Το μοναστήρι της Γλασκώβης

Ούτε μια ώρα δεν έχει περάσει από την ώρα που έφτασα στο γραφείο και τρέχουμε τώρα σε ένα κωλομοναστήρι, μέσα στη βροχή να δούμε ένα σκελετό. Έχει ήδη φτάσει ο Γιόχαν και ο ιατροδικαστής και έχουν παρθεί και οι απαραίτητες φωτογραφίες. Τώρα, γιατί πρέπει να πάω και γώ ; ίσως έχει μείνει παράδοση από την εποχή του Σέρλοκ Χόλμς. Λες και ο ντετέκτιβ θα ανακαλύψει κάποιο έξτρα στοιχείο που δεν έχουν δει τόσοι αστυνομικοί, ο ιατροδικαστής, ο έτερος ντετέκτιβ και προπαντός όλοι οι ρεπόρτερ που έπεσαν σαν τα όρνια πάνω από το σκελετό.

Παραμερίζω τον κλοιό και μπαίνω στη σκηνή του εγκλήματος. Έχουν στήσει μια πρόχειρη τέντα από πάνω, για να μην βρέχεται ο σκελετός φαντάζομαι, μιας και οι μπάτσοι είναι αναλώσιμοι. Ο σκελετός είναι σε καλή κατάσταση αν εξαιρέσουμε το αιχμηρό αντικείμενο που διατρέχει το κρανίο από τον αριστερό λοβό έως το δεξί αυτί. Τείνω να πιστεύω πως αυτό μάλλον είναι το φονικό όπλο. Ώ ! Το επιβεβαιώνει και ο ιατροδικαστής . Αναρωτιέμαι μερικές φορές γιατί πληρωνόμαστε για να βγάζουμε τα ασφαλέστερα των συμπερασμάτων.

Δεν ξέρω γενικά τι πιστεύει ο κόσμος για τους ντετέκτιβ, με την ύπαρξη όλων αυτών τον νουάρ μυθιστορημάτων αλλά η αλήθεια είναι πως τουλάχιστον εγώ, ο Ίαν Ράσελ είμαι μάλλον βαρετός άνθρωπος. Ούτε καπνίζω, ούτε πίνω περισσότερο από το κανονικό. Ενώ όσον αφορά τις γυναίκες δεν είμαι ιδιαίτερα καλός. Δεν ξέρω ποτέ ακριβώς τι πρέπει να κάνω την κατάλληλη στιγμή και πάνω από όλα υπάρχει και θα υπάρχει πάντα εκείνη. Η Κλερ. Εκείνη που όσο  και να προσπαθώ να την πείσω πως δεν μπορώ μακριά της εκείνη δεν μπορεί να παραμερίσει λίγο από την ελευθερία της για να μείνει μονάχα μαζί μου. Όποτε θέλει εκείνη είμαι για αυτήν ένα παιχνίδι για να παίξει. Ρόλος που ισοδυναμεί με πραγματικό βασανιστήριο. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα την στιγμή που σηκώνεται από το κρεβάτι, και τραβά τα μαλλιά της στο πλάι, βάζει τα ρούχα της με τελευταίο γυμνό σημείο να μένει για λίγο παραπάνω ο λαιμός της, να γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι μπορεί να χρειαστεί και εξάμηνο μέχρι να τον ξαναφιλήσεις. Είναι ένα όμορφο αστέρι η Κλερ που δεν θέλει να σβήνει και να χάνεται στο ίδιο αντρικό σώμα συνεχώς. Χρειάζεται ένα ολόκληρο ουρανό να ταξιδέψει πρώτα. Είναι ένας ήλιος για πολλούς πλανήτες. Και εγώ ίσως ο μικρότερος και μακρινότερος από όλους με ελάχιστη ζωή πάνω μου.

Μια ζωή που περνά από πτώματα στη δουλειά, χαρτουρα και ανίερα αστειάκια με άλλους μπάτσους. Προτιμώ να κάτσω σπίτι να διαβάσω ένα βιβλίο, λίγο ποίηση για να θυμάμαι πόσο σημαντική είναι η ζωή, μιας και με τόσους φόνους και την τυπική αρχειοθέτηση τους το ξεχνάω. Ο κόσμος μου είναι χαρτιά και μελάνι, δεν είναι επ’ ουδενι ο τόπος της δολοφονίας για αυτό και σήμερα μπορώ να πω ότι μου είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό που προσπαθούμε να βρούμε το δολοφόνο σε μια δολοφονία που έγινε τριάντα χρόνια πριν.

Ένας μοναχός έσκαβε στο παρτέρι του σήμερα το πρωί και βρήκε τον σκελετό. Ωραία προφανώς κάποιος μοναχός πριν από τόσα χρόνια μάλωσε με τον γκόμενο του στο μοναστήρι και τον απείλησε ότι θα τα αποκαλύψει όλα, o άλλος νευρίασε και του έχωσε το σκαλιστήρι στο κεφάλι. Το πλέον πιθανό σενάριο μεταξύ μας αυτό είναι. Παρόλα αυτά πρέπει να βρούμε όσα πιο πολλά στοιχεία μπορούμε. Θα γίνει ανάλυση DNA μέχρι το βράδυ και θα μάθουμε ποιος είναι το θύμα. Οι ένορκες καταθέσεις από το μοναστήρι δεν βοήθησαν και πολύ. Άλλωστε ακόμα και ο ηγούμενος που ναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία και αυτός με τα περισσότερα χρόνια στο συγκεκριμένο μοναστήρι δεν έχει πάνω από 15 χρόνια που εγκαταστάθηκε εδώ. Πάντως όπως και να το κάνουμε δεν είναι εύκολο για τον καθολικισμό το σημερινό συμβάν. Ήδη θα ναι πρωτοσέλιδο αύριο στις εφημερίδες της Γλασκώβης.

«Ίαν» ακούστηκε, από το τέλος του γραφείου. Ήταν η βοηθός που ήθελε να μου πει για την σύσκεψη με τον αρχηγό του τμήματος και έναν όπως της φάνηκε σημαντικό θρησκευτικό παράγοντα της περιοχής. Το λογικό ήταν αυτό, να ενδιαφερθεί ο εν Γλασκώβη καθολικισμός για τον νεκρό τέκνο του στα όρια της δικαιοδοσίας του και κυρίως να εξασφαλίσει ότι δεν θα ανακαλυφθεί τίποτα που θα τον εκθέτει. Η σύσκεψη προφανώς και ήταν ανιαρότατη και κάθε λίγο και λιγάκι ο καθολικός βικαριος μας έλεγε πόσο σημαντικό είναι να μην διαταραχτούν οι θρησκευτικές ισορροπίες στην πόλη και γενικότερα πως με την θρησκεία δεν είναι εύκολο να μην αναλογιζόμαστε το κόστος που μπορεί να έχει στην ψυχή τον ανθρώπων ένα τυχόν σκάνδαλο. Πράγμα, που εμένα με αφήνει αδιάφορο μιας και η σχέση μου με τον θεό έχει διαρραγεί από την εφηβεία μου ακόμα. Βέβαια, όπως μου υπενθύμισε σχεδόν συνωμοτικά ο βικαριος και με άφησε ικανοποιημένο με την ψυχή μου θα έλεγα, η εκκλησία έχει τον τρόπο της να φροντίζει εμπράκτως και με υλικά μέσα για την ευημερία της ψυχής των πιστών της. 

Χαιρετηθήκαμε με τον Νταίηβιντ από το απέναντι γραφείο, είχε πάει και 3μιση η ώρα είχαμε κάνει και ολόκληρο ταξίδι μέχρι το μοναστήρι του Αγ. Ανδρέα που βρέθηκε το πτώμα και είπα να φύγω να γυρίσω σπίτι να δώ τίποτα στην τηλεόραση και να συλλογιστώ την Κλερ. Είναι πολύ όμορφη συνήθεια να προσπαθείς να σκέφτεσαι στρατηγικές για να την εντοπίσεις και να της πεις όλα αυτά που αισθάνεσαι. Νομίζω ότι κάθε φορά που οδηγώ για να γυρίσω από τη δουλειά σπίτι και μετά την ώρα που κάθομαι στον καναπέ μου, βάζω τα δυνατά μου και όσες στρατηγικές ντετέκτιβ ξέρω για να μπορέσω να βρω το στίγμα της και να προβάρω τα λόγια που θα της έλεγα και τον τρόπο που θα την κατακτούσα. Είναι μια διαρκής αναζήτηση μου για κάτι μερικώς εφικτό, εφικτό κάθε φορά που είναι στη Γλασκώβη και ταυτόχρονα ένα διαρκές άγχος για την μονιμότητα αυτής της προοπτικής. Είναι ο μόνος ίσως λόγος για τον οποίο συνεχίζω να επιμένω σε μια όσο το δυνατόν πιο τακτοποιημένη και ρουτινιάρικη ζωή.

Έφτασα σπίτι, δεν μένω και πάνω από δέκα λεπτά με το αυτοκίνητο από το τμήμα. Σήμερα το έκανα σε 12 και κάτι λογω της κίνησης που συναντά κάνεις καμιά φορά άμα φεύγει νωρίτερα από τη δουλειά του. Ψάχνω να βρω τα κλειδιά μου και μου πέφτουν στην είσοδο. Ανοίγω με τα πολλά. «ΓΚΝΤΟΥΠ». Πω, ρε γαμώτο! Ήταν δυνατό χτύπημα. Σκοτεινιάζει. Σωριάζομαι κάτω.

Συνεχίζεται…