Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

Μια καταστασιακή περιπέτεια.


Έπρεπε να φύγουμε για λίγο από την πόλη. Δεν μπορούσαμε ακόμα να πιστέψουμε αυτό που είχαμε συμφωνήσει να κάνουμε. Εδώ που τα λέμε ούτε μια ζωή δεν είχαμε πειράξει καν στη ζωή μας εκτός βέβαια από κάτι ψιλοτραμπουκισμούς σε φασίστες, εδώ ρε Έφη ούτε κατσαρίδα δεν μπορείς να σκοτώσεις. Τρέμεις και ουρλιάζεις με το που τις βλέπεις όχι ότι και εγώ είμαι ιδιαίτερα ατρόμητος.  Για αυτό έπρεπε να φύγουμε κάπου να πάμε . μες στο κέντρο και οι δύο μας ασφυκτιούσαμε για λίγο αέρα, θα ξανατρέχαμε τα πρωινά στο μετρό, να περπατάμε πάνω κάτω μπας και επουλώσουμε τις πληγές που άνοιξαν οι πρόσφατες επιλογές μας. Και η κόρη μας τι θα κάνε μετά. Θα είχαμε καθίσει να γράψουμε ένα γράμμα με όλη μας την αγάπη στον γνωστό μας συναισθηματισμό που εκείνη θα ανακάλυπτε το άλλο πρωί πάνω στο τραπέζι της κουζίνας.

-φόρτωσε τα αμάξι, μια τσάντα πάμε θα πάμε παραλία σου φώναξα με το που ανοίξαμε και μπήκαμε σπίτι, θα πάμε να αφήσουμε την μικρή στην Χριστίνα και το Γιώργο και θα πάμε να δούμε τα πεφταστέρια.

- είναι 12 Αυγούστου, κάθε τέτοια μέρα θα βλέπουμε τα αστέρια τι θα γίνει ?

- τώρα το χρειαζόμαστε πιο πολύ από ποτέ. Άλλωστε την πρώτη φορά δεν βλέπαμε τα αστέρια, στο λόφο ήμασταν και δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα άλλο από τα κίτρινα φώτα της πόλης.

Καλά, είπε και βάλθηκε να φτιάχνει μια τσάντα, έβαλε το κόκκινο μαντήλι της μέσα, δεν της άρεσε να το φοράει πουθενά αλλού παρά πάνω στα βότσαλα της παραλίας. Πήρε 3 μπουκάλια κρασί από τα φτηνά φυσικά και τα καταχώνιασε στην ψευτοτσάντα της. Και φυσικά βούτηξε τους δαιμονισμένους και το αναζητώντας το χαμένο χρόνο του Προύστ. Δεν τα διαβάζαμε ποτέ αλλά κάθε road trip μας τα είχε οπότε και αυτό το μάλλον τελευταίο θα έπρεπε να τα είχε. Πιο πολύ χρησίμευαν για να θυμόμαστε τον χρόνο που αναζητούσαμε και το τι δαίμονες είχαμε γίνεις σε αυτή την πόλη.

Ξεκινήσαμε αγκομαχώντας με το σαραβαλάκι μας, αφήσαμε κάπου στα Πατήσια την μικρή μας Ρόζα και η Έφη βάλθηκε να της πει « ει, μικρή θα σαι πάντα η Τζέυν Ώστιν, ή η Μαίρη Σέλλευ δεν θα γίνει ποτέ μια ηρωίδα τους, εσύ θα πλάθεις τον κόσμο, το νου σου μικρή.». εγώ περιορίστηκα να της πω πως την αγαπάμε εκείνη, τους φίλους της και τον κόσμο που ναι όλος δικός της. Η Χριστίνα με τον Γιώργο έγνεψαν σε ένα τόνο σιωπηλό σαν να δέχονταν τη συγγνώμη μας για κάτι που δεν ήξεραν, έτσι και αλλιώς ήταν οι καλύτεροι μας φίλοι, ήταν στο μυαλό μας και την καρδία πριν ακόμα φτάσει εκεί το δικό μας αίμα.

Με τα πολλά, φτάσαμε και στην παραλία μας, εκείνη έτεινε να καλύψει τους ώμους της με το κόκκινο μαντήλι της, πρόλαβα και φίλησα τον ένα της γυμνό ώμο, μόνο και μόνο για να ακούσω άλλη μια φορά τον ήχο που έκαναν τα χείλη μου όταν έσμιγαν με το δέρμα της και στη συνέχεια, άνοιξα το πρώτο μπουκάλι κρασί και κάτι πήγα να ψελλίσω, μόνο που εκείνη με σταμάτησε: «κανόνας νούμερο ένα, απλώς κοιτάμε τα αστέρια και δεν μιλάμε.» για την επόμενη ώρα αυτό κάναμε, μόνο πασάραμε ο ένας στον άλλο το μπουκάλι με το κρασί. Ξαφνικά μέσα στην κοσμική σιωπή πετάχτηκε και είπε θυμάσαι την τελετή μας ? 

Είχαμε να το κάνουμε χρόνια, από τότε που γεννήθηκε η Ρόζα το είχαμε σταματήσει αλλά σήμερα όπως είπε και η Έφη ήμασταν 5, 15 21, 33, ήμασταν ένας είχαμε γεννηθεί με διαφορά περίπου 5 μηνών και κάθε χρονιά μας σε κάποιον άλλο κόσμο ήταν η ίδια, ήμασταν ένα ενωμένο Γιν και γιανγκ που είχε ξεστρατίσει στο δρόμο και σήμερα ήμασταν, κάθε στιγμή επιτέλους μαζί. Καθίσαμε οκλαδόν , έβαλα ένα cd του Tom Waits , της έδωσα να ανάψει τον πρώτο μπάφο και κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο, απαγορευόταν ρητά να μιλήσουμε, αυτό συνεχιζόταν μέχρι έτσι γυμνοί που ήμασταν τέλειωνε ο ήχος του cd, τότε ερχόταν καταπάνω μου τύλιγε τα πόδια της γύρω από την μέση μου και κινούμαστε αντίκρυ στον ίδιο ρυθμό, εμπρός πίσω, σε μια μαγική κούνια που τα χνώτα μας έμπλεκαν στη ζέστη της βραδιάς και της καρδιάς μας που τα γεννητικά μας όργανα στην ατέρμονη ηδονή τους έμοιαζαν όλο και πιο πολύ ανδρόγυνα σμιλεμένα πριν οι Θεοί βγουν από το έρεβος.

Βέβαια, φίλε ξέρεις, είπαμε και πριν ήμασταν όλα μας τα χρόνια εκεί στην ίδια παραλία , και ένα άλλος ελάχιστος εαυτός με ώθησε να τη σπρώξω να την βάλω από κάτω μου και με ένα παλμό που ανάθεμα δεν ‘ξέρω που βρήκα την δύναμη να προσπαθώ να νιώσω όλο και πιο δυνατά όλο και πιο βαθιά τη ζέστη του κορμιού της, σε σημείο που ντοπαμίνη και ενδορφίνες έτρεχαν και έσταζαν στα βότσαλα για τους ερχόμενους τουρίστες, να μασουλάω αχόρταγα το στήθος της και εκείνη σαν άλλη lady Bathory να μπήγει τα δόντια της στο αθέατο σημείο του λαιμού μου, σε αυτή τη ζέση της πραγματικότητας στην δημιουργία του ονείρου και την ηδονή των στιγμών εξουθενωμένους μας βρήκε το πρωινό.

Θυμάμαι να καμάκωσα ένα χταπόδι την άλλη μέρα και να φάγαμε το μεσημεριανό μας πριν το τέλος μας. Αν έχεις ένα τελευταίο γεύμα καλύτερα αυτό να είναι ένα φρέσκο χταπόδι παραδίπλα στο κύμα.

Το βράδυ πήγαμε στο νυχτερινό κέντρο με το σμόκιν και την τουαλέτα που χαμε βρει στα ντουλάπια των γονιών μας. Αφήσαμε την ώρα να περάσει, και πάνω στο τσακίρ κέφι, ανεβήκαμε δίπλα στον διασκεδαστή Σάκη Ρέμο από τη μία η Έφη από την άλλη εγώ και στη μέση ο διασκεδαστής. Τον αγκαλιάσαμε σφιχτά, βγάλαμε τα δύο 55άρια μας και πυροβολήσαμε τα κεφάλια μας, τουλάχιστον που λες εγώ πρόλαβα και την είδα στα αλήθεια σου λέω ζωντανή ακόμα να ξεπροβάλει το αιώνιο χαμόγελο της μέσα από τη σάρκα τη δική μου το αίμα το δικό της και το μιαρό εγκεφαλικό ιστό του διασκεδαστή.


Εφημερίδα Η Πατρίδα 14/08/2027

Τελείως απρόκλητη επίθεση με τραγικό απολογισμό το θάνατο του γνωστού διασκεδαστή Σάκη Ρέμου δέχτηκε το νυχτερινό κέντρο ο καναπές από δύο εξτρεμιστικά στοιχεία. 

Αυτόπτης μάρτυρας νοικοκυραίος #1

«ξεπρόβαλαν από το πουθενά και μέσα σε όλο το κέφι, μας έδωσαν ένα τρομερό θέαμα από αίματα και σάρκα σαν αμερικάνικο καλό Χόλυγουντ ήταν, τι να σας πω δεν ξέρω ποιοι μπορεί να ήταν πάντως σίγουρα δεν ήθελαν το καλό της πατρίδας, πως θα βγούμε αύριο στις αγορές έτσι ?»

Αυτόπτης μάρτυρας νοικοκυραίος #2

Σίγουρα ήταν αλλοδαποί, πράκτορες των ελεύθερων κοινωνιών της λατινικής Αμερικής θα ήταν που όλο έρχονται εδώ και λυμαίνονται τον πολιτισμό και την παιδεία μας, παρ όλα αυτά από θεαματικής άποψης ήταν σχεδόν ερεθιστικό, το καλύτερο σεξ έκανα μετά στο σπίτι των αισθήσεων με την γυναίκα του ανατολικού μπλοκ που μου παρείχε το ένδοξο κράτος μας.

Εθνικός ευεργέτης ιδιοκτήτης του νυχτερινού κέντρου ο «καναπές» Μάκης Αναστασιάδης

Τι να σας πω παιδιά μην ανησυχείτε το μαγαζί θα ξαναλειτουργήσει άμεσα και την πρώτη μέρα μάλιστα θα φέρουμε τα πιο τρανταχτά ονόματα με δωρεάν είσοδο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου