Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

Αναμνήσεις σε μια πολυθρόνα, βράδυ Χριστουγέννων


Ανοίγω με τα κλειδιά και πέφτω όπως είμαι πάνω στην πολυθρόνα. Σκέψου ότι μέχρι και το φως δεν έκανα την κίνηση να ανάψω. Ουφ, ας κάνω λίγο πιο κει να ανάψω το λαμπατέρ. Αυτός ο πόνος στη μέση όλο και χειροτερεύει, αλλά να πω την αλήθεια μου γιατί να πάω στο γιατρό, όσο μπορώ με πρόφαση αυτόν τον πόνο να κάνω λιγότερες δουλειές στην υπηρεσία. Άλλωστε έδωσα πάνω από 40 χρόνια στο σώμα και πάντα ήμουν αρκετά καλός για να αξίζω την περίοδο πριν τη συνταξιοδότηση  μου να φεύγω νωρίτερα από τη δουλεία και να μην κάνω τις συνηθισμένες δουλειές εκεί που απαιτούν χρόνο από τη ζωή μου.


Είναι αργά το βράδυ στο Ρέικιαβικ, και η βιβλιοθήκη απέναντι με κοιτάζει να μου πει σήκω να περάσεις την ώρα σου όσο δεν θα τηλεφωνεί ακόμα ένα βράδυ η κόρη σου. Εντάξει δεν είμαστε όπως ήμασταν παλιά, αλλά θα έπρεπε να τηλεφωνεί. Αφού ξέρει ότι μεγάλωσα αρκετά πια για να με παίρνει στα σοβαρά στις παραινέσεις μου. Θα έπρεπε απλά να μου τηλεφωνεί για να μου πει ότι δεν έχει κάποια νέα να μοιραστεί μαζί μου. Την γέμιζα με εμπειρίες και βιβλία όταν ήταν μικρή, είχαμε πάει παρέα και ένα ταξίδι στην Αγγλία για να δει πως είναι από την εφηβική της ηλικία ακόμα κάτι ξέχωρα από το κρύο της Ισλανδίας. Και μάλιστα είχαμε πάει εκείνη την περίοδο που λόγω εκείνης της μεγάλης οικονομικής κρίσης είχαμε σνομπάρει τόσο πολύ την αποπληρωμή των αγγλικών τραπεζών που μετά την επιθετική πολιτική της Αγγλίας απέναντι μας, όλη η Ισλανδία την ειχε αναγάγει στον νούμερο ένα εχθρό. Εμείς πάντως θυμάμαι να χαμε περάσει καλά.

Σηκώνομαι μια στιγμή να αρπάξω τον κλόουν του Χάινριχ Μπελ να διαβάσω να περάσει η ώρα. Μ αρέσει ιδιαίτερα αυτό το βιβλίο. Νομίζω ότι το Ρέυκιαβικ κατά κάποιο τρόπο έχει την ίδια όψη με την γερμανική Μπον και κουβαλά ακριβώς την ίδια υποκρισία με αυτήν. Εμείς βέβαια, δεν νομίζω ότι το κάνουμε για να επιβιώσουμε οντάς καθολικοί σε ένα περιβάλλον που είναι όλοι σχεδόν προτεστάντες. Εμείς μάλλον το κάνουμε για να σώζουμε τους εαυτούς μας από μας τους ίδιους. Βλέπεις η απομόνωση λόγω γεωγραφικής θέσης δεν έχει και πολλά καλά. Το βραδινό Ρέικιαβικ ακόμα και τα Χριστούγεννα δεν έχει και πολλούς ανθρώπους, ακόμα και αυτοί που περπατάνε στους δρόμους σπάνια έχουν όλες τις αρετές των ανθρώπων της ηπειρωτικής Ευρώπης ή πόσο μάλλον των ομοπάτριων δανών. 

Η κόρη μου πάλι δεν παίρνει τηλέφωνο. Μάλλον εκείνη δεν αισθάνεται την ανάγκη να υποκριθεί πως νοιάζεται. Τουλάχιστον ελπίζω να νοιάζεται για τα παιδιά της. Έχει τελειώσει με τα άλλα καιρό τώρα αλλά ήταν μια περίοδος εκείνη με το σκελετό εκείνης της γυναίκας, τα ναρκωτικά και τον φίλο μου τον Σίγκουρντσον και το τσίρκο του που δεν θα με αφήσει ποτέ να σταματήσω να ανησυχώ για εκείνη και για το πώς ζει τη ζωή της. Την πήγαινα από μικρή σε εκείνο το τσίρκο. Ο Σίγκουρντσον ήταν συμμαθητής μου από το δημοτικό ακόμα. Ας βάλω ένα ποτήρι ουίσκι στον εαυτό μου. Έχω κόψει και τις καταχρήσεις εδώ και χρόνια αλλά δεν είναι τίποτα ένα μόνο ποτήρι έτσι. Της άρεσαν ιδιαίτερα τα ακροβατικά της μικρής, μα πάνω από όλα της άρεσε εκείνο το σόου του μάγου. Ίσως πρέπει να περάσω για λίγο από το μέρος που ταν το τσίρκο να θυμηθώ σε κάποια φάση εκείνες τις εποχές. Θα πήγαινα μέχρι σήμερα αν δεν είχε κλείσει καμιά 40αρια χρόνια τώρα. Εκείνη η αυτοκτονία του κλόουν τον είχε καταρρακώσει τον παλιό μου συμμαθητή και φίλο. Έκλεισε το σόου και πήγε να ζήσει στη Δανία με τον αδερφό του. Τηλεφωνιόμασταν για 2-3 χρόνια αλλά ξέρεις πως είναι αυτά, χάνεται η επαφή μετά από λίγο. Εδώ που τα λέμε και πολύ είχε κρατήσει. Μοιάζει σαν να προσποιούμασταν ότι νοιαζόμαστε και οι δύο αρκετά καλά.

Ήμουν από τους πρώτους που είχαν φτάσει στο τσίρκο μετά την ανακάλυψη του πτώματος. Η αλήθεια είναι ότι όλα όσα ακούτε για τους Ντετέκτιβ δεν είναι τόσο ρόδινα ή ακόμα και ρομαντικά όσο φαίνονται. Σπάνια η αστυνομία χρειάζεται κάποιου είδους ειδικές γνώσεις για να εξιχνιάσει ένα έγκλημα. Συνηθεστέρα, μας παίρνει σχεδόν ο ύπνος από τη ρουτίνα της δουλειάς. Ενώ όταν μας χρειάζονται σε κάποιου είδους σκηνή εγκλήματος, δεν είναι και ότι πιο όμορφο. Ακόμα και αν δεν υπάρχουν κάποιου είδους αποτρόπαια εκθέματα, το να βλέπεις κάποιο πτώμα δεν είναι καθόλου ευχάριστο, όταν μάλιστα το θέαμα είναι ακόμα πιο άσχημο μισώ τον εαυτό μου για την δουλεία [που κάνω. Όπως και εκείνη τη Δευτέρα στο τσίρκο. Ο κλόουν του τσίρκου είχε πέσει από το πιο ψηλό σημείο του και κείτονταν με σπασμένο κεφάλι και σχεδόν κάθε κόκκαλο του σώματος του σε μια λίμνη από αίμα στην μέση ακριβώς του πάλκου απέναντι ακριβώς από το ευμέγεθες κανόνι που πέταγε τον συμπαθέστατο νάνο σε ένα προστατευτικό δίχτυ στην άλλη μεριά του πάλκου μια ανάσα κυριολεκτικά από το εκστασιασμένο κοινό. 

Ο Μπορις, ο κλόουν δούλευε αρκετά χρόνια στο τσίρκο ίσως και καθ όλη την 12ετη του ιστορία. Παρόλα αυτά ήταν και εκείνος το αρχέτυπο του θλιμμένου κλόουν. Ενώ θυμάμαι πως είχαμε μάθει πως και εκείνη την περίοδο τον είχε παρατήσει η κοπέλα του. Όλο το πράγμα έδειχνε ξεκάθαρη αυτοκτονία, άλλωστε ποιος κλόουν μπορεί να έχει εχθρούς που να θέλουν το κακό του. Παρόλα αυτά εμείς έπρεπε να κάνουμε την δουλειά μας. Και το περίεργο ήταν πως κατά τη διάρκεια της έρευνας όλο και εξασθενούσε η θεωρία της αυτοκτονίας θυμάμαι. Υπήρχαν ίχνη από παπούτσια πάνω στο πάλκο που δεν θα έπρεπε να ήταν εκεί, εκείνη την μέρα, ενώ είχαμε συλλέξει και πάρα πολλά αν και μερικά αποτυπώματα από το σημείο της πτώσης. Είχαμε αποκλείσει φυσικά τους ακροβάτες αλλά παρόλα αυτά έμεναν ακόμα αρκετά που δεν μπορούσαμε να ταυτοποιήσουμε. Ενώ μάλιστα από τις καταθέσεις είχαν προκύψει αρκετά αντιφατικά πράγματα. Έπρεπε τουλάχιστον να το θεωρήσουμε ως πιθανή ανθρωποκτονία. Είχαμε ήδη συλλέξει αρκετά.

Ήταν περίεργος καιρός όμως. Η μικρή ήταν σε χάλια μαύρα και είχαμε επιτέλους αποφασίσει από κοινού να πάει σε μια κλινική για αποτοξίνωση. Και γω προσπαθούσα να ξεκόψω παράλληλα από την μικρή ασκούμενη γραμματέα που χε ο Γιοκαμπσον στο απέναντι γραφείο. Στην κλινική δεν μπορούσα να πλησιάσω και το μόνο που μου κρατούσε πλέον το ενδιαφέρον στην δουλειά ήταν αυτή ακριβώς η αίσθηση ότι μόνο στη δουλεία μπορούσα να το ρίξω. Ήταν σαν κάποιου είδους παρωπίδες για να περάσει ο καιρός. Υποκρινόμουν εγώ πρώτα ο ίδιος στη συνείδηση μου ότι μέσω της δουλειάς έτρεφα ελπίδες για καλύτερο μισθό, ανέλιξη, ένα μπεζ Βόλβο και όταν θα έβγαινε η μικρή θα ήταν όλα καλά στο νέο μας διαμέρισμα που δεν θα έσταζε νερό στην πλαϊνή κολόνα λόγω της αναθεματισμένης της υδρορροής.

Ο Σίγκουρντσον είχε κάνει μια πολύ περίεργη κατάθεση που όλοι στο τμήμα τελικώς υποτιμήσαμε. Ίσως και με προτροπή μου καθώς διαρκώς έλεγα πως ο άνθρωπος ήταν προφανώς επηρεασμένος από την όλη κατάσταση και για αυτό μπέρδευε την κατάθεση του, ίδρωνε και έπεφτε σε αντιφάσεις. Μας είχε πει πως ήταν θέμα χρόνου να τον απολύσει. Ο Κλόουν δεν απέδιδε, οι κριτικοί και το κοινό τον απεχθάνονταν. Έλεγε πως είχε χάσει την αλεγρία του. Είχε σταματήσει να ναι κλόουν. Θυμάμαι που μου είχε εκμυστηρευτεί και κάποιες εβδομάδες πριν πως ο κλόουν τον είχε δει να φιλιέται με την Κατερίνα, μια  ευχάριστη ουκρανή που είχε ο μάγος στο σόου του και πως από τότε τον εκβίαζε ο κλόουν. Πράγμα που δεν έκρινα σκόπιμο να συμπεριλάβω στην έρευνά μας καθώς θυμάμαι πως το είχα κρίνει ανάξιο λόγου. Δεν ήταν δυνατό να είχε δολοφονήσει άνθρωπο ο Σίγκουρντσον. Ξαναλέω ο μόνος εχθρός ενός κλόουν είναι ο εαυτός του, άντε και οι κριτικοί τέχνης. Όλοι αγαπούν τους κλόουν.

Να ήταν υποκινητής της αυτοκτονίας του, ο Σίγκουρντσον. Δεν μπορώ να το θεωρήσω πιθανό. Ο ίδιος το θεωρούσε αρκετά και είχε τύψεις για μεγάλο διάστημα αλλά αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να συμβεί σε οποιονδήποτε με ευαίσθητο χαρακτήρα σαν εκείνου. Άλλωστε δεν υπάρχει συναυτουργία ούτε άμεση ούτε ηθική σε μια αυτοκτονία. Η αυτοκτονία έχει έναν λυτρωτικό χαρακτήρα εξ ορισμού. Αν υπήρχε κάποιου είδους συμβουλευτική διαδικασία πάνω της πως θα μπορούσε να ναι λυτρωτική ; η αυτοκτονία είναι μια πράξη μοναχική αλλιώς μιλάμε για φόνο ή ακόμα χειρότερα για μια αυτοκτονία άνευ νοήματος μιας και δεν υπάρχει εξιλέωση από τον εαυτό του αυτόχειρα.

Υπήρχε βέβαια και το παπούτσι. Το αποτύπωμα που είχαμε βρει και δεν θα έπρεπε να ναι εκεί. Το αποτύπωμα το χα εγώ στο γραφείο μου μέχρι να εξαφανιστεί από εκεί. Νομίζω ότι είχε χαθεί ένα βράδυ που χαμε μείνει μόνη μας με την βοηθό του Γιοκαμπσον για να μελετήσουμε την υπόθεση. Προφανώς και δεν την είχαμε μελετήσει. Θυμάμαι πάντως ότι ήταν κάποιου είδους μπότα νούμερο 44, ακριβώς όπως και τα δικά μου παπούτσια εκείνη την περίοδο. Ύποπτο και αυτό μιας και θα έκανα τα πάντα για να βοηθήσω τον Σίγκουρντσον σε μια δύσκολη του υπόθεση αλλά πράγματι νομίζετε ότι είμαι δολοφόνος ; Ήταν αυτοκτονία. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Αλλά και να μην ήταν ποιος νοιάζεται; Ας αφήσουμε τον κλόουν, επιτέλους στην ησυχία του.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου