Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Στη Λόττε




Πέρασε αρκετός καιρός. 6 Δεκέμβρη ήταν στην αρχή, 30 Σεπτέμβρη μετά, 20 Δεκέμβρη πάλι και πρώτη Φλεβάρης που έφυγες. Ναι, κάθε φορά ήταν η πρώτη. Αλλά, όλα μέσα στο χειμώνα ρε Λόττε. Τίποτα το καλοκαίρι ; είναι ποτέ δυνατόν να μην μπορούμε να τα πούμε το καλοκαίρι. Έφυγες και συ ρε Λόττε και δεν παίζει να έρθεις για ελεύθερο κάμπινγκ στη Γαύδο, δεν παίζει να πετάξεις μέχρι τη Γκούτσα. Έχεις και άλλες διακοπές να τρέχεις, στη Νότια Γαλλία, απλώς με μια σκηνή να βλέπεις το απέραντο μωβ από τις λεβάντες στην Προβηγκία.
Σαν τότε που τρέχαμε στο Fuzz να φωνάξουμε το Start wearing purple. Ίσως και οι Gogol Bordello να ήταν το μοναδικό σημείο που συμφωνούσαμε. Μάλλον, γιατί και για τους δυο μας, το όνειρο ήταν να ήμασταν ένας Wonderlust King. Να ήσουν η Δουλτσινέα μου και να ταξιδεύαμε πάνω στα καπούλια του Ροσινάντε. Να ήμουν ο Σιντάρτα σου, να είχα απαρνηθεί το Ζεν και να γράφαμε ένα δικό μας Ντάιμοντ Σούτρα.
Και η γνωστή μας τελετή. Ο Tom Waits να παίζει από πίσω, να σκάμε ένα τσιγάρο. Να διαλογιζόμαστε ο ένας απέναντι στο άλλο και μετά να παίζουμε Γιαμπάιουμ. Να είμαι στη στάση του λωτού, να τυλίγεις τα πόδια σου γυρω από την πλάτη μου και να προσπαθούμε να φτάσουμε στη Νιρβάνα. Αλλά το πρώτο Ντάρμα είναι αυτό που ορίζει τον κόσμο γλυκιά μου.
Όλα είναι πόνος. 20 Δεκέμβρη. Κατεβαίνουμε άγιο Ελευθέριο. Ήταν να πας σπίτι. Είχες έρθει μόνο για τα Χριστούγεννα πάλι. Σε μια πυλωτή μιας πολυκατοικίας πίσω από το Σπόρτινγκ. Απλά ήταν το κρύο, η υγρασία που τα έκανε όλα δύσκολα. Αλλά εκείνο το φιλί σου πόσο ζεστό ήταν. Και αφού όλα είναι πόνος και αφού και η ελευθερία ‘έχει το τίμημα της ρε συντρόφισσα, ναι, ξέρω δεν φυλακίζεται ποτέ αλλά ακόμα και το περιστέρι που άφησε ο Ιάσωνας να περάσει μέσα από τις συμπληγάδες άφησε ένα κομμάτι του στο πόνο. Μάλλον, και εμείς έπρεπε να αφήσουμε.
Βέβαια εδώ που τα λέμε πάντα το φόρτε σου ήταν η μοναξιά. Όλο για κοινωνική απεύθυνση μπορούσαμε να μιλάμε αλλά δεν ήταν το φόρτε σου. Πάντα ήθελες να χάνεσαι. Σε μια πόλη σαν την Αθήνα. Μεγάλη πουτάνα αυτή η πόλη, αλλά μια πουτάνα όπως θα έλεγε ο Μπαλζάκ που η τρυφερότητα μόνο στο άπειρο θα μπορούσε να ανθίσει. Και όμως εκείνη η μέρα που πρώτο είπες για τον Μπαλζάκ χτύπησε η καρδιά μου σε άλλο ρυθμό, όπως εκείνη του νεαρού Βέρθερου όταν η Λόττε μίλησε για τον Κλόπστοκ. Και αυτό το παιχνίδι να είμαστε η Λόττε και ο Βέρθερος πάντα. Λες και η σχέση μας δούλευε μόνο στο φαντασιακό μας . Αλλά εκείνη τη μέρα που μας ξύπνησε εκείνη η γλυκιά κυριούλα στο θεατράκι στο Στρέφη γιατί είχανε πρόβα και έπρεπε να φύγουμε, εκείνο ήταν πραγματικότητα.
Ξέρεις μέχρι και σήμερα σηκώνομαι το πρωί να πάω στη σχολή, κατεβαίνω να πάω προς την πλατεία και πάντα το βλέμμα μου πέφτει στην ίντριγκα μπας και είσαι εκεί να τινάζεις τη φράντζα σου σε ενοχλούσε, σε συνελεύσεις, πορείες και ακόμα όταν έγραφες εκείνους τους θεϊκούς στίχους πιωμένη για τα καλά σε χαρτοπετσέτες, χαρτομάντιλα, ότι έβρισκες.
Δεν ξέρω πως σου φαίνονται όλα αυτά, απλώς έιχα ανάγκη να τα γράψω χωρίς φανφάρες και βερμπαλισμούς. Απλώς, θέλω μονάχα να σε ξαναδώ. Η αλήθεια είναι ότι πάντα ήσουν μια ύπαρξη που μόνο ένας Gaudi θα μπορούσε να σχεδιάσει, μικρή μου αρχιτεκτόνισσα. Πάντα οι φίλοι μου τραγουδούσαν για σένα το she lost control. Ναι, πάντα ήσουν μια disorder γλυκιά μου. Ναι, ξέρω πως ουσιαστικά ο ρομαντισμός είναι μια μικροαστική παραπλάνηση. Ότι ως ελευθεριακοί δεν μπορούμε να έχουμε όνειρα σχέσεων αλλά μόνο μικροαστικά όνειρα έχω για σένα σαν του Δρογώση. Να είχαμε δυό παιδιά αγκαλιά να τους δείχναμε τα δικά μας Εξάρχεια.
Το ραντεβού, ξέρω είναι πάντα στη φωτιά. Αλλά ποτέ δεν είσαι πλέον ούτε εκεί. Μόνο σε ένα όνειρο σε συναντώ. Να έρχομαι εγώ να σε βρω στο Παρίσι. Να κοιτάζω βιβλία στο Shakespeare co. Και να μπαίνεις εσύ. Να κάνουμε σπονδές στο τάφο του Μπωτλαίρ σαν τον Τρότσκι και τη Ναταλία του. Να αλλάξουμε τη ζωή όπως λέει και ο Ρεμπώ. Αλλά για να τελειώνουμε, πάλι με ένα κουτάκι μπύρα θα είμαστε σε κάποια παραλία. Απλώς ρε Λόττε ελπίζω να σε δώ από μακριά να έρχεσαι ξυπόλητη σαν την Patti  Smith στο Horses και να σε αναγνωρίσω από εκείνο τον μπλε Old Holborn σου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου