτως μια λογική διαδικασία που απορρέει από τα δίκαια αιτήματα τους.

Σε δεύτερη και πιο ψύχραιμη ανάγνωση είναι ανάγκη να δούμε τι ακριβώς θα επιφέρει αυτό το προεδρικό διάταγμα. Έχουμε και λέμε : 650 ευρώ για τον πρωτοδιόριστο, μάλιστα και πολύ πιθανό ο πρωτοδιόριστος να βρίσκεται ακόμα και 200 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του. Τουλάχιστον 10000 νέους ανέργους με την αύξηση του ωραρίου κατά 2 ώρες για την κάλυψη κενών. Περαιτέρω, κατάργηση μουσικών σχολείων, σχολείων για ΑΜΕΑ και γενικότερη αποπομπή ατόμων με ιδιαίτερες ικανότητες εκτός κοινωνικού συνόλου ή άμεση κονσερβοποίηση τους στο εν γένει σχολικό πρόγραμμα. 30 παιδιά στις αίθουσες και συγχώνευση τμημάτων.  Για ακόμα ποιο άμεση εικόνα έχουμε 1,5 τετραγωνικό ανά παιδί ενώ η ελάχιστη απόσταση με τους βασικούς κανόνες πυρασφάλειας και μόνο είναι 2 μέτρα. Αυτά όσον αφορά το κλαδικό επίπεδο της απεργίας και τις άμεσες συνέπειες ενός προεδρικού διατάγματος που οδηγεί απόλυτα ορθά την ΟΛΜΕ σε αυτή την απόφαση από εκεί και πέρα για τα μεγάλα τώρα.

[…]Ειδικά οι απεργίες των εκπαιδευτικών, αν και καθαυτές δεν αποτελούν πρόβλημα για τις κυβερνήσεις, γίνονται έμμεσα επικίνδυνες επειδή απελευθερώνουν μια ανεξέλεγκτη μάζα μαθητικής και φοιτητικής νεολαίας, η οποία μπορεί να κατέβει σε διαδηλώσεις και σε αυτή την περίπτωση η καταστολή μπορεί εύκολα να έχει δραματικές συνέπειες. […]. Από το επίσημο περιοδικό του ΟΟΣΑ σε ένα άρθρο με τίτλο:  «Οι δυνατότητες πραγματοποίησης των διαρθρωτικών αναπροσαρμογών», το 1996. Υπό αυτό λοιπόν, το πρίσμα και μιας και είδαμε ήδη την λύσσα με την οποία επιτίθενται τα ΜΜΕ της χώρας εκείνα που είναι πιο χαμηλά από την Ουγκάντα στην λίστα για τα ανεξάρτητα ΜΜΕ και την λύσσα επίσης της κυβέρνησης να εκδώσει σε ένα κατάπτυστο ΦΕΚ την απόφαση της για επιστράτευση πριν καν ξεκινήσει η απεργία, πριν καν αποφασιστεί από τις ΕΛΜΕ, μήπως πρέπει το συνολικό εργατικό κίνημα να δει την πρόκληση μπροστά του. Είδαμε τον πανικό του κράτους τις ημέρες της απεργίας των ΜΜΜ και μετά των ναυτεργατών αλλά το σοκ της νίκης, της βραχυπρόθεσμης μεν νίκης ήταν και εκείνο που έδωσε την ευκαιρία για την αντισυνταγματική ξεκάθαρα νοικοκυραίε μου επιβολή της επιστράτευσης και την τελική καταστολή των δύο αυτών απεργιακών κινητοποιήσεων. Και γράφω, για το σοκ της νίκης γιατί θα επανέλθω λίγο αργότερα σε αυτό, ως τον αμεσότερο κίνδυνο που διατρέχει και αυτή η κινητοποίηση. Λοιπόν αυτό που θέλω ουσιαστικά να πω είναι το πόσο σημαντική μπορεί να αποδειχτεί αυτή η σύγκρουση.

Σημαντική, γιατί μπορεί να χτυπήσει στην καρδιά της αστικής διδασκαλίας και ακόμα περισσότερο στην καρδιά του κοινωνικού αυτοματισμού που έχει επιβληθεί μέσω εκείνου του σιωπηρού μετά βιομηχανικού κοινωνικού συμβολαίου. Την υπόσχεση. Όλο το οικοδόμημα του συστήματος, πολύ περισσότερο της ελληνικής κοινωνίας στηρίζεται σε ένα και μόνο πυλώνα στο γεγονός πως το αστικό κράτος υπόσχεται ένα καλύτερο μέλλον στο παιδί του νοικοκυραίου, όχι του εργάτη, κάτι που δεν πραγματοποιεί απαραίτητα απλά το υπόσχεται και στην υποκριτική ικανότητα του νοικοκυραίου να νοιάζεται για το παιδί του και να μην μεταμορφώνει την οργή του σε συνείδηση. Άρα, μια απεργία που θα στοχεύει ιδιαίτερα στην εποχή μας, που μόνη εικόνα από το μέλλον για το παιδί είναι ή τα 400 ευρώ ή πολύ πιθανότερο η ανεργία, σε αυτή την υπόσχεση ίσως και να αποφέρει πραγματικά όχι μόνο αντιμνημονιακούς καρπούς αλλά και πολύ περισσότερο αντικαπιταλιστικούς καρπούς.  Δηλαδή είναι μια πολύ μεγάλη ευκαιρία για το κίνημα να δώσει μορφή συνείδησης στην οργή του νοικοκυραίου να τον περάσει στον κόσμο της βούλησης και να τον βγάλει από τον κόσμο της παράστασης όπως θα μπορούσε να πει ο Σοπενχάουερ.

Όμως, για να γίνει αυτό χρειάζονται αρκετά βήματα. Πρώτα και κύρια αλληλεγγύη. Το εργατικό κίνημα οφείλει να εξαναγκάσει τα δυο τριτοβάθμια όργανα του τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ σε γενική απεργία διαρκείας. Για να εξαναγκαστούν όμως όλα τα κομμάτια της κοινωνίας οφείλουν να σταθούν αλληλέγγυοι. Πρώτοι από όλους οι μαθητές, τα σχολεία πρέπει να τεθούν υπό κατάληψη, οι μαθητές πρέπει να σταθούν δίπλα και να στηρίξουν τους καθηγητές τους. Οι επιτηρητές πρέπει να βρουν λουκέτα, να οργανωθούν γενικές συνελεύσεις μαθητών, να αρχίσουν οι μαθητές να αποκτούν συνείδηση ταξικού αγώνα και μην μου πείτε ότι δεν γίνεται μια χαρά είχε γίνει τον Δεκέμβρη και ίσως είναι και πιο εύκολο για εκείνους γιατί ακόμα δεν έχουνε αλλοτριωθεί πλήρως από την εργατοσύνη τους όπως οι γονείς τους κάτι το οποίο ίσως και να  οφείλετε σε φωτεινές εξαιρέσεις δασκάλων και καθηγητών που πράγματι αγωνιούν για αυτά τα παιδιά. Εδώ που τα λέμε δεν νομίζω να πιστεύουν και οι μαθητές πως αγωνιούν η Όλγα η Τρέμη και ο Μπάμπης ο Παπαδημητρίου για αυτούς και δεν αγωνιά ο φυσικός τους και ο φιλόλογός τους. Αν το πιστεύουν τότε είναι ηλίθιοι και δεν είναι άξιοι λόγου. Από εκεί και πέρα, τα θέματα των πανελληνίων δεν πρέπει να φτάσουν στα σχολεία όσοι είναι εμπλεκόμενοι σε αυτή τη διαδικασία πρέπει να μπλοκάρουν κάθε διαδικασία, τα πρωτοβάθμια συνδικάτα πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους αν δεν το κάνουν τα μεγάλα συνδικάτα της χώρας πράγμα το οποίο και είναι πολύ πιθανό.

Από εκεί και πέρα στα της απεργίας πλέον. Το προλεταριάτο οφείλει να είναι εκεί οφείλει να αυτόοργανωθεί με βάση την άμεση δημοκρατία, οφείλει να μην έχει ανάγκη από πατρόνες σε μια τέτοια μάχη, οφείλει να κατατμήσει τις προτεραιότητες του βάση των γενικών συνελεύσεων των σωματείων. Οι καλλιτέχνες πρέπει να είναι εκεί. Στη βία και την καταστολή που θα δεχθεί το κίνημα η τέχνη μπορεί να του δώσει πνοή. Δεν ήταν πασιφιστική κραυγή αυτή μην παρεξηγηθώ η αντί-βία είναι απαραίτητη αλλά με βάση τις κλίμακες οι εφεδρείες των σκυλιών των αφεντικών είναι μεγαλύτερες. Και για αυτό χρειάζεται η τέχνη στο κίνημα για να γεννά νέες δυνάμεις νέες ελπίδες. Αν οι καλλιτέχνες δεν είναι εκεί με τις συναυλίες τους και τις παραστάσεις τους να πάνε να καταταγούν στα ΜΑΤ να παίρνουν και άμεσα τις επιδοτήσεις από το κράτος. Τέλος, και θεωρώ πως αυτό θα είναι το σημαντικότερο. Δεν ψάχνουμε ένα Μάη ή το Σιάτλ ψάχνουμε κάτι άλλο. Αυτά ηττήθηκαν και μόνο από το σοκ της νίκης.

Το σοκ  της νίκης είναι ίσως το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει συνήθως το κίνημα. Η επίτευξη των μεσοπρόθεσμων στόχων είναι σχεδόν πάντα άμεση, βλέπε Κερατέα. Οι βραχυπρόθεσμη στόχοι ήταν το σταμάτημα των εργασιών για το ΧΥΤΑ. Δεν επιτέυθηκαν διότι το κράτος δεν θα μπορούσε να άφηνε να φανεί μια τέτοια νίκη. Η μεσοπρόθεσμοι στόχοι που ποτέ σχεδόν δεν προβάλλονται ήταν η οριστική διακοπή του ΧΥΤΑ και η μη περαιτέρω ανάπτυξη τους ανά την χώρα και η ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου. Πραγματοποιήθηκαν. Και τέλος τουλάχιστον για τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια ήταν η ανατροπή του συστήματος. Πράγμα που δεν έγινε πολύ περισσότερο λόγω του σοκ της νίκης. Για την εργατική τάξη που για πολλούς λόγους δεν συνήθισε στις νίκες είναι δύσκολο να τις διαχειριστεί και σε αυτό πολύ μεγάλο ρόλο παίζουν οι ίδιες οι έριδες που δημιουργούνται στο κίνημα και αυτό συμβαίνει λόγω της αλλοτρίωσης που έχει υποστεί ο εργάτης. Τα εργατικά συμβούλια κάνουν λάθη γιατί αποδέχονται τη λογική του πατρόνα πολλές φορές. Εδώ λοιπόν είναι ο ρόλος των φοιτητών, ως τον ατόμων εκείνων που έχουν αποκτήσει συνείδηση μέσα στο δρόμο αλλά μπορούν να από μακρύνουν την εργατοσύνη από πάνω τους. Οι φοιτητές πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή των απεργιακών κινητοποιήσεων όχι μόνο λόγο μαζικότητας συνείδησης και οργάνωσης ενός ήδη καλά οργανωμένου κινήματος αλλά και για να ελέγχουν τυχόν αποκλίσεις από τις αυτοοργανωτικές διαδικασίες, κάτι που θα μπορούσε να επιφέρει και την ήττα, κάτι που συμβαίνει συνήθως λόγω αυτού ακριβώς του σοκ της νίκης

Τέλος, δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να φτάσουμε στην ουτοπία, δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να ρίξουμε ακόμα και το μνημόνιο, δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε έστω και κάποιο από τα αιτήματα των δασκάλων. Ούτε μπορώ να υποσχεθώ κάτι άλλωστε οι εργάτες πράττουν δεν υπόσχονται. Το μόνο που ξέρω είναι ότι μονάχα ο δρόμος είναι η πυξίδα, μονάχα αυτός έχει δίκιο ακόμα και αν μας αδικεί κάποιες φορές. Η εδώ που τα λέμε δεν τους χρωστάμε κάτι στους δασκάλους μας όσο και αν μας νευρίαζαν μερικές φορές, δεν μας έμαθαν να γράφουμε ; Πως θα τα έγραφα τώρα όλα αυτά αν δεν ήταν κάποιοι να μου δείξουν το άλφα, τώρα αν κάποιοι θα μπορέσουμε να το κυκλώσουμε δεν είναι μόνο δικό τους θέμα.

  


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου