Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

Εκείνη

Είναι όλα αυτά που θες να πεις. Που δεν βγαίνουν τα λόγια που έχεις προετοιμάσει μόνος σου τόσες φορές.που δεν τα είπες ούτε όταν την πρωτοείδες, ούτε σε τσακωμούς, ούτε σε όμορφες στιγμές ούτε πουθενά. και αν της έλεγες δυο σ αγαπώ τι έγινε ; Τι σημασία είχε και αν τα πίστευες, αν υποκρινόσουν ή όχι ; Είναι η μορφή της, το χαμόγελο που σου πετά από μακριά καθώς έρχεται και συ νιώθεις ότι δεν το ζεις στο τώρα αλλά σε κάποια ταινία, που δ΄'ινουν στις λέξεις άλλο νόημα. είναι αυτός ο έρωτας που δεν μοιάζει με έρωτα, παρα μάλλον με ομορφιά. σαν δυο αγάλματα αναγεννησιακά που κάνουν το μυαλό σου να εκρήγνυται.

Χάνουν το νόημα οι λέξεις. οι λέξεις έχουν να κάνουν με τη μνήμη και εσύ δεν θυμάσαι κάτι αντίστοιχο. Προφανώς οι ρίζες που τόσο βαθιά αναζητάς στην ανθρώπινη σοφία για να βρουν τις λέξεις να το περιγράψουν χάνονται μονάχα από το γεια που θα ρθει να σου πει. Μια λέξη, μονάχα μια λέξη από εκείνη δημιουργεί το νεφέλωμα που μέσα του καταρρέει ολάκερη η ανθρώπινη ιστορία. και μένεις εσύ μονάχος, σαν έξω από το σώμα σου να παρατηρείς από μακριά τον εαυτό σου, να κομπιάζει, να ιδρώνει, να χάνεται. Να φαίνεται τόσο ηλίθιος μπροστά στον τελευταίο άνθρωπο που θα θελες να μοιάζεις ηλίθιος.ένα παιδί, που αναζητά φροντίδα πλέον μπροστά της, ανίκανος να παραδεχθείς πως είναι εδώ μπροστά σου ολοζώντανη.

Μοιάζει με όνειρο η στιγμή και εσύ σαν να κοιμάσαι. περνά φευγαλέα από το μυαλό σου εκείνη η σκηνή που την χάζευες ξαπλωμένη δίπλα σου, να κοιμάται, να τρέχει σε άλλους γαλαξίες, πιο δίκαιους, πιο όμορφους ο λογισμός της. και τα μάτια της ακόμα προστατευμένα κλειστά, να μην γνωρίζουν την ασχήμια και τη ματαιότητα τούτου του κόσμου. ώσπου ξυπνά, τρίβει τα μάτια της να σε δει καλά, σκάει ένα χαμόγελο και αναρωτιέται πόση ώρα την κοιτάζεις. και μοιάζει άπειρος ο χρόνος και ας ήταν μονάχα ένα λεπτό.

ψάχνεις στα βιβλία να ταυτίσεις καταστάσεις, φοβάσαι να πορεύεσαι στο άγνωστο. και είναι η Λάουρα, η Λόττε, η Ιουλιέτα που της μοιάζουν. Φοβάσαι ακόμα πιο πολύ γιατί ξέρεις πως κάτι τέτοιες ιστορίες καταλήγουν πάντα πικρά. Είτε ψάχνεις για Αφροδίτες είτε για την ωραία Ελένη, το μόνο που θα μπορέσεις να πεις είναι το "Στάσου, μην φεύγεις", όταν εκείνη ψελλίσει ένα σ αγαπώ και φύγει μακριά, να πάει στη σχολή της.

Είναι εκείνη οι έρωτες που συζητάγαμε παρέα στην παραλία και κατέληγαν πάντα σε μια δολοφονία της ύπαρξης. Γίνονταν αστερισμοί που τους ονοματίζαμε αγκαλιά, ένα καλοκαίρι, καθισμένοι στην άμμο, την ώρα που ο ουράνιος κήπος θόλωνε από τη φωτιά εκεί δίπλα. Κάθε τέτοιος έρωτας έληγε με μια αυτοκτονία. Αλλά τι νόημα έχει η ύπαρξη όταν οι στιγμές την κάνουν να μοιάζει μικρή ; Είναι ύβρις προς τον έρωτα τούτος ο κόσμος, Μέσα στη μιζέρια του είναι άδικο να ερωτεύομαι μια γυναίκα σαν εσένα και να μην μπορούμε να κάνουμε βόλτα πάνω στα καπούλια του Ροσινάντε σε αυτούς τους αστερισμούς, να μας κοιτάζουν άλλοι ερωτευμένοι, σε άλλες παραλίες και να ζηλεύουν εμάς, που γίναμε άχρονοι και παίζουμε παιχνίδια στον νυχτερινό ουρανό.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου