Κάθε φορά που σε βλέπω να έρχεσαι από μακριά

Συνήθως τα κείμενα ξεκινάμε δηλώνοντας τον τόπο, το χρόνο και περιγράφουν τους χαρακτήρες, τα μέρη και τις κινήσεις των ατόμων. Το πρόβλημα τώρα, είναι πως αυτό το κείμενο έχει να κάνει με μια γυναίκα και καταντά άχρονο και χωρίς τόπο. Ξεκινά σε μια γωνία που περιμένεις τρέμοντας, να διασχίσει τα λίγα μέτρα που σας χωρίζουν. Που στο κίτρινο φώς του πεζόδρομου διακρίνεις, το περπάτημα της, τα μαλλιά της, το πρόσωπο της να λάμπει. Υπάρχουν στιγμές που η τέλεια μορφή επιμερίζεται σε άλλα επιμέρους τμήματα ενός ανθρώπου. Η ομορφιά υπάρχει στο όλο και στην πιο μικρή λεπτομέρεια. Κρύβεται σε μια σιλουέτα και σε έναν κρεμασμένο κρίκο στο αυτί της. Στο ίδιο ποσό στην ίδια αναλογία στην ίδια τελειότητα.

Το περπάτημα της που δεν με νοιάζει που λαμβάνει μέρος ή σε ποιο χρόνο γίνεται. Είναι ξεχωριστό σε όλα τα μέρη και πέρα από το χρόνο. Θα το διέκρινα σε ένα κυκλικό χορό, σε ένα πανηγύρι σε κάποιο χωριό το μεσαίωνα, σε 100 χρόνια από τώρα ίσως σε κάποιο άλλο πλανήτη και στο σήμερα, την ώρα που στα χείλη της υψώνεται η διαμαρτυρία σε μια πορεία στο κέντρο της Αθήνας.

Τα μαλλιά της που φαντάζομαι πως τα χαϊδεύω σε μια άλλη ζωή. Σε μια ζωή ιδανική, ουτοπική και πάνω από όλα βαθιά ανθρώπινη. Σε μια ζωή που εκείνη ακουμπά το κεφάλι της στα γόνατα μου και κοιταζόμαστε στα μάτια για ώρα, μέχρι να μας διακόψει ένας όμορφος ήχος από παιδική φωνή. Μια ζωή που ο σκοπός της είναι ο ίδιος ο έρωτας. Τα μαλλιά της που όσο μεγαλώνει σκουραίνουν αλλά πάντα θα έχουν κάτι από τον παιχνιδιάρικο χαρακτήρα της, ένα περίεργο χρώμα, ένα ασυνήθιστο χτένισμα, ένα κοτσιδάκι. Κάτι που να λειτουργεί σαν παιχνίδι για τα χέρια μου την ώρα που της χαϊδεύω τα μαλλιά και την καρδιά μου που της ανήκει.

Το πρόσωπο της που χαμογελά αλλά και οργίζεται όλο μαζί, από τα χείλη της μέχρι το μέτωπο της, εκεί στην αρχή από τα καστανόξανθα μαλλιά της. Αυτό που όταν μιλά για πράγματα του σήμερα του αύριο αλλά και για άλλα που έχουν γίνει, για τέχνη, για ποίηση για οτιδήποτε κάθομαι σχεδόν μυσταγωγικά να πιάσω τις εκφράσεις του. Όταν σοβαρεύει και πιάνει τον «καθηγητικό» της ρυθμό με μια ελαφρά ειρωνεία στο τέλος αν θέλει να διαφωνήσει μαζί σου ή όταν διηγείται ένα παιδικό της παράπονο και κουνά μανιακά τα χέρια της, εκεί που τεντώνεται ο λαιμός της και αφήνει έναν ήχο κούρασης «πφφφ» κάθε φορά που αγανακτεί και αμέσως λάμπει πάλι από την αρχή για να σου μιλήσει για ότι μπορείς να φανταστείς με τον ίδιο ζήλο από το σοβαρότερο στο πιο ασήμαντο που για εμένα κάθε φορά που θα ειπωθούν από τα χείλη της είναι  κάτι το απίθανα σημαντικό.

Το χειρότερο από όλα αυτά είναι πως δεν ξέρει πως νιώθω. Πως δεν έχω το κουράγιο να της πω για αυτή τη ζωή που υπάρχει στα όνειρα μου, αυτά της νύχτας αλλά εκείνα τα ομορφότερα της ημέρας που σε καταπίνουν σε μιαν άλλη πραγματικότητα. Ομορφότερη και δικαιότερη που ο ακρογωνιαίος της λίθος είναι εκείνη. Τρέμω τόσο πολύ να γκρεμίσω αυτόν τον κόσμο, δεν μπορώ να τον κατηγορήσω για τίποτα σε αντίθεση με τον πραγματικό. Τρέμω να αναγκαστώ να τον χάσω. Προτιμώ να πνίγω τον εαυτό μου, τον δημιουργό του σε αυτόν και να κρύβω τα συναισθήματα μου στην πραγματικότητα. Πόσες φορές έχω προσπαθήσει να της μιλήσω και την τελευταία στιγμή μιλώ για κάτι άσχετο και όταν αποφασίσω να το κάνω τότε είναι που τα λόγια δεν θα βγαίνουν από το στόμα μου, θα τα κρατά σφιχτά με όλη της τη δύναμη η καρδιά μου. Την ώρα που τη βλέπω και ένα ρεύμα με διαπερνά από την κορυφή ως τα νύχια. Ένας πόνος στο στήθος, ένας κόμπος στο λαιμό και το μυαλό ήδη να τρέχει στα αστέρια μαζί της. 

Θα μπορούσα να ζω την καλύτερη και ευτυχέστερη ζωή, αν δεν ήμουν τρελός. Για εκείνη. Αν η ζωή που φαντάζομαι πως θα μπορούσα να ζω δεν ήταν καλύτερη και από τις ευνοϊκότατες συνθήκες που αντικειμενικά ζω. Αλλά πόσο αλήθεια είναι πως την ευτυχία δεν την φτιάχνει κανείς παρά μόνο η καρδιά μας. Κάθε ερωτευμένος είναι τρελός και ο πιο γενναίος άντρας είναι εκείνος που στη θέα της αγαπημένης του, την ώρα που τα γόνατα του τρέμουν και η καρδιά του πάει να σπάσει λέει εκείνο το πολυθρύλητο « Σε θέλω». Το πρόβλημα σε αυτό είναι πως η απόνιψη ή η ιδέα της πιθανής απόρριψης μαραζώνει την καρδιά τόσο που κανείς γίνεται βαριά άρρωστος και μονή παρηγοριά είναι εκείνη. Μόνο και μόνο η όψη της είναι φάρμακο για την καρδιά μου και όταν δεν βρίσκεται κοντά μου γυρίζω σε αυτή την κατάσταση τρέλας. Λένε πως δεν μπορεί ο τρελός να αναγνωρίζει την τρέλα του παρά μόνο οι γύρω του. Υπάρχουν παρόλα αυτά άνθρωποι που οδηγούνται από την καρδιά τους σε μονοπάτια που η τρέλα, η ενεργητικότητα, η φαντασία και πολλές φορές ο θάνατος συμβαδίζουν πλάι πλάι με μόνη ουσία να τους περιβάλει την εικόνα του αγαπημένου προσώπου τους.

Σε αυτή τη ζωή που υπάρχει στο μυαλό μου, όπως και στον πραγματικό κόσμο ζεις μια ζωή που συνηθίζεις τις συνήθειες του άλλου. Τα περίεργα γούστα της γίνονται δικά σου. Κομμάτι από τη σάρκα σου είτε τα ακολουθείς είτε όχι. Δεν πίνει καφέ, εσύ θα ξεχνάς συνέχεια να παίρνεις στο σουπερ μάρκετ. Δεν καπνίζει αλλά θα σου φέρνει καπνό κάθε φορά που θα περνά από το περίπτερο της πλατείας. Είσαι εκεί τυχαία, πάντα όταν σε χρειάζομαι πιο πολύ, μια περίεργη συνήθεια σου αυτή. Όταν περνάω τις πιο δύσκολες στιγμές μου πάντα θα ακούσω τη φωνή σου. Θα ζήσω για λίγο εκεί. Να ξεχάσω όλο αυτό το κακό τούτου του κόσμου. Να ζήσω για λίγο στη φωνή σου εκεί που πλάθεται ο νέος κόσμος, ένας κόσμος που μπορούμε να περπατήσουμε πιασμένοι χέρι χέρι στα αστέρια ένας κόσμος που υπάρχει η ευτυχία που αναζητά η καρδιά μου.

Όλο αυτό το θαύμα το κάνεις μόνη σου, εδώ σε αυτό τον κόσμο. Με κάνεις να μπορώ να  κάτσω στην Ανδρομέδα και να σε βλέπω να κοιμάσαι δίπλα μου να ταξιδεύεις εσύ τότε σε άλλο γαλαξία, γαλήνια, το ίδιο όμορφη στη Γή, στην Ανδρομέδα και στο Σείριο. Ο σημαντικότερος άνθρωπος για την καρδιά μου σε όλο το σύμπαν. Όλα αυτά που θέλω να σου πω, όλη αυτή η ζωή που θέλω να μοιραστούμε και φαντάζει ιδανική βρίσκεται εδώ. Κάθε φορά που με κοιτάς. Κάθε φορά που μου χαμογελάς. Κάθε φορά που σε βλέπω να έρχεσαι από μακριά. Πόσες και πόσες φορές ήθελα να φωνάξω αυτό το «σε θέλω». Χάνομαι, μια πνοή αφανισμού φτάνει από την καρδιά μου και με πνίγει. Δεν μπορώ άλλο, τα βάσανα του έρωτα είναι αφόρητα και όσο πιο πολύ τον γεμίζεις ελπίδα τόσο πιο μεγάλος είναι ο αφανισμός. Η καρδιά μου βρίσκεται στα χέρια σου, το μυαλό μου τρελαμένο σε μια εκστατική φαντασία που ζούμε μαζί και εγώ ο δειλός χάνομαι σε έναν χείμαρρο φόβου και ντροπής γιατί δεν μπορώ να σου πω πόσο σε θέλω.