Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Το γραφείο που γράφεις είναι γραφείο τελετών


Η πιο συχνή εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό από την πόλη, είναι εκείνη έξω από το παράθυρο. Ειδικά, εκείνο το μωβ χρώμα πίσω και πάνω από τις πολυκατοικίες και τις κεραίες, έξι με εφτά το απόγευμα που χειμωνιάζει και δεν βρέχει. Είναι η εικόνα που βλέπεις όταν έρχονται διάφορες ερωτήσεις στο μυαλό. Τείνω να πιστεύω πως το να γράφω είναι μια εγωιστική συνήθεια που απέκτησα για να μην νιώθω μόνος. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχω φίλους ή ανθρώπους που νοιάζομαι ή νοιάζονται για μένα, απλά το βλέπω ως μια υπαρξιακή ερώτηση από την παιδική μου ηλικία ακόμα. Με τι γεμίζει η μοναξιά ;


Ο περισσότερος κόσμος γεμίζει αυτό το πηγάδι της μοναξιάς, με το οποίο γεννιόνται όλοι οι άνθρωποι, με άλλους ανθρώπους . με μύθους, αυταπάτες, έρωτες και μπόλικη αισιοδοξία. Όμως, είναι και οι μαύροι καιροί σαν τους σημερινούς, που η αισιοδοξία πάει περίπατο σε μπουρδέλα της Chinatown και σε εφιάλτες σαν το γυμνό γεύμα του Μπάροουζ. Υπήρξαν και καιροί βέβαια που πρόλαβα να ζήσω, που οι αυταπάτες μιας ενορχηστρωμένης ντεκαντένσιας δημιούργησαν ποτάμια αισιοδοξίας. Ρέματα σαν εκείνα από τα οποία καταγόμαστε. Μήτρα μας τα ρέματα της Αττικής και σπόρος τους η Αθήνα. Ναι, αυτή η πόλη που όλοι μισούμε και αγαπάμε ταυτόχρονα, αλλά και εκείνη που συνηθίζει να κάνει το πηγάδι βαθύτερο. Είναι εκείνο το «canzone arrabbiata» που συνεχίζει να ξυπνά την ίδια οργή κάθε φορά που το προαναφερθέν πηγάδι βαθαίνει. Όσους μύθους και να το γεμίσεις, η σαπίλα της κοινωνίας θα το κάνει πιο βαθύ, ειδικότερα σε εκείνους που το φεγγάρι παύει να ναι σύμμαχος και γίνεται εχθρός.

Ο Καμύ δηλώνει πως η μόνη ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί είναι εκείνη της αυτοκτονίας, το ίδιο και ο Σαίξπηρ αλλά εγώ καταλήγω πως αυτή δεν είναι μια κραυγή, υπαρξιακή που σκοπό έχει την ανθρωπότητα ή τον εαυτό. Δεν έχει σαφή στόχο, είναι κάπως άπειρη, σαν το πηγάδι της μοναξιά που βρίσκεται στις καρδίες μερικών ανθρώπων. Αυτό που γράφω δεν είναι απαισιόδοξο. Είναι αντί-αισιόδοξο. Είμαι απέναντι και ενάντια στους αισιόδοξους, καθώς δεν είναι σκοπός το μισογεμάτο ποτήρι. Ούτε το μισοάδειο βέβαια. Σκοπός δεν είναι να γεμίσεις το πηγάδι με έρωτες και φιλίες. Φιλία και χάδια κάτω από τη μέση. Ναρκωτικά κάθε είδους και γνωριμίες χωρίς ουσία. Πόσο μάλλον με μύθους κι αυταπάτες. Σκοπός είναι να σπάσεις τα ποτήρια. Να γκρεμίσεις το πηγάδι πριν καταλάβεις ότι όλα αυτά που πετάς μέσα δεν θα το γεμίσουν ποτέ.

Από μικρός πάλι, έχω σχηματοποιήσει μια εικόνα στο μυαλό μου. Να πηγαίνω από το παιδικό μου δωμάτιο στην κουζίνα του σπιτιού μου, να ανοίγω το συρτάρι, να παίρνω ένα αρκετά κοφτερό μαχαίρι και να δοκιμάζω την τύχη μου απέναντι στο θάνατο. Αυτή η γνωστή απορία του Άμλετ. Και μάλιστα, είναι κάτι που κάνω σε διάφορες ηλικίες. Ένα όνειρο του ξύπνιου, σαν εκείνους τους διαλόγους που χτίζω μέσα μου στα πιο απίθανα μέρη, με τους πιο απίθανους ανθρώπους, καθώς περπατάω στο δρόμο. Το ίδιο που θα κάνω και μόλις τελειώσω αυτά που σας λέω. Είναι μια συνήθεια αυτή που σε σηκώνει από την καρέκλα, δήθεν λίγο για να πάρεις αέρα και όταν ξαναέρχεσαι σε πλήρη επίγνωση του τι κάνεις, είσαι στην άλλη άκρη της πόλης.

Γενικά θεωρώ πως οι μάχες που δίνουμε ως άνθρωποι, μάλλον καλύτερα μιλώ πιο συγκεκριμένα εδώ, για εκείνους που θεωρώ συγγενείς. Για Δον Κιχώτες που οι ερωτήσεις τους γυρίζουν γύρω από το μηδέν, είναι συγκεκριμένες. Οι μάχες αυτές απέναντι στη μοναξιά και το διαρκές χάσιμο μιας νεότητας που δεν υπόσχεται τίποτα απλά γεμίζει άλμπουμ με φωτογραφίες και φτιάχνει ιστορίες για να λέμε και σπάνια για να ζούμε, χάνονται συνήθως γιατί χάνουμε τις στιγμές. Αυτό είναι που ξεχνάμε και εγώ και οι συγγενείς μου. Ναι, προφανώς το έχει ξαναπεί ο Ρόμπιν Γούιλιαμς στο κύκλο των χαμένων ποιητών με το δικό του Carpe Diem και ο Eno στο Heroes, απλά είναι καλό να το ξαναλέμε. Ζούμε μια ζωή γεμάτη από τελετές μύησης και αρχιερείς άλλους ανθρώπους που μας μύησαν στην μελαγχολία του Chesnutt και σε άλλα παράξενα φρούτα σαν την Billie Holiday.

Απόκληροι από την νόρμα, χωρίς θεό και αφέντη είναι δύσκολο να ζει κανείς. Ευκολότερο νομίζω ότι το κάνει αυτό που κάνω τώρα και άλλες παρόμοιες συνήθειες. Κάποτε, οι άνθρωποι για να αποδείξουν την υψηλότερη μορφή νοημοσύνης κατά Πόε, την τρέλα έστελναν επιστολές ο ένας στον άλλο και αργότερα μίξαραν κασέτες για να χαρίζουν. Παντοτινή ήταν η μάχη με τη λευκή σελίδα, με τη μοναξιά, με το μηδέν. Γυρίζουν οι υπάρξεις μας γύρω από το μηδέν.

Χρώματα στο μηδέν βάζουν διάφορες τάσεις φυγής. Όμορφη φούγκα το κρασί. Όμορφη φούγκα ο τρελός χορός με το horses της Patti Smith γύρω από το κόκκινο τραπεζάκι στο δωμάτιο. Εκείνο το κοστούμι της Alicia Silverstone στο Crazy. Μικρά σιντριβάνια αγάπης και άλλες ιστορίες για να λέμε. Όμως, ξαναλέω φωτογραφίζουμε τον κόσμο για να τον θυμόμαστε όταν γεράσουμε και ξεχνάμε να τον ζήσουμε. Για αυτό νικάει η πραγματικότητα. Όταν ξεχάσουμε να φωτογραφίσουμε θα ζήσουμε για λίγο το όνειρο.

Λέει σε μια ταινία «παίρνουμε την αγάπη, που πιστεύουμε ότι αξίζουμε». Η αλήθεια είναι πως αξίζουμε όλη την οργή που μπορούμε να αντέξουμε. Απέναντι στη μοναξιά, τους ανθρώπους, απέναντι σε ένα τοίχο που χτυπάμε μέχρι να ματώσουν τα χέρια μας. Και το κάνουμε αυτό γιατί όση αγάπη και αν παίρνουμε, με τη νοοτροπία μας το πηγάδι όλο και βαθαίνει. Κάθε σταγόνα αγάπης ισοδυναμεί με ένα μέτρο περισσότερο βάθος στο πηγάδι αυτό της μοναξιάς. Η μόνη ερώτηση είναι  να ζει κανείς ή να μην ζει. Αν ζει καλά ή όχι καθορίζεται από το αν θα γκρεμίσει το πηγάδι και όχι από το αν στερεύει ή είναι γεμάτο. Οι στιγμές περνούν και οι φωτογραφίες μένουν πίσω.

Μπορώ να πω πως υπήρξε και Λόττε υπήρξε και Ιουλιέττα στη ζωή μου. Εκείνη που το άγγιγμα της με έκανε να ζω. Εκείνη που όταν φιλούσα ένιωθα άπειρος, έξω από την πραγματικότητα, σε ένα όνειρο. Υπάρχουν προφανώς και άλλες που δεν μίλησες καν, που κοίταξες φευγαλέα στο δρόμο και σε στοίχειωσαν για μέρες. Άλλες που δεν είχες τα κότσια να τους πεις  μια καλημέρα, όσο και αν προσπάθησες και θα υπάρξουν και άλλες στο μέλλον. Απλά, πάλι, όλα αυτά δεν γεμίζουν το κενό. Δίνουν μερικά χτυπήματα στο μηδέν και το μηδέν επιτίθεται ακόμα πιο δυνατά κάθε φορά

Το μηδέν χτυπάει δυνατά. Μπλέκεις σε καυγάδες και τρως πολύ ξύλο, φτύνεις αίμα και νιώθεις αυτό το διαρκές τσούξιμο στην γλώσσα, όταν από την λύσσα την δική σου και τα καλά χτυπήματα του αντιπάλου, έχεις δαγκωθεί και έχεις πληγώσει γλώσσα και ούλα. Αλλά είναι το καλύτερο οι μώλωπες στα χέρια και στις αρθρώσεις των δακτύλων, εκεί που συγκεντρώνεται η οργή και καταλήγει στη μύτη ενός μαλάκα ή ακόμα σε ένα άσπρο ντουβάρι. Εκεί είναι μια άλλη κατάσταση απείρου. Εκεί είναι εξ’ ορισμού στιγμή. Η οργή έχει σπάσει το φακό της μηχανής, έχει κάνει ρωγμή στο πηγάδι. Ναι συνήθως, η αγάπη και ο έρωτας κάνουν την οργή να ξεχειλίζει και η αυγή της επόμενης μέρας, με τον πονοκέφαλο και τον πόνο στις αρθρώσεις, είναι που νιώθεις βασιλιάς και την αιτία βασίλισσα. Καλοί είναι οι καυγάδες. Να μπλέκεται σε αυτούς ειδικότερα σε καιρούς αισιοδοξίας, σε καιρούς δύσκολους σε βρίσκουν αυτοί από μόνοι τους. Απλά, μην τους αποφεύγεται. 

Σαν επίλογος. Η αλήθεια μου είναι ότι δεν ξέρω γιατί το έγραψα όλο αυτό. Απλά, νομίζω ότι είναι καλό κανείς να γίνεται εγωιστής με συνήθειες που προκαλούν κακό στον εαυτό του. Καυγάδες, το γράψιμο, το ποτό, τον έρωτα. Είναι ρωγμές στο πηγάδι της μοναξιάς. Εκείνη που γνώρισες σε ένα πάρτυ είναι ρωγμή. Εκείνη η άλλη που γνώρισες σε ένα μπαρ είναι ρωγμή. Απλά, όταν τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μας που δεν προλάβαμε να τα γνωρίσουμε ακόμα ή έχουμε μερικές υπόνοιες για μερικά επαναστατήσουν, άρα υπάρξουν, τότε μόνο θα γίνουν τα ρέματα χείμαρροι να γκρεμίσουν τα πηγάδια της μοναξιάς μας .

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου