Όπου δεν υπάρχει τίποτα το όμορφο να δεις Part 5

Ξαναμπαίνω στο αυτοκίνητο και ξεκινάω για το σπίτι του Μελισόπουλου. Όλο αυτό με είχε ταρακουνήσει για τα καλά. Δεν περίμενα ποτέ, ότι όλη αυτή η υπόθεση του πατέρα μου και της Χατζηπέτρου θα εμφανιζόταν ακόμα και τώρα συνεχώς μπροστά μου. Η Αλήθεια είναι πως μόλις πέθανε ο πατέρας μου, δεν συμβιβάστηκα ποτέ με την ιδέα πως πέθανε από ένα λάθος κάποιου εκτελεστή της μαφίας. Ξεκίνησα, τότε από την αρχή την δικιά μου αυτόνομη έρευνα. Αλλά μέσα σε αυτή την έρευνα πήγα να χάσω το μυαλό μου, κόντεψα να τρελαθώ.

Έπαιρνα, τότε ένα ωραίο κοκτέιλ από βαρβιτουρικά, meth, για να μην κοιμάμαι και να συνεχίζω ασταμάτητα την έρευνα και στο τέλος έπαιρνα ένα Xanax μπας και κοιμηθώ. Διάβασα εκατοντάδες σελίδες από τα σημειωματάρια του πατέρα μου και έκανα η ίδια άλλες τόσες δικές μου σημειώσεις. Μου πήρε 6 χρόνια από τη ζωή μου όλο αυτό και το μόνο που κατάφερα, είναι να κλειστώ στον εαυτό μου και να χάσω όσους ανθρώπους αγαπούσα. Ήμουν σε μια δίνη από τη μια μεριά εγώ και από την άλλη ο Χατζηπέτρος και η οικογένεια του. Και μόλις άρχισα να βγαίνω ολοκληρωτικά από αυτή τη δίνη, με τεράστιο προσωπικό κόστος, όπως κλάματα, να μην βγαίνω από το σπίτι, ακόμα και σκέψεις αυτοκτονίας, ξανά μπροστά μου ο Χατζηπέτρος. Ξανά πίσω σε αυτή τη δίνη.

Έχει και απίθανη κίνηση ρε γαμώτο. Είναι και 11 το πρωί και όλα τα ραδιόφωνα έχουν πρώτο θέμα την αυτοκτονία. Πιάνουν και λένε μαλακίες που πουλάνε οι πηγές των δημοσιογράφων στη ΓΑΔΑ. Μόνο ο RED δεν παίζει την αυτοκτονία και έχει την ίδια playlist αλτερνατιβιάς που έχει συνεχώς τα τελευταία 5-6 χρόνια. Κατεβαίνω την Ποσειδώνος, στρίβω στην Αχιλλέως και μετά στην Αφροδίτης, όπου είναι το σπίτι του Μελισόπουλου. Ελπίζω, ο Μιχάλης να έχει φτάσει στα γραφεία της εταιρείας γιατί λογικά θα έχει ψωμί η υπόθεση εκεί. Απλά, φοβάμαι για αυτόν ρε γαμώτο. Έχει κολλήσει με την υπόθεση του πατέρα μου και φοβάμαι για εκείνον. Δεν πρέπει ο Μιχάλης να περάσει όσα πέρασα, είναι πολύ καλό παιδί για να πάσχει από μια τέτοια τρομερή ασθένεια, όπως αυτή της μη λυμένης υπόθεσης.

Έχω ένα θλιμμένο ύφος, μάλλον από την κούραση και το γεγονός πως με τον καιρό στη δουλειά αλλά και στην ίδια τη ρουτίνα της ζωής μου, έχω γίνει αρκετά κυνική. Μπαίνω στον κήπο του σπιτιού, προχωράω στο ψευτο-πλακόστρωτο μονοπάτι. Έχει αρκετό κόσμο το σπίτι ήδη. Μια μονοκατοικία με 2 ορόφους. Έχουν ήδη ειδοποιηθεί οι συγγενείς του και έχουν έρθει να συμπαρασταθούν στην γυναίκα του και τα παιδιά του. Χτυπάω το κουδούνι. Μου ανοίγει η γυναίκα του. Δεν κλαίει, δεν δείχνει καταβεβλημένη. Είναι μια γυναίκα μεγαλοαστικής καταβολής, καλοντυμένη και σοβαρή. Παγερή με αυστηρό ύφος.

-              Γεια σας κυρία Μελισόπουλου. Συλλυπητήρια. Είμαι η Έλλη Χρύση, αστυνομικός που έχει αναλάβει την υπόθεση του άντρα σας, έχετε λίγο χρόνο να μιλήσουμε.

-              Περάστε μέσα. Μου απαντά τελείως ψυχρά.

Προχωράω προς τα μέσα, μπροστά μου στο τέλος του διαδρόμου, υπάρχει το σαλόνι, όπου έχουν μαζευτεί οι διάφοροι συγγενείς και φίλοι γνέφω από μακριά και ψελλίζω κάτι σαν «συλλυπητήρια», μου δείχνει να στρίψω αριστερά, όπου υπάρχει ένα δεύτερο δωμάτιο με 3 πολυθρόνες και ένα σύνθετο έπιπλο. «Έρχομαι αμέσως» μου λέει. Πάνω στο έπιπλο υπάρχουν 3 κορνίζες, μια που ναι ο Μελισόπουλος με την γυναίκα του σε φωτογραφία με φόντο τον πύργο του Άιφελ και άλλες δύο φωτογραφίες με τις κόρες του. Τις οποίες δεν είμαι σίγουρη αν είδα στο σαλόνι. Το σπίτι φαίνεται σαν ένα τυπικό μεσοαστικό σπίτι των νοτίων προαστίων, σε κλασσική διακόσμηση χωρίς να υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο. Όλη αυτή η ρουτινιάρικη καφέ συνήθως με άσπρους τόνους που συναντάς συνήθως στα περισσότερα ελληνικά σπίτια.

-              Θα θέλατε έναν καφέ ή κάτι να σας προσφέρω ; Μου είπε καθώς εμφανίστηκε η Μελισόπουλου στο κατώφλι του χολ.

-              Όχι. Απάντησα

-              Ωραία πείτε μου. Είπε και κάθισε στην απέναντι από εμένα πολυθρόνα

-              Ξέρετε μου είναι δύσκολο προφανώς, να σας ρωτάω για τον άντρα σας τόσο νωρίς, αλλά καταλαβαίνετε πως πρέπει να αποκλείσουμε κάθε πιθανότητα εγκληματικής δραστηριότητας. Είπα εμφανώς αμήχανα.

-              Μα δυστυχώς η πικρή αλήθεια είναι πως έχει αποκλειστεί. Άφησε σημείωμα πίσω του και η αλήθεια είναι πως όσο και αν θέλω να μην το πιστέψω το πλέον πιθανό σενάριο είναι αυτό που φαίνεται. Ξέρετε, ο άντρας μου πάντα ήταν ιδιαίτερα κλειστός άνθρωπος. Ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο έπασχε από κατάθλιψη, ενώ δούλευε σαν το σκυλί. Δεν θα άντεχε για πολύ την πίεση. Μου είπε περιέργως πολύ σοβαρά και αυστηρά.

-              Μάλιστα, υπάρχει κάτι που συνήθιζε να κάνει πάντα και δεν έκανε τον τελευταίο καιρό ;

-              Μπα δεν νομίζω. Μου απάντησε κοφτά.

-              Όσον αφορά την δουλειά του, είπατε ότι πιεζόταν πολύ. Γιατί το λέτε αυτό ;

-              Ο Θωμάς ήταν οικονομικός διευθυντής στην χρηματιστηριακή εταιρεία του Χατζηπέτρου από το 2011, τα τελευταία δυο χρόνια έγινε γενικός οικονομικός διευθυντής και στις 3 μεγάλες εταιρείες του Χατζηπέτρου αλλά και στις θυγατρικές του. Προφανώς αυτό αύξησε τα χρήματα που έπαιρνε αλλά και τις ώρες που ήταν στο γραφείο. Δούλευε κάποιες μέρες πραγματικά συνεχόμενα. Έκοψε από πολλά πράγματα. Από εμένα, τα παιδιά ακόμα και από τους δύο κολλητούς του. Μου απάντησε και για πρώτη φορά φάνηκε κάποιο σπάσιμο στη φωνή της.

-              Τους 2 κολλητούς του ;

-              Ναι, ο Θωμάς έχει δυο φίλους από το δημοτικό. Που έβγαιναν κάθε μα κάθε Παρασκευή, εκτός από τον τελευταίο χρόνο, τον χρόνο της κατάθλιψης και της εργασιομανίας.

-              Είναι εδώ αυτοί οι δύο ;

-              Όχι δυστυχώς, είναι στο Παρίσι και οι δύο αυτή τη στιγμή αλλά τους ειδοποίησα και έρχονται με το πρώτο αεροπλάνο. Ξέρετε ο Κώστας και ο Σπύρος δουλεύουν και αυτοί στην εταιρεία του Χατζηπέτρου, στο λογιστικό τμήμα.

-              Μάλιστα. Δεν θέλω να σας ενοχλήσω, άλλο και πρέπει αν σας αφήσω να στε και με τα παιδιά σας. Μια τελευταία ερώτηση μόνο. Πιστεύεται ότι υπάρχει ίσως κάποιος που να ήθελε το κακό του ; Από την εταιρεία ίσως ;

-              Όχι, κατηγορηματικά όχι. Όλοι τον αγαπούσαν ιδιαίτερα και του στάθηκαν… Μας στάθηκαν όσο περισσότερο τον τελευταίο χρόνο ακόμα και ο Χατζηπέτρος

-              Εντάξει ευχαριστώ πολύ, δεν θα κάτσω άλλο. Αν χρειαστώ κάτι άλλο θα σας ενημερώσω.

-              Ναι, μην διστάσετε. Ελατέ να σας βγάλω μέχρι έξω.

Σηκώθηκα, ξαναπέρασα μπροστά από τους παρευρισκόμενους και κατευθύνθηκα προς την έξοδο. Ψέλλισα ένα «Γεια σας». Βγήκα ξανά στον κήπο. Έχω μια αίσθηση πως σίγουρα δεν πάει κάτι καλά με αυτή την υπόθεση. Δεν είναι μια απλή αυτοκτονία αλλά από την άλλη έχω και την αίσθηση πως η οικογένεια του δεν μπορεί να ξέρει η ακόμα να φανταστεί κάτι. Χτυπάει το κινητό μου. Είναι ο Μιχάλης.

-              Έλα Έλλη πρέπει να μιλήσουμε άμεσα, μου φώναξε σχεδόν

-              Οκ, πάμε από το γραφείο.

-              Όχι, όχι στο γραφείο, ούτε σε κάποιο από τα σπίτια μας. Το βράδυ στο «καφεκούτι». Νομίζω κάτι βρήκα. Μου πε εμφανώς ταραγμένος.

-              Οκ το βράδυ τα λέμε. Είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα.

Μπήκα ξανά στο αυτοκίνητο και άναψα την μηχανή…

Συνεχίζεται…

Prince Istar