Έγινε ο έρωτας λέξη

Το ξέρω πως κανείς μονάχος πορεύεται στον έρωτα,

μονάχος στη δόξα και στο θάνατο

Γ. Ρίτσος, Η σονάτα του σεληνόφωτος

Είναι εδώ, στον κόσμο ετούτο, σε αυτήν την πόλη

την πόλη που περπατάς εσύ. Εδώ είναι όμορφος ο κόσμος.

Όταν ο ήλιος κάνει χρυσά τα καστανά μαλλιά σου και η νύχτα τα σκουραίνει

όταν ξεφυσάς από την κούραση και την ζέστη, δυσφορείς

και ύστερα χαμογελάς, για να χαθεί αυτός που σε κοιτά

να φύγει από αυτόν τον κόσμο. Να ζήσει στην ουτοπία σου.

Μου φαίνετε βουνό να σου μιλήσει κάποιος.

Για ότι ένιωσε, για ότι φοβήθηκε να σου πει.

Ξανά και ξανά την ώρα που η μορφή σου φαινόταν από μακριά.

Την μέρα σαν όλο το αιώνια γυναικείο να φέγγει από τις φλέβες σου.

Την νύχτα τα αστέρια να κρύβονται στη θέα σου

και η πανσέληνος ισότιμη.

Γιατί να σαι αυτή που είσαι ;

Αυτή που πάντα ήσουν, εκεί, σε τόσες στιγμές.

Προσπαθώ να μοιράσω το φόβο. Εκείνο το δέος μπροστά σου.

Τα γόνατα που τρέμουν κάθε φορά

και η καρδιά που γυρίζει σε χρόνους παιδικούς

Να θυμίζεις συνέχεια,

στιγμές, που έσμιγαν τα δάκτυλα

την προσμονή για ένα φιλί

κοινωνός μια νέας υπόσχεσης,

μιας νέας ζωής

κάθε φορά που με κοίταζες.

Το γνωρίζω ότι ο έρωτας είναι πόνος.

Είναι και η ζωή μας πόνος.

Δάκρυα υποσχέθηκες,

αυτό είναι το μόνο που ζητώ.

 Η αγάπη είναι ένα ψέμα,

αυταπάτες για άλλους πιο τυχερούς.

Ο έρωτας είναι εγωισμός και ας του δίνει μορφή το άλλο

οι περίεργες κινήσεις του, οι σκέψεις του και…

Εκείνη που κάθεται πάνω από το γραφείο.

Σε κάθε στιγμή και ας μην είναι εκεί.

Η φωτογραφία της είναι ζωντανή στο μυαλό σου

και αυτή θα ναι πάντα δίπλα.

Στα όνειρα σου, στις σκέψεις σου τις πρωινές

την ώρα που φτιάχνεις καφέ,

εκεί να θυμίζει μια παράλληλη ζωή…

Που θες να ζήσεις, που δεν έζησες.

Δεν ζεις χωρίς αυτή.

Ο έρωτας είναι θάνατος.

Το φιλί της η ανάσταση.

Οι σκέψεις της ηδονή.

Οι επιθυμίες σου, τα αστέρια που κοιτάγατε μαζί

Μια μουσική παίζει στο βάθος,

φεγγαρόσκονη η ομορφιά σου

και ένας άχρονος γαλαξίας, οι στιγμές μαζί σου.

Περπατάμε μαζί στ αστέρια

με τον κόσμο από κάτω να μας ζηλεύει

και νιώθω να σβήνουν τα άστρα

και να πεθαίνω μόνος, παρέα με το φόβο.

Πως δεν σου μίλησα ποτέ.

 Δεν είπα αυτά που έπρεπε να πω,

σαν προσευχή κάθε φορά που σε κοιτούσα,

στην θεότητα σου, στα μάτια σου και στο χαμόγελό σου.

Να κραυγάζω κάθε φορά για τον έρωτα.

Να χάνω, να νιώθω στο πετσί μου την ήττα.

Να κερδίζεις συνεχώς εσύ.

Να ρίχνω την πόρτα του τελευταίου οχυρού.

Να μένει η απώλεια, η μοναξιά, ο φόβος

παλιοί παγεροί χειμώνες.

Έγινε ο έρωτας λέξη,

λέξη που έχασε το νόημα της,

σταμάτησε να θυμίζει εσένα.

Και όταν της ξαναέδωσε νόημα

ήμουν ήδη αμετάκλητα νεκρός.

Πάρε με, μαζί σου

Στάσου μην φεύγεις