Μια διάλεξη για τον έρωτα (ή από μια άλλη οπτική γωνία 3)

Μπήκε στο αμφιθέατρο από την πόρτα που ήταν στο πλάι. Ντυμένη με ένα μπεζ παντελόνι και μια άσπρη πουκαμίσα, με τα δυο πιο πάνω κουμπιά ανοιχτά. Στράφηκε, απευθείας προς τον πράσινο πίνακα, την ώρα που καμιά 30αρια φοιτητές ήταν καθισμένοι ήδη και την περίμεναν. Στο μάθημα της δεν γινόταν σχεδόν ποτέ χάβρα, όλοι ήθελαν να την ακούσουν και ήξεραν μάλιστα, πως θα τους δινόταν και η ευκαιρία να πουν αυτά που θέλουν. Κάθε της μάθημα έμενε στην ιστορία και συζητιόταν για μέρες. Ίσως ήταν η μόνη καθηγήτρια για την οποία υπήρχε αμέριστος σεβασμός. Πήρε λοιπόν, την κιμωλία και έγραψε « έρωτας, love, amour, amore, amor , liebe, amo». Στη συνέχεια γύρισε προς τους φοιτητές της και είπε « Σήμερα θα μιλήσουμε για τον έρωτα» και ακούμπησε στην έδρα που ήταν στο κέντρο του αμφιθεάτρου. 

«Λοιπόν, πρέπει νομίζω όπως κάθε φορά να ορίζουμε για τι πράγμα μιλάμε. Στο συγκεκριμένο η αλήθεια είναι ότι δεν είναι και εύκολο να το ορίσουμε. Η μάλλον είναι πολύ εύκολο αν απαριθμήσουμε ονόματα ή λέγοντας συγκεκριμένες ιστορίες.  Αλλά, δεν θέλουμε αυτό, εμείς ξέρετε πως λειτουργούμε. Τραβάμε μια γραμμή και προσπαθούμε να χωρέσουμε σε αυτή τη γραμμή αυτό που συζητάμε. Βρείτε μου λοιπόν δυο σημεία.» Τρέλα, ομορφιά, τέχνη θάνατος, αγάπη ακούστηκαν από πάνω. Αυτοκτονία είπε κάποιος ποιο ρομαντικός. Τον σταμάτησε η Ερμιόνη και είπε : « αυτοκτονία. Να δοθείς τόσο στον άλλο που στο τέλος να μην αναγνωρίζεις το σώμα σου εκτός αυτού. Καλό. Ας κρατήσουμε το αυτοκαταστροφή καλύτερα για ένα άκρο. Μπράβο, Χερμινάλ. Το άλλο ;» . Να τον σκοτώσεις είπε μια κοπέλα με ξανθά μαλλιά από το βάθος της αίθουσας. Την επιδοκίμασε η καθηγήτρια και πήγε και έγραψε στην άλλη άκρη της γραμμής που χε σχεδιάσει στον πίνακα τη λέξη «μίσος», ας το κάνουμε πιο γενικό είπε. 

« Είδατε που τελικά ο έρωτας δεν είναι και τόσο χαρούμενος. Μάλλον σε έγκλημα μας φέρνει πιο πολύ. Θα μου πείτε δεν είναι χαρούμενος ο κόσμος που ζούμε, γιατί να ναι και ο έρωτας. Μάλλον αυτό είναι ο έρωτας, φόνος. Η διαρκής προσπάθεια να δολοφονήσουμε αυτόν τον παράλογο κόσμο. Σκεφτείτε τον Ρωμαίο και την Ιουλιέττα δεν άντεχαν τον παραλογισμό της έχθρας των δυο οικογενειών τους και αυτοκτόνησαν να γλιτώσουν τους εαυτούς από τούτη τη ματαιότητα. Ο Βέρθερος αντίθετα φάνηκε στον εαυτό ανάξιος του έρωτα του και έτσι σκέφτηκε ότι για να γίνει ο έρωτας κυρίαρχός του κόσμου εκείνος έπρεπε να θυσιαστεί. Σκεφτείτε πόσες φορές δεν μπορείτε να πείτε δυο λόγια στον άνθρωπο που θεωρείται πιο σημαντικό σε αυτό τον κόσμο. Που για εβδομάδες προετοιμάζεται τι θα πείτε εκείνη την κρίσιμη ώρα και ξαφνικά, τα πόδια τρέμουν, τα χέρια ιδρώνουν, η αναπνοή κόβεται και ψελλίζεις κάτι ακαταλαβίστικα πριν σταθείς όρθιος και σηκώσεις όλο το βάρος του κόσμου, όλες της αμαρτίες του κόσμου στους ώμους σου και ορμήσεις να τη φιλήσεις ή να τον φιλήσεις. Σκεφτείτε πόσο δύσκολο είναι αυτό που κάνουμε κάθε μέρα ως άνθρωποι. Να δίνουμε τα πρώτα φιλιά. Τι εμπόδια ξεπερνάμε και σκεφτείτε και λίγο αυτούς που δεν τα κατάφερα και έμειναν με την γεύση της απουσίας στο στόμα και χειρότερα της απώλειας. Πόσο δύσκολο είναι να διαχειριστούν εκείνοι την κατάσταση. Πόσο η απουσία κατατρώει τα σωθικά τους και τους τη ζωή μια κόλαση από την οποία μόνο ο θάνατος τους γλιτώνει ή ένας άλλος έρωτας. Ένας άλλος φόνος. Ο έρωτας είναι φόνος είτε του σάπιου κόσμου όπου ο ίδιος αυτός κόσμος είναι ύβρις στον έρωτα είτε φόνος ενός ανάξιου για το αντικείμενο του έρωτα του, εαυτού.» 

       - Ναι αλλά και κάποιοι βλέπουν τα πράγματα πιο όμορφα όταν είναι ερωτευμένοι. Μυρίζουν τα λουλούδια πιο όμορφα, η μουσική ακούγεται καλύτερα και τα πράγματα μοιάζουν πιο φωτεινά . Είπε ένας νεαρός από τα αριστερά του αμφιθεάτρου, την ώρα που η καθηγήτρια Γκρέηντζερ τον κοίταγε και χαμογέλαγε.

        - Δεν έχεις άδικο. Ο έρωτας ώρες ώρες λειτούργει σαν μεσκαλίνη ή ψιλοκυβίνη. Είναι ψυχοτρόπος. Τονίζονται τα χρώματα, τα ρολόγια λιώνουν και ο χωροχρόνος δεν έχει σημασία. Οι δυο ερωτευμένοι ζουν στο άπειρο δεν αναγνωρίζουν την πραγματικότητα και κατ επέκταση τον εαυτό τους. Η έμπνευση σε αυτό που κάνουν έρχεται πιο συχνά. Οι τέχνες ανθίζουν όταν ο καλλιτέχνης είναι ερωτευμένος. Παίζεις πάντα καλύτερη κιθάρα και πιο συχνά, γράφεις όπως δεν έγραφες ποτέ και σχεδιάζεις μορφές που είναι πιο τέλειες και από το φωτεινότερο λουλούδι ή το πιο χρωματιστό λουλούδι. Ο κόσμος φαίνεται πιο φωτεινός. Αυτό δεν σημαίνει πως ο φόνος δεν ισχύει, άλλωστε οι περισσότερες δολοφονίες προσδοκούν σε κάτι καλύτερο. Ο άνθρωπος ζει αιωνίως με την προσδοκία της αναγέννησης. Είναι το τίποτα που τον ενοχλεί. Παρόλα αυτά, χωρίς καταστροφή δεν έρχεται δημιουργία. Τα πιο φωτεινά αστέρια κρύβουν το χάος μέσα τους είπε ο Νίτσε πριν βρεθούν από τους φυσικούς οι παλμίτες. Ο έρωτας δεν σας είπα πως σταματά στο φόνο, είναι και η δύναμη της αναγέννησης. Ή έστω η προσδοκία αυτής. Του απάντησε εκείνη και συνέχισε: 

« Νοιαζόμαστε για υπερβολικά πολλά όταν είμαστε ερωτευμένοι. Για το πώς θα φερθούμε. Το φέρσιμο είναι μεγάλο ζήτημα για τον ερωτευμένο, οφείλει να εντυπωσιάσει, να γοητεύει και έτσι τελικώς είμαστε πιο κοντά στη φύση από ποτέ, στο γενικό κυνήγι της τελειότητας, την ατομική μας ιστορία εξέλιξης. Και αν δεν πετύχει τι γίνεται ; Λύπη. Η χειρότερη του είδους της. Να νιώθουμε ξένοι από τον εαυτό μας, να τον χάνουμε, να μην τον αναγνωρίζουμε. Τρελαινόμαστε παρατηρούμε τον εαυτό μας σε δυσαναλογία με τον υπόλοιπο κόσμος, δεν ταιριάζουμε σε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας σαν μια χωρική ανωμαλία να είμαστε.»

-          Και το σεξ ; φώναξε κάποιος 
-          Τι το σεξ, απάντησε μια κοπέλα 
-          Γεμίζουμε τρύπες και περνάμε καλά. Είπε ένας άλλος με προφανή πρόθεση να προκαλέσει την γενική απέχθεια .  
-          Τι λες μωρέ ; Και οι πλατωνικοί έρωτες ;

Ακούγοντας το αυτό η Ερμιόνη πετάχτηκε για να σταματήσει τη χάβρα που θα δημιουργούνταν αλλά και να βγάλει από το μυαλό των φοιτητών της την νόσο του πλατωνισμού.

« Μην ξανακούσω για τον πρώτο φασίστα της ιστορίας εδώ μέσα. Τι έχουμε πει. Ο φασισμός δεν είναι προνόμιο του 20^ου αιώνα. Είναι κάθε επίθεση στην ανθρωπότητα και στον άνθρωπο. Από τον θεό και το αφεντικό μέχρι τον ιδεαλισμό και εν γένει ότι είπε ο παραχαράκτης. Ένας είναι ο κόσμος. Αυτός που ζούνε οι άνθρωποι, είτε μάγοι είτε μαγκλ είτε ημίαιμοι. Όλα τα άλλα είναι εναντίον τους έιτε είναι μητέρες σε μια άγνωστη γη, είτε άγγελοι είτε δαίμονες. Όλα είναι εδώ δίπλα σας δεν βρίσκονται μακριά. Όσον αφορά, το σεξ. Ναι πράγματι προσφορά και ζήτηση τρυπών είναι. Ναι μερικά δάκρυα από κολπικά υγρά και σπέρμα είναι. Άντε και μερικά μόρια σεροτονίνης και ντοπαμίνης παραπάνω. Θέλετε να ακούσετε για καύλα, πιπιλιές, μελανιές χουφτώματα και τη σάρκα που χώνεται τα νύχια σας ή κρατάτε στα χέρια σας. Το ίδιο είναι όλα. Μια γραμμή που ξεκινά από φερομόνες, περνά από κολπικά υγρά και σπέρμα και καταλήγει σε σεροτονινη. Απογοητευτήκατε ; θέλατε κάτι ποιο ρομαντικό; Αλήθεια για να σας ρωτήσω. Όταν βλέπετε το φεγγάρι δεν ξέρετε πως είναι μια ταραγμένη μάζα από σκόνη, χωρίς ατμόσφαιρα, γεμάτο κρατήρες και μετεωρίτες που πέφτουν και σπέρνουν τον τρόμο. Μια γνήσια κόλαση που κάνει απίστευτο κρύο. Τα ξέρετε. Παρόλα, αυτά όταν το κοιτάτε με τον αγαπημένο σας μοιάζει η στιγμή σαν καμία άλλη σε όλη σας τη ζωή. Νιώθετε μια πληρότητα, μια γαλήνη σε όλη σας την ύπαρξη. Αυτό που θέλω να πω είναι πως η σημαντική ερώτηση είναι το γιατί. Συνάμα είναι και η πιο δύσκολη να απαντηθεί. Δεν έχει ποτέ τόση σημασία στη ζωή το πώς και το πότε. Αυτά μπορούν να τα απαντήσουν όλοι. Η περιγραφή περιορίζεται πάντα στα όρια του λόγου. Το κίνητρο και η απόλαυση ανήκουν στα συναισθήματα. Στο βασίλειο του έρωτα για το οποίο μιλάμε. Και εκεί ανήκει και ο έρωτας που ολοκληρώθηκε μέσω της σαρκικής επαφής και ο άλλος που δεν έφτασε ως εκεί. Ακόμα και αυτός που τις μνήμες του χτίσαμε μόνοι μας και φανταστήκαμε τι θα γινόταν αν. Και αυτοί οι έρωτες είναι οι χειρότεροι. Είτε τους χτίσαμε γιατί ζηλέψαμε το αντικείμενο του έρωτα μας που κατείχαμε. Γενικά η ζήλεια περισσότερο είναι δημιούργημα της φαντασίας παρά του υλικού κόσμου. Ή τους χτίσαμε πριν φτάσουμε εκεί και οι στιγμές τους ήταν ήδη εκεί να μας περιμένουν να της νιώσουμε σαν deja vu. Είπαμε πριν, για την έμπνευση. Ο ερωτευμένος ώρες ώρες περπατά στο δρόμο και σκέφτεται τις καλοκαιρινές διακοπές του επόμενου χρόνου και την αλμύρα από το στόμα του πόθου του στα φιλιά πάνω στην άμμο.»

Όλοι την κοίταζαν με προσμονή να πει και άλλα. Να δουν πως θα τέλειωνε την ομιλία της. Τους είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον. Ήταν η θεά τους. Εκείνη έδειχνε ήρεμη . δεν απολάμβανε τη στιγμή, που τους είχε όλους ακόμα μια φορά στα γόνατα της. Δεν έψαχνε για αυτό. Σίγουρα ένιωθε στο μάθημα καλύτερα από ότι σπίτι. Αλλά αναζητούσε εκείνη κάποιον που θα λάτρευε σαν θεό. Και ήταν μια εποχή εκείνη που είχε χάσει κάθε σπιρτάδα. Μια εποχή ανίας και παρακμής χωρίς μια φλόγα να φαίνετε στον ορίζοντα.

Συνέχισε εκείνη. « διέσχισα τον πιο όμορφο από όλους τους δρόμους, αναβάτης σε ένα πουλάρι από σεντέφι , δίχως σέλα, δίχως χαλινάρια… λέει ο Λόρκα. Αυτό είναι ό έρωτας ο μόνος άξιος οδηγός για αυτή τη ζωή. Η μόνη ηθική, η μόνη δικαιοσύνη. Η ελευθερία η ίδια. Είτε είναι η προσμονή. Η απώλεια που στοιχίζει ή η ολοκλήρωση. Έτσι πορευόμαστε. Έτσι φτιάχνουμε μνήμες, έτσι προχωράμε προσπαθώντας να αλλάξουμε τον κόσμο με εκείνη οδηγό και τον έρωτα να κρατά τα χαλινάρια.» . χαμογέλασε και έκανε να τους ευχαριστήσει που την άκουσαν. Εκείνη την ώρα πετάχτηκε ο Χερμινάλ πάλι και της είπε : « Δηλαδή νομίζεις ότι τελειώσαμε με τον έρωτα, πως τα είπες όλα ;». Εκείνη παραξενεύτηκε αλλά και το χάρηκε, καιρό είχε να αντιμετωπίσει κάτι που την αμφισβητούσε, έτσι ανοιχτά.

« Αλίμονο, αν τα είπα όλα. Δεν μπορούμε να τα καλύψουμε όλα. Αν μπορούσαμε να το κάνουμε, θα είχαμε βάλει τον έρωτα σε μια γυάλα σε ένα μουσείο και θα τον κοιτάζαμε σαν έκθεμα. Δεν θα τον βιώναμε. Μακάρι να μην γίνει ποτέ αυτό. Ποτέ δεν μπορούν να ειπωθούν όλα για αυτόν. Το κακό είναι, όμως, πως όσα δεν ειπώθηκαν μας στοιχειώνουν. Είναι εκείνα που δεν λέγονται, ζωντανοί εφιάλτες που μας κάνουν και ιδρώνουμε και παλεύουμε σε μια μαύρη δίνη. Όταν ερωτευόμαστε ποτέ δεν λέμε όσα θέλουμε να πούμε και για αυτό είμαστε επιζώντες. Επιζούμε από ότι χειρότερο έχει να προσφέρει αυτός ο κόσμος. Την ήττα, τον πλήρη παραλογισμό, την τρέλα της απόρριψης και είναι ο αγώνας μας αυτός που πρέπει να συνεχιστεί. Ενάντια στη λήθη. Πιασμένοι από διάφορες μικρές στιγμές. Μικρές οικειότητες. Ένα δυο αγγίγματα, γέλια και εκδρομές, τραγούδια που λέμε μεθυσμένοι, αναπνοές, φιλιά. Είναι ένας αγώνας για να μην μας σκοτώσει, ο παραλογισμός αυτού του κόσμου. Πρέπει πρώτοι να διαπράξουμε τον φόνο. Η αναγέννηση μας καλεί, αλλά πρώτα πρέπει να γκρεμίσουμε και μετά να χτίσουμε πάνω στα ερείπια της ασχήμιας. Η μόνη ηθική απέναντι στον έρωτα, είναι η ελευθερία. Η μόνη ηθική στάση απέναντι στον νέο κόσμο που έρχεται, η επανάσταση. Και το μόνο που αξίζει στον παλιό, ο φόνος.»

Συνεχίζεται...