Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Από μια άλλη οπτική γωνία 5


Οι χρυσούχοι είχαν πιάσει δουλειά, δεν υπήρχε ούτε ένας από τους φοιτητές της Ερμιόνης ή γενικά από ολάκερο το πανεπιστήμιο και ούτε ένας από τους εργάτες που να χαν ενωθεί μαζί τους που να μην είχε νιώσει την ράβδο των χρυσούχων. Μάλιστα, ήταν τέτοια η λύσσα τους που πέρα από τα ξόρκια δακρυγόνων και το «Γκλοπιους» που ήταν γνωστό ξόρκι ξύλου εμπνευσμένο από την ιτιά που δέρνει, ακούγονταν και κάποιες βασανιστικές κατάρες. Οι οποίες ήταν σαφώς απαγορευμένες όταν στρέφονταν κατά του υπουργείου αλλά καλά καλυμμένες όταν προέρχονταν από αυτό . ο Νέβιλ Λογκμπότομ αν και του είχε ήδη ανοίξει το κεφάλι έτρεχε να βοηθήσει όσους μπορούσε και να τους εμψυχώσει με τη γνωστό αφελές του θάρρος. Η Ερμιόνη απέκρουε τις επιθέσεις αλλά είχε γονατίσει πλέον δίπλα σε μια νεαρή της φοιτήτρια που παρακαλούσε απεγνωσμένα να σταματήσουν οι χρυσούχοι. Ο Ολιβάντερ γνωστός ραβδοποιός και μεγάλο-κεφαλαιούχος ήταν εκείνος που εξόπλιζε τα τελευταία χρόνια τους χρυσούχους με τις πανοπλίες τους και τις μαγικές ασπίδες που της περιέλαβαν. Γενικά, υπήρχε τα τελευταία χρόνια η υπόνοια ότι το μαγικό εργατικό κίνημα προετοίμαζε μια μεγάλη διαδήλωση. Η μη απόδοση δικαιοσύνης και η χρόνια κρίση που ταλάνιζε των μαγικό κόσμο καθώς η τράπεζα Γρινγουολντ είχε εκτεθεί στην αγορά ομολόγων του κόσμου των Μαγκλ , με προτροπή της υπουργού πλέον Άλντριτζ έκανε την μαγική κοινωνία καζάνι που βράζει. Με αυτή τη λογική λοιπόν, είχε δημιουργηθεί μια διαρκής επιτροπή που μάλιστα είχε προτείνει και την επαναφορά των θανατοφάγων για την πρόληψη των επεισοδίων που θα έρχονταν. Κανείς δεν περίμενε βέβαια ότι θα γινόταν τόσο σύντομα και η Ερμιόνη Γκρέηντζερ σε μια απλή διάλεξη της θα έφερνε 100.000 μάγους στο δρόμο μπροστά από το υπουργείο.


Από την άλλη μεριά, κανείς δεν περίμενε και την έκρηξη στα γραφεία του ημερήσιου προφήτη. Ο Τάιλερ και ο Χάρρυ είχαν φύγει αρκετά μακριά από τα επεισόδια πλέον αλλά ο Ντάρντεν  επέμενε πως ο Χάρρυ έπρεπε να γυρίσει στα επεισόδια και με την πυγμή του να δείξει πως ήταν ακόμα εδώ. Πίστευε πως το ελάφι, ο προστάτης του Χάρρυ και πάλαι ποτέ του καθηγητή Σνέιπ ήταν αρκετός για να αναγνωριστεί ξανά ως ο μεγαλύτερος μάγος και αυτός που έκανε πράγματι κουμάντο στην μαγική τους κοινωνία. Άλλωστε, αυτό πίστευε και ο Χάρρυ από την στιγμή που επανεμφανίστηκε ο Χέντβιχ είχε καταλάβει πως ήταν καιρός να αφήσει την προπονητική και να ασχοληθεί με την πολιτική. Δεν άντεχε να βλέπει άλλο τον Ντέιβιντ  Μόγες υπουργό παιδείας στην Αγγλία των Μάγκλ και εκείνος ακόμα να προπονεί άτομα που στο Κουίντιτς δεν θα τον έφταναν ποτέ.

Η ατμόσφαιρα ήταν ήδη αποπνικτική από τα ξόρκια δακρυγόνων και κρότου λάμψης, ουσιαστικά το κίνημα είχε ήδη ηττηθεί απλά τώρα τα σκυλιά των αφεντικών έπαιρναν εκδίκηση. Όσο πιο πολύ ξύλο έριχναν τόσο πιο άντρες ένιωθαν. Γενικά η κοινωνία των μάγων είναι πιο ελευθεριακή όσον αφορά το σεξ. Οι μάγισσες έχουν επίγνωση του σώματος τους και για αυτό κάνουν συχνά ότι θέλουν για την απόλαυση τους με αποτέλεσμα οι άσχημοι και δούλοι χρυσούχοι να μην βρίσκουν ποτέ γκόμενα, μάλιστα σύμφωνα με την Ρόουλινγκ η ομοφυλοφιλία δεν νοείται στο μαγικό κόσμο οπότε οι χρυσούχοι βρίσκονταν σε μια κατάσταση χειρότερη και από τους μοναχούς της Opus Dei . ξαφνικά ένα «καλώ τον προστάτη» ακούστηκε από τα σκαλιά του μεγάρου όπου στεγάζεται το υπουργείο μαγείας. Ο Χάρρυ στεκόταν στο κεφαλόσκαλο και το ελάφι του ακριβώς μπροστά καθώς ένα μεγαλειώδες λευκό κύμα μαγείας εκτεινόταν σε όλο το μήκος της διαδήλωσης μέχρι τη Σταδίου (not). Όμοιο του είχε να δει ο κόσμος γενικά, χρόνια ολόκληρα. χρυσούχοι διαλύθηκαν και έτρεξαν να κρυφτούν όπου μπορούσαν ενώ ήδη διαδηλωτές τους καταδίωκαν παντού. Η Ερμιόνη κοίταξε το Χάρρυ με εκείνο το βλέμμα ευγνωμοσύνης και βαθέως σεβασμού που του έριχνε κάθε φορά που γλίτωναν από μια περιπέτεια. Ανέβηκε τα σκαλιά και τον αγκάλιασε καθώς ο κόσμος είχε ήδη μπει στο υπουργείο και έσερνε την Άμπριτζ έξω από το κτίριο. Ο Λογκμπότομ σήκωνε το χέρι του Χάρρυ στον αέρα και έλεγε « ιδού, ο μεγαλύτερος μάγος όλων των εποχών και ο νέος υπουργός μαγείας.» Το πλήθος ζητωκραύγαζε για την απρόσμενη νίκη και ο Χάρρυ χαμογελούσε αμήχανα, ενώ ο Τάιλερ κρυμμένος στο πλήθος είχε ένα αυτάρεσκο μειδίαμα.

Η πόλη ήταν αφιλόξενη για ανθρώπους σαν την Άμπριτζ ή τον Ολιβάντερ και προπαντός για τα ξωτικά του Γρινγουολντ. Τα ξωτικά είχαν συνάψει πριν κάποια χρόνια ένα πολύ σύνθετο πακέτο ομολόγων και CDS με την Goldman Sachs, όπου προέβλεπε πως το χρέος από τα δάνεια που έδινε στους αγρότες της υπαίθρου της κοινωνίας των μάγων θα συμψηφιζόταν με το χρέος των στεγαστικών δανείων των πολιτειών της Καλιφόρνια και του Νέου Μεξικού στην Αμερική όπου οι κατασκευαστικές είχαν θέσει ως αξία ίση με εκείνης του συνόλου της παραγωγής μανδραγόρα και άλλων γεωργικών προϊόντων της μαγικής κοινωνίας. Προφανώς αυτό το δάνειο ήταν ασύμφορο για τους μάγους και σίγουρο πως δεν θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί ποτέ. Παρόλα αυτά οι Μαγκλ ποντάροντας στην δικαιολογημένη εν μέρει εσωστρέφεια και κρυψίνοια των μάγων, όπως και των X-men πίστευε πως οι μάγοι θα το αποπλήρωναν με σκοπό να μην τους δώσει η Goldman Sachs  και οι Μαγκλ στη γνωστή τους παράνοια για το ιδεολόγημα της επίθεσης στην πατρίδα και της άμυνας του εδάφους τους επιτίθονταν σους μάγους. Ο Χάρρυ διακήρυξε πως θα γινόταν έρευνα για αυτό το ομόλογο και πως όλοι οι υπεύθυνοι θα οδηγούνταν μπροστά στη δικαιοσύνη, παράλληλα το ραβδί θα έφτανε στο κόκκαλο και για τις περιπτώσεις του Σνέιπ και τους Σείριου Μπλακ.

Όμως, η έκπτωτη αστική τάξη είχε με το μέρος της κάποιους από τους θανατοφάγους και όλους τους παράφρονες. Με αυτή τη δικαιολογία και την κλασσική παπάτζα της ασφάλειας από τους εξωτερικούς κινδύνους ο Χάρρυ σε συνεργασία με τον Τάιλερ που έιχε αναλάβει άτυπα χρέη υφυπουργού διέταξε όλο τον πληθυσμό να έρθει στο Λονδίνο το οποίο περιέλαβε με μαγικά ξόρκια προστασίας πιο πολύ για να μην φύγει ο πληθυσμός παρά για να μην μπουν οι παράφρονες. Στη συνέχεια χώρισε τους πολίτες σε ένα σύστημα σαν τις ινδικές κάστες. Η Πρώτη κατηγορία δεν είχε δικαίωμα απόκτησης περιουσίας και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να δουλεύει στα εργοστάσια και να κοιμάται στους κοιτώνες που έχτισε η ίδια. Η δεύτερη κατηγορία ήταν οι στρατιώτες που ρύθμιζαν την έννομη τάξη και έκαναν περιπολίες στην ύπαιθρο που είχε κολλεκτηβοποιηθεί με το ζόρι για κανέναν αντάρτη που τους ενημέρωνε ο Χέντβιχ με τις καθημερινές πτήσεις του. Προφανώς δεν τα έβαλαν ποτέ με τους παράφρονες. Ούτε ο Ολιβάντερ και η ομάδα του ήταν έτοιμη για αντιπαράθεση ούτε ο Πόττερ την επιζητούσε.  Η Τρίτη κατηγορία όπου άνηκαν μόνο όσοι είχαν φοιτήσει στο Χόγκουαρτς είχε το δικαίωμα να κάνει ότι θέλει αρκεί να μην αμφισβητούσε τον Ποττερισμό, όπως είχε ονομαστεί . Προφανώς και αυτά ήταν προσωρινά μέτρα μέχρι να εξαλειφτεί ο κίνδυνος. Είχε ανασταλεί επίσης η λειτουργία του πανεπιστημίου και είχε ήδη πνιγεί στο  αίμα μια μικρή εξέγερση των χωρικών του Μίλγουολ που αρνούνταν την υποχρεωτική παράδοση των χωραφιών τους στο Υπουργείο.

Όλα αυτά είχαν δυσαρεστήσει  την Ερμιόνη αλλά πίστευε ακόμα σε αυτό που είχε γνωρίσει στο Χόγκουαρτς, δεν πίστευε ότι ο Πόττερ ήταν κάποιου είδους πατερούλης. Ήξερε τον φίλο της. Επίσης πίστευε πως και ο τάιλερ, που την είχε γοητεύσει από την πρώτη μέρα και από τότε ήταν όλη μέρα μαζί έν αγνοία φυσικά του Ρον ( σιγά μην σας γράψω και ερωτική σκηνή με την Έμμα την Γουότσον) είχε καλές προθέσεις παρόλα αυτά πίστευε πως τα πράγματα δεν όδευαν προς το καλύτερο αλλά μάλλον προς το χειρότερο. Οι μισθοί πλέον είχαν αποκατασταθεί μόνο για τις δύο μεγαλύτερες κατηγορίες, ενώ η βάση δούλευαν σαν δούλοι στην ουσία.

Διάφορα βογγητά ακούγονταν από το δωμάτιο. Ένας κοκκινομάλλης έπαιρνε από πίσω μια κοκκινομάλλα την ώρα που της τράβαγε τα μαλλιά, με αποτέλεσμα εκείνη να γέρνει το πάνω μέρος του κορμού της προς το μέρος της και εκείνος να την φιλάει στο λαιμό. Τα σαρκώδη χείλια της ήταν μονίμως ανοιχτα καθώς δεν μπορούσε να συγκρατήσει την ηδονή από την ασυγκράτητη ορμή του παρτενέρ της. Ξαφνικά ακούστηκε ένας δυνατός κρότος. Η πόρτα έπεσε και εισέβαλαν στο δωμάτιο μια ομάδα 5 μάγων – στρατιωτών. «Τζίνυ Ουέσλι και Ρον Ουέσλι συλλαμβάνεστε κατ’ εντολή της αυτού μεγαλειότητας υπουργού μας και πατέρα της φυλής μας των μάγων, Χάρρυ Πόττερ.». Σε μια ώρα η Τζίνι και ο Ρον περιφέρονταν γυμνοί μπροστά σε όλο το μαγικό Λονδίνο. Ο Τάιλερ Ντάρντεν στο κεφαλόσκαλο του υπουργικού μεγάρου φώναξε « Στο Αζκαμπαν». Αυτό ήταν η Ερμιόνη έβαλε τα καλά της και πήγαινε να μιλήσει στον Χάρρυ Πόττερ.



Συνεχίζεται…

1 σχόλιο: