Το μοναστήρι της Γλασκώβης part 3

«Ιαν, να σε ρωτήσω κάτι;», είπε ο Ντέιβιντ, με το κεφάλι κολλημένο στο παράθυρο του συνοδηγού, χαζεύοντας το απέραντο, μονότονο και αυθεντικά βρετανικό πράσινο τοπίο.

«Ρώτα»

«Έχουμε ένα σκελετό τριάντα χρόνων, έτσι;»

«Ναι, απ' ότι λένε τα στοιχεία, ναι.»

«Γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω σε αυτή τη μίζερη γωνιά του κόσμου 40 χρόνια τώρα. Ξέρεις, μου προκαλεί εντύπωση ότι ποτέ δεν αναφέρθηκε κάποια εξαφάνιση στο μοναστήρι.»

Το σταμάτησε εκεί, απλά περίμενε από μένα την επιβεβαίωση ότι είχε δίκιο. Αν αποδεχόμουν το παραμύθι με τον Τζέραλντ Τρουπ δεν θα χρειαζόταν ποτέ αυτή η άβολη βόλτα. Ας μην μιλήσω για τις 10 εκκατομύρια στερλίνες της θυρίδας 27. Γαμώτο, τι ακριβώς επεδίωκα;

Λογικά φταίει η περιέργεια. Δεν με καταβάλλει κανένα αίσθημα αξιοπρέπειας, δικαιοσύνης, ηθικής και λοιπές πίπες. Απλά γνήσια, ανθρώπινη περιέργεια που μάλλον στη  πλάστιγγα που είναι ενσωματωμένη στον εγκέφαλο μου ζυγίζει λίγο βαρύτερα απ΄ότι το όποιο ρίσκο. Είμαι μαλάκας; Το πιθανότερο. Ωστόσο, που θα βρισκόταν τώρα η ανθρωπότητα αν στο δίλημμα περιέργεια-φόβος για το άγνωστο επέλεγε κατά κόρον το δεύτερο; Κι ας λένε ότι η περιέργεια σκότωσε την γάτα. Και ας έχουν δίκιο τις περισσότερες φορές.

«Ίαν;».  Έπρεπε να βγω λίγο απ' τις σκέψεις μου, ένας συνάδελφος εκεί έξω ήθελε συζήτηση.

«Κοίτα, η ιστορία έχει αποδείξει ότι πολλές φορές πράγματα που γίνονται εντός μιας θρησκευτικής κοινότητας δεν βγαίνουν ποτέ προς τα έξω. Βέβαια, Ντέιβιντ, υπάρχει και η πιθανότητα ο νεκρός να μην έχει άμεση σχέση με το μοναστήρι.» Βλέποντας το απορημένο βλέμμα του Ντέιβιντ να αποσπάται  επιτέλους απ' το παραθυρο και να καρφώνεται πάνω μου κατάλαβα ότι έπρεπε να ολοκληρώσω τη σκέψη μου.

«Προφανώς το γεγονός ότι θάφτηκε εκεί σίγουρα φανερώνει ότι κάποιος μέσα στο μοναστήρι έπαιξε κεντρικό ρόλο αν όχι στη δολοφονία, τουλάχιστον στην συγκάλυψη της. Ξέρουμε και οι δυο ότι δεν μπαίνεις εύκολα σε ένα καθολικό καστράκι. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ο νεκρός ήταν μοναχός ή είχε κάποιο ρόλο στο μοναστήρι. Μπορεί να ήταν ο οποιοσδήποτε. Κάποιος εξωτερικός που μπήκε για κάποιο λόγο στο μοναστήρι και δεν βγήκε ποτέ. Πολλά μπορεί.» Η εκδοχή αυτή ταίριαζει αρκετά και στην προκατασκευασμένη ιστορία του Τζέραλντ Τρουπ, αλλά αυτή καθ' αυτή δεν ήταν απίθανη σαν γεγονός όπως και να έχει. Για την ακρίβεια, μου φαινόταν η πιθανότερη εκδοχή.

«Καλά ναι, προφανώς και παίζει αυτό» Έκανε μπαμ ότι αυτή η σκέψη δεν είχε περάσει καν απ' το μυαλό του Ντέιβιντ, και αυτός για να μη φανεί ερασιτέχνης παρίστανε τώρα ότι την είχε επεξεργαστεί. Προφανώς δεν είναι βλάκας ο Ντέιβιντ. Αυτο βέβαια δεν σήμαινε ότι είναι και ιδιαίτερα έξυπνος.

«Αλλά και πάλι», συνέχισα, «γιατί να κάψουμε τώρα τα κεφάλια μας για ένα έγκλημα που έγινε πριν 30 χρόνια;»

Έλα ντε, γιατί;

Χαμένος σε αυτές τις σκέψεις, μετά από μια απότομη στροφή και ένα σύντομο πέρασμα μέσα από μια μικρή συστάδα κωνοφόρων, αντίκρυσα για δεύτερη φορά σε αυτο το γαμημένο τριήμερο το μοναστήρι του Αγιου Ανδρέα.

Η Σκωτία γενικά είναι μια προτεσταντική χώρα. Η Καθολική Εκκλησία στα εδάφη μας επιβιώνει χάρις στους οπαδούς της Σέλτικ και σε όσους είναι οπαδοί της Σέλτικ χωρίς να το έχουν καταλάβει ακόμα. Ήτοι ενα 16-17% του πληθυσμου, σύμφωνα με μια απογραφή που είχα δει κάπου στο ίντερνετ ένα απ' τα πολλά μοναχικά σπιτικά βράδια που προσπαθούσα άσκοπα να βρω κάτι να κάνω για να μη σκέφτομαι εκείνη. Ωστόσο, μπροστά στο διάσημο μοναστήρι του Άγιου Ανδρέα, δεν γινόταν να μη ξαναθαυμάσω την αρχιτεκτονική του. Πιστεύω ότι η αρχιτεκτονική είναι η μοναδική ανθρώπινη τέχνη η οποία μεγαλούργησε κάνοντας συνδιαλλαγές με τους ουρανούς. Και ο κυρίαρχος πρέσβης του βασιλείου αυτού επί γης, η Καθολική Εκκλησία, όπου έχει πατήσει έστω και λίγο το πόδι της, έχει χαρίσει μεγαλοπρεπείς, επιβλητικούς ναούς και κτίσματα, για να εισπράττει θαυμασμό από όλα εμάς τα παράσιτα του κήπου της Εδέμ και να μας υπενθυμίζει ποιος είναι ο μπαμπάς μας. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. 

Το μοναστήρι είχε κτιστεί πριν από 8 αιώνες περίπου από το τάγμα του Άγιου Βενέδικτου, σε ένα σχετικά  επίπεδο σημείο στην κορυφή ενός χαμηλού λόφου που δέσποζε πάνω απ' τη λίμνη Λοχ Λόμοντ.   Αυθεντικό μοναστήρι-φρούριο μεσαιωνικού τύπου, περιστοιχισμένο από έναν πέτρινο τοίχο ύψους 5 μέτρων, αποτελούσε από μόνο του, εκτός από καλαίσθητη τουριστική καρτ-ποστάλ της μισής λίρας, μια αποκομμένη, ξεχωριστή πολιτεία. Ή ζωή εντός των τοιχών ήταν πολύ οργανωμένη, γενικά  όλες οι ανάγκες που μπορεί να προέκυπταν καλύπτονταν στο εσωτερικό του. Έφτιαχναν μέχρι και δική τους μπύρα, η οποία διανέμεται σε επιλεγμένες παμπ της Γλασκώβης και του Εδιμβούργου, και οφείλω να παραδεκτώ ότι πίνεται πολύ ευχάριστα.

 Άφησα το αυτοκίνητο σε μια μικρή άπλα δίπλα στη κύρια είσοδο του μοναστηριού, πήρα μια βαθιά ανάσα και άνοιξα την πόρτα. Ο Ντέιβιντ με μιμήθηκε. Σύμφωνα με την αρχαία σκωτζέζικη παράδοση, ενώ απ' το τμήμα αποχωρήσαμε με έναν λαμπερό ήλιο πάνω απ' τα κεφάλια μας, με το που βγήκαμε απ' την ασφάλεια του αυτοκινήτου άρχισε να βρέχει. Και σύμφωνα με τη αρχαία προσωπική μου παράδοση, είχα ξεχάσει πάλι το αδιάβροχο στο τμήμα. Ο μόνος που έσπασε τις αρχαίες παραδόσεις σήμερα είναι ο Ντέιβιντ. Παίζει να είναι η πρώτη φορά που ξέχασε να φέρει ομπρέλα στο αμάξι τα τελευταία 20 χρόνια που τον γνωρίζω.

Μου άνοιξε ένας πιτσιρικάς όχι πάνω από 20 χρονών, με φορεσιά δόκιμου μοναχού, Πάντα μου προκαλόυσε θλίψη η σκέψη ότι νέα παιδιά στερούνται τις χαρές της ηλικίας τους και αφιερώνουν την ζωή τους στον οποιονδήποτε ουράνιο πατέρα. Από την άλλη σκέφτομαι ότι αν αυτοί οι νεαροί όντως καταφέρουν να μανατζάρουν τον εγκέφαλο τους σε τέτοιο βαθμό ώστε να φτάσουν στο υπέρτατο επίπεδο ψυχικής γαλήνης που στοχεύουν, σίγουρα θα γίνουν πιο ευτυχισμένοι από μένα.

«Αστυνομία, καλημέρα. Μπορώ να συναντήσω τον ηγούμενο;»

«Λυπάμαι κύριε. Ο ηγούμενος δεν μπορεί να μιλήσει. Εεε, ξέρετε, είναι αρκετά αδιάθετος σήμερα»

«Είναι τόσο αδιάθετος ώστε να μην μπορεί να απαντήσει 2-3 ερωτήσεις; Αφορά τη προχθεσινή ανακάλυψη, μικρέ, καταλαβαίνεις. Χρειάζομαι τη βοήθεια του.»

Δεν ξέρω αν ο εκνευρισμός μου αποτυπωνόταν στη φάτσα μου, πάντως μια σκιά ανησυχίας  φάνηκε στο γεμάτο σημάδια ακμής πρόσωπο του πιτσιρικά. Φαινόταν αρκετά πιεσμένος, είχε την εικόνα ανθρώπου που ήθελε να διακτινιστεί από το σημείο που βρισκόταν για οπουδήποτε αλλού στο σύμπαν. Ωστόσο παρέμεινε σταθερός στη θέση του.

«Λυπάμαι πολύ κύριε, δεν μπορείτε να δείτε τον ηγούμενο σήμερα. Θα τον ενημερώσω για την επίσκεψη και θα επικοινωνήσει αυτός μαζί σας, να είστε σίγουρος». Μιλούσε και έτρεμε.

«Υπάρχει κάποιος έστω εκεί μέσα που να μπορώ να μιλήσω για 5 λεπτά;» Δεν θα το άφηνα έτσι εύκολα.

«Σ-συγνώμμη κύριε, αλλά αυτή τη στιγμή όλοι έχουν τις υποχρεώσεις τους. Δεν υπάρχει κάποιος αρμόδιος να σας βοηθήσει. Λυπάμαι» Το πιτσιρίκι λογικά έχει χοντρό θέμα διαχείρισης άγχους. Τώρα είναι κάτασπρο, στα όρια της λιποθυμίας.

«Οκ. Μπορώ να περάσω λίγο μέσα τουλάχιστον:» Είπα αρκετά απότομα. Τώρα δεν με ένοιαζε να φαίνεται ο εκνευρισμός μου.

«Λ-λ-λυπάμαι κύριε, αλλά για να το κάνετε αυτό πρέπει να δείξετε ένταλμα έρευνας»

Αμήχανη σιωπή και απ΄τους τρεις μας. Το μαλακισμένο. Σιγά μη ζήταγε πρωτοβουλιακά το ένταλμα αυτό το αρχιδάκι. Αυτό το κωλόπαιδο  φαίνεται πιο χαζό και άβουλο από μια λούτρινη κούκλα. Κάποιος τον είχε δασκαλέψει. Προφανώς. Με παρακολουθούν, τι πιο λογικό. Έτσι θα με άφηναν; Ξέρανε που κατευθυνόμουν, ξέρανε ότι δεν υπάρχει ένταλμα, και κινήθηκαν ανάλογα. Είμαι ηλίθιος, έπρεπε να το περιμένω. Θα μπορούσα να κολλήσω το κωλόπαιδο στη πόρτα και να πέρναγα, αλλα νομίζω αυτή η κίνηση δεν θα έβγαζε πουθενά. Η είσοδος στο μοναστήρι είναι απαγορευμένη για μένα. Προσωρινά τουλάχιστον.

Γύρισα και κοίταξα τον Ντέιβιντ. Τον αγαπάω τον τύπο, αλλά η ανέκφραστη φάτσα του και το απλανές βλέμμα του σε συνδυασμό με την ψυχολογική μου κατάσταση με έκαναν να θέλω να του προσφέρω ένα αξέχαστο μπουνίδι στα δόντια. Με τα χίλια ζόρια συγκρατήθηκα πάντως.

«Επιστρέφουμε» είπα μέσα απ΄τα δόντια. Δεν χρειαζόταν να το πω, καθώς ήδη κατευθυνόμουν προς την πόρτα του οδηγού, αλλά με τον Ντέιβιντ ποτέ δεν είσαι σίγουρος.

Στο μυαλό μου δεν χωράει αμφιβολία ότι πίσω απ' αυτή τη ιστορία κρύβεται η Καθολική Εκκλησία. Αυτό που δεν χωράει στο μυαλό μου είναι γιατί τόσο βιαστικά, ενώ είμαι στο σημείο μηδέν, χωρίς να έχω ξεκινήσει καν την έρευνα και χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο στα χέρια μου, έβαλε δυο πίθηκοειδή αρχικά με απαγάγουν και ύστερα να με δωροδοκήσουν τόσο γρήγορα και εύκολα; Γιατί δεν με αφήνουν έστω να πω δυο κουβέντες με τον ηγούμενο; Δεν φαίνεται απλά να μη θέλουν να λυθεί η υπόθεση. Φαίνεται ότι δεν θέλουν να ανοίξει καν. Ίσως η λεωφόρος που πάω να διασχίσω είναι τόσο βρώμικη ώστε ακόμα και η ασθενική φλόγα ενός σπίρτου να δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα στα πλάσματα που καταχωνιάζουν στις σκιές της και είναι πλέον δαρβινικά προσαρμοσμένα και ασφαλή στο απόλυτο σκοτάδι. Ναι, τώρα μου είναι ξεκάθαρο. Αυτό είναι που με έκανε να αρνηθώ τη δωροδοκία. Αυτό είναι που με κάνει να παίξω το κεφάλι μου κορώνα γράμματα.

Θέλω να ανάψω το σπίρτο. Θέλω να αντικρύσω αυτά τα πλάσματα με τα μάτια μου.

Τι στον διάλο θέλουν τόσο πολύ να κρύψουν;

Γιατί φοβούνται τόσο πολύ έναν σκελετό 30 χρόνων;

Little Blaine