Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Ο φοιτητής ως νοικοκυραίος



Αυτό το κείμενο δεν έχει ως σκοπό να απορυθμίσει κάθε ιδιότητα του νοικοκυραίου. Θεωρώ ότι πρέπει να μιλάμε πλέον πιο καθαρά για αυτούς, τα ανθρωπάκια που περιγράφει στο «αυτούς, τους έχω βαρεθεί» ο Νίμελερ, ως ξεχωριστή τάξη εντός ελληνικής κοινωνίας. Είναι καιρός να μιλάμε για τους ανθρωπάκους κατά Ράιχ που συγκροτούν μια τάξη, που αυτάρεσκα σε αυτή τη χώρα ονόμαζαν τόσα χρόνια μεσαία. Η αλήθεια είναι ότι η τάξη των νοικοκυραίων εμπεριέχει ανθρώπους φύσει προλετάριους που στο φαντασιακό τους θεωρούν τον εαυτό τους μικροαστό. 

Ενώ όλοι αυτοί οι κυρ-Παντελήδες το μόνο που μπορούμε να τους προσάψουμε ως κοινή συμπεριφορά είναι τα 10 πρώιμα στάδια του φασισμού. Δυνατός και συνεχιζόμενος εθνικισμός. Περιφρόνηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στοχοποίηση εχθρών / αποδιοπομπαίων τράγων ως ενός ενοποιητικού σκοπού. Υπεροχή του στρατού. Καλπάζων σεξισμός. Ελεγχόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Εμμονή με την εθνική ασφάλεια. Διαπλοκή Κράτους και Εκκλησίας. Προστασία της δύναμης των εταιριών. Καταστολή της εργασιακής δύναμης. Περιφρόνηση για τους διανοούμενους και τις τέχνες. Εμμονή με το έγκλημα και τη τιμωρία. Καλπάζουσα ευνοιοκρατία και διαφθορά. Εκλογές Νοθείας. Ουσιαστικά λειτουργούν ως αυγά και συνάμα φωλιές του φιδιού.

Το θέμα όμως αυτού του κειμένου δεν είναι γενικά οι μικροαστοί στην χώρα. Αλλά ειδικότερα η συμπεριφορά του φοιτητή ως νοικοκυραίου. Πως ο φοιτητής ουσιαστικά κατρακυλά στην αυτοκρατία. Ποιο συγκεκριμένα τι κάνει ένα φοιτητή να απαξιώνει τις γενικές συνελεύσεις και να αδιαφορεί για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα ; θεωρώ πως μπορούμε να εστιάσουμε σε τρία σημεία που τον διαφοροποιούν από τον προλετάριο νοικοκυραίο. Ουσιαστικά, η αλλοτρίωση της εργατοσύνης, δηλαδή ο κύριος μοχλός αστικοποίησης του προλεταριάτου, αντικαθιστάται στην φοιτητική περίπτωση από την απομόνωση που οδηγεί στην ανάγκη για κηδεμονία, την εκμετάλλευση των νεανικών ορμών από έναν ακόμα πιο χυδαίο σεξισμό και τέλος τις λανθασμένες δομές του ίδιου του φοιτητικού συνδικαλισμού. 

Πρώτα πρώτα, η απομόνωση ξεκινά από την ίδια την ανικανότητα αυτοπροσδιορισμού του ατόμου. Το «όλα για τα παιδιά μου» που λειτουργεί απενοχοποιητικά για τον γονιό νοικοκυραίο λειτούργει αντίθετα ενοχοποιητικά για τα παιδιά. Η συστηματική διδασκαλία του ελληνικού σχολείου που σκοπό έχει την παραγωγή ειδικευμένου εργατικού δυναμικού λειτουργεί επίσης πολλαπλασιαστικά. Ουσιαστικά η ελληνική εκπαίδευση πετυχαίνει να δημιουργήσει έναν τεράστιο πληθωρισμό πτυχίων και μια ολόκληρη παραγωγική διαδικασία (παραπαιδεία) εκεί που θα έπρεπε να δημιουργεί ανθρώπους. Για την ακρίβεια δημιουργεί άτομα ανίκανα να αυτοπροσδιορίσουν την ύπαρξη τους και αντίθετα ετεροπροσδιορίζονται βάσει των επιταγών των γονιών τους, των καθηγητών τους, εν τέλει της ίδιας της κοινωνικής τους θέσης. Αυτό οδηγεί σε μια απομονωτική τάση που εκδηλώνεται στην ανάγκη για κηδεμονία, πράγμα που εκμεταλλεύονται οι φοιτητικές παρατάξεις.

Όσον αφορά τώρα, τον αχαλίνωτο σεξισμό, φαίνετε ήδη από τις πρώτες διακοπές μετά τις πανελλήνιες. Όπου ορδές καυλωμένων αγοριών και κοριτσιών καταφθάνουν σε γνωστούς προορισμούς με σκοπό το σεξ. Ήδη εντός σχολείου καλλιεργείτε η αναγκαιότητα του σεξ όχι ως αυτό που είναι, η πληρέστερη ηδονή, θα έλεγα η απελευθέρωση ενδορφινών και η ανταλλαγή υγρών αλλά είπα να γίνω πιο ρομαντικός. Αλλά καλλιεργείται ως μια αναγκαιότητα για κάποιον να αποδείξει την αξία του και για κάποια να αποφύγει ένα βάρος, το βάρος του παρθενικού της υμένα. Ναι, ναι όσο περίεργο και αν σας μοιάζει το ίδιο συντηρητική είναι η κοινωνία με το 1950 και δεν φταίει ένας αόριστος συντηρητισμός αλλά η πατριαρχία. Ενώ το πρόβλημα εντείνετε, γιατί το σεξ δεν συμβαίνει στα νησιά, διότι η φύση ακόμα έχει τους μηχανισμούς να αποτρέπει τα λάθη, ή όταν συμβαίνει είναι σαν να μην συμβαίνει .

Αυτό λοιπόν, την αναγκαιότητα για σεξ και τις νεανικές ορμές εκμεταλλεύονται παρατάξεις οδηγώντας τους νέους σε πάρτι που από εκεί και πέρα την δουλεία την κάνει ο πολιτιστικός τερορισμός της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. Οι επιδέξιοι κώλοι που λέει και η ποιήτρια έχουν αντικαταστήσει τους κυκλωτικούς χορούς, με αποτέλεσμα την περαιτέρω απομόνωση και τον καταναλωτικό πλέον, ετεροπροσδιορισμό. Με λίγα λόγια τον νοικοκυρισμό.

Τέλος θεωρώ σημαντικό, μιας και είναι ίσως το μόνο που μπορεί να αλλάξει άμεσα, το γεγονός ότι οι δομές του φοιτητικού συνδικαλισμού πάσχουν. Η γενική συνέλευση είναι το κύριο όργανο του φ.σ. και πρέπει να παραμείνει, όμως η αόριστη διατύπωση ότι το δ.σ. μια καθαρά κάθετη δομή, εξουσιαστική και γραφειοκρατική είναι υπόλογο στη γενική συνέλευση αλλά και ότι προετοιμάζει την γενική συνέλευση οδηγεί πολλές φορές στο σαμποτάρισμα των γενικών συνελεύσεων. Πράγμα βολικό για αντιδραστικές παρατάξεις. Ίσως λοιπόν είναι καιρός μιας φοιτητικής ομοσπονδίας. Όχι φυσικά, στα πρότυπα της ΕΦΕΕ. Δεν μίλησα για ένωση, για ομοσπονδία από τα κάτω, με οργάνωση σε τοπικές, περιφερειακές και κλαδικές οργανώσεις των φ.σ., η οποία θα μπορεί να προκηρύσσει γενικές συνελεύσεις και το οργανωτικό της συμβούλιο θα ελέγχεται από τη βάση. Δηλαδή δεν θα προτείνει μια κεντρική επιτροπή και θα επικυρώνουν οι τοπικές ή οι κλαδικές. Αντίθετα θα προτείνουν οι κλαδικές ή οι τοπικές που θα λαμβάνουν εντολή από τις γενικές συνελεύσεις των φ.σ. που συμμετέχουν σε αυτές στην περιφερειακή ένωση ή οποία θα επικυρώνει με τη σειρά της.

Αυτά προς το παρόν.
Φιλιά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου