Ήταν μεσημέρι όταν
επιστρέψαμε στα κεντρικά, στην Stewart
street. Παρκάρα το Ford Focus της υπηρεσίας μπροστά από τη κύρια είσοδο, βγήκαμε έξω
και κατευθυνθήκαμε προς το κτίριο που στέγαζε την καρδιά της σκωτσέζικης
αστυνομίας. Μιλάμε για ένα θλιβερό
γαλάζιο-μπλε τετράγωνο κουτί σαν γιγάντιο κοντέινερ, που πιθανότατα σχεδιάστηκε
από κάποιον μαστουρωμένο αρχιτέχτονα προς τιμήν του θεού της κακογουστιάς. Το
να συνηθίσει το μάτι σου τη μετάβαση από τη θέα ένος πανέμορφου μοναστηριού της
σκωτσέζικης εξοχής σε αυτό το αστικό τερατούργημα ήταν μια ισχυρή δοκιμασία.
«Πάω κυλικείο για καφέ,
θες?», ρώτησε ο Ντέιβιντ. Απάντησα θετικά με ένα νεύμα.
«Διπλό εσπρέσσο σκέτο, έτσι?»,
το ηλίθιο χαμόγελο του Ντέιβιντ φανέρωνε ότι απολάμβανε τη σκέψη πως με
γνωρίζει τόσο καλά. Κάποιος έπρεπε να του εξηγήσει πως το ότι πίνω διπλό
εσπρέσσο σκέτο το γνωρίζουν εδώ μέσα μέχρι και τα πατάκια στις τουαλέτες.
«Ναι, ευχαριστώ.»
Άρχισα να ανεβαίνω τα σκαλιά
για να πάω στο γραφείο μου, στον δεύτερο όροφο. Ευτυχώς τα ρούχα μου είχαν
αρχίσει να στεγνώνουν, αν και τα παπούτσια μου ήταν ακόμα υγρά και λασπωμένα,
αφήνοντας ανεπαίσθητα καφέ ίχνη στη σκάλα. Δεν με ένοιαζε, πραγματικά.
Έξω απ' την πόρτα του
γραφείου μου πέτυχα τη βοηθό μου, την Άλις. Βασικά, δεν είναι επίσημα βοηθός
μου, η θέση της είναι στην αρχειοθέτηση φακέλων, απλά το γεγονός ότι εγώ
αναλαμβάνω σχεδόν ολοκληρωτικά τα θέματα χαρτούρας του εγκληματολογικού
τμήματος αναγκάζει την Άλις να απευθύνεται αποκλειστικά σε μένα, κερδίζοντας με
το σπαθί της τον τιμητικό τίτλο της «βοηθού 45χρονου βαρετού και μετρίων
ικανοτήτων ντετέκτιβ». Λεπτή, κοκκινομάλλα, 35 χρόνών και αρκετά όμορφη. Το
μόνο κακό είναι ότι είναι γέννημα θρέμμα της πόλης Ινβερνές των Χάιλαντς,
στοιχείο που επικυρώνει καθημερινά με τη βλάχικη προφορά της και τον αέρα της
κέλτικης γονιδιακής γνησιότητας που ξεφυσάει στη μούρη σου σε κάθε ευκαιρία.
Σύμφωνα με την Άλις εμείς οι Λόουλαντερς έχουμε υποταχθεί πολιτικά,πολιτιστικά,
γενετικά, και γενικά με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί να υποταχθεί μια ανθρώπινη
ύπαρξη, στους σατανικούς Άγγλους. Αν θέλετε τη γνώμη μου, θεωρώ ότι ο
συνδυασμός των βουνών με τη Βόρεια Θάλασσα είναι ενδεδειγμένος για καμιά
βδομαδούλα διακοπών, όμως σε περίπτωση παραπάνω έκθεσης σε αυτό το τοξικό
περιβάλλον του βρετανικού βορρά βλάπτεται ανεπανόρθωτα ο ανθρώπινος εγκέφαλος.
Και νομίζω ότι εκπροσωπώ κάθε νότιο Σκωτσέζο που σέβεται τον εαυτό του.
«Καλά, πως το ήξερες;». Δεν
κατάλαβα την ερώτηση της.
«Μου έγινες και μετριόφρων
τώρα; Έλα πες μου.» Με κοίταξε παιχνιδιάρικα. Ομολογώ ότι για κάτοικο Σκωτίας,
σε καθημερινή βάση το χαμόγελο στα χείλη της είναι χαραγμένο πολύ περισσότερη
ώρα απ' το γενικό μέσο όρο.
«Άλις, αλήθεια δεν
καταλαβαίνω τι εννοείς.»
Ξεφύσηξε παραπονιάρικα.
«Ρε Ίαν, αμάν πια. Ξέχασες
το μήνυμα που μου έστειλες προχθές;»
«Τι μηνυμ.....» Ευτυχώς μου
έκοψε και σταμάτησα τη φράση. Έβγαλα το κινητό μου απ' την τσέπη του τζιν. Ήταν
όλο το πρωί ξεχασμένο εκεί μέσα, παρ' όλα αυτά ήταν μυστηριωδώς στεγνό και
άθικτο απ' την επέλαση της βροχής. Πάλι καλά. Πήγα κατευθείαν στα sms.
Είναι επείγον, θέλω να
μου βρεις τον φάκελο για τον Τζέραλντ Τρουπ και να τον φέρεις στο γραφείο μου,
μαζί με μια κόλλα αναφοράς. Να είναι η πρώτη σου προτεραιότητα.
Τόσες ώρες, δεν μου είχε
περάσει απ' το μυαλό να τσεκάρω το κινητό μου. Γνωρίζω ότι δεν είμαι κανένας
Σέρλοκ Χολμς, ωστόσο αυτή η αβλεψία με κάνει να νιώθω εντελώς ηλίθιος.
Το
μήνυμα εστάλη την Tρίτη 6 Οκτώβρη,
στις 8:15 μμ. Την ώρα που μάλλον βρισκόμουν αναίσθητος στα χέρια δυο απαγωγέων,
αλλά αυτό είναι κάτι που η Άλις δεν χρειαζόταν να μάθει ακόμα. Ήταν πολύ εύκολο
για τους μαντράχαλους να βρούν και να
στείλουν απ' το κινητό μου αυτό το sms στην βοηθό μου, μιας και στις
επαφές την έχω καταχωρημένη ως «Βλαχάρα, αρχειοθέτηση φακέλων». Αυτό είναι κάτι
που η Άλις δεν χρειαζόταν να μάθει ποτέ.
Σήκωσα τα μάτια απ' την
οθόνη. Ήταν ακόμα χαμογελαστή, με μια δόση απορίας στο βλέμμα.
«Ίαν όλα καλά;» και χωρίς να
περιμένει να πω κάτι συνέχισε λίγο πιο ψιθυριστά, με το παιχνιδιάρικα
συνομωτικό, και γοητευτικότατο, υφάκι της. «Τώρα θα μου πεις πως τον σύνδεσες
με την υπόθεση;»
Ακόμα δεν καταλάβαινα
Χριστό.
«Άλις, είμαι απ' το πρωί
έξω, δεν έχω επαφή με το τμήμα. Μπορείς να μου πεις τί έχει συμβεί γιατί μάλλον
έχω χάσει επεισόδια;»
«Καταφέραμε να
ταυτοποιήσουμε το δείγμα DNA που υπάρχει στα κόκκαλα. Βρήκαμε τη ταυτότητα του
νεκρού στο μοναστήρι! Το απόγευμα λογικά θα γίνει επίσημη ανακοίνωση για την
πρόοδο της υπόθεσης. Μετά ξεκινάει το πάρτυ!»
«Και γιατί ξεκινάει πάρτυ;».
Η ταυτότητα του νεκρού είναι σίγουρα τεράστια πρόοδος. Ώστόσο ακόμα δεν
καταλαβαίνω γιατί η Άλις αναφέρεται στο συμβάν με τέτοιο ενθουσιασμό. Εκτός κι
αν ξεθάψαμε τον Τζίμι Χόφα.
«Γιατί ο σκελετός του
μοναστηριού είναι ενός άντρα που υποτίθεται ότι έχει πεθάνει 10 χρόνια αργότερα
από το συμβάν του μοναστηριού. Ίαν, ο νεκρός είναι ο Τζέραλντ Τρουπ, ο άνθρωπος
που εσύ ο ίδιος προχθές μου έστειλες να σου βρω τον φάκελό του!»
Είχα μείνει άφωνος. Η Άλις
επανέφερε τον συνομωτικό ψίθυρο.
«Θα μου πεις τώρα πως το ήξερες;»
Προσπάθησα να ξεφορτωθώ την
Άλις λέγοντας κάτι δικαιολογίες του κώλου, τύπου κάτι είχε αναφερθεί απ' τους
μοναχούς στο μοναστήρι τις προάλλες και τα λοιπά και τα λοιπά. Προφανώς δεν
έστεκαν και η Άλις το καταλάβαινε. Μάλλον πίστευε ότι έκρυβα κάποιον άσσο στο
μανίκι και περίμενα να κάνω εντυπωσιακές αποκαλύψεις στα πρότυπα των κλασσικών
αστυνομικών έργων.«Οκ, δεν σε πιέζω άλλο. Έτσι κι αλλιώς, μάλλον έρχεται η
στιγμή σου!» ήταν τα τελευταία λόγια της, προτού μου κλείσει πονηρά το μάτι και
επιστρέψει στην δουλειά της.
Στα καπάκια εμφανίστηκε ο
Ντέιβιντ, επίσης με όρεξη για κουτσομπολιό, έχοντας μάθει τα νέα στο κυλικείο.
Του είπα ότι θέλω να σκεφτώ κάποια πράγματα και αντικατέστησα τον διπλό
εσπρέσσο που βρισκόταν στα χέρια του με το κινητό μου. Του ζήτησα να πάει να το
τσεκάρουν για τυχόν αποτυπώματα, λίγο διακριτικά αν γίνεται. Προσωπικό θέμα,
του είπα, δεν έχει σχέση με κάποια υπόθεση.
Δεν νομίζω οι μπράβοι να ήταν τόσο ερασιτέχνες ώστε να αφήσουν ενοχοποιητικά
στοιχεία πάνω στη συσκευή, αλλά έπρεπε να εξαντλήσω κάθε πιθανότητα.
Έκατσα στη καρέκλα μου και
κοίταξα τον φάκελο του Τζέραλτ Τρουπ, που είχε φέρει η Άλις το πρωί. Ξεφύσηξα
και γύρισα τη σελίδα, σε μια πρώτη απόπειρα να μάθω όσα περισσότερα μπορώ για
τον άνθρωπο που, αν και νεκρός εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια, έχει βαλθεί να
μου κάψει τον εγκέφαλο.
Στην πρώτη σελίδα είχε μια
ασπρόμαυρη αλλά κατά τ' άλλα πεντακάθαρη φωτογραφία του προσώπου του. Έμοιαζε
πάρα πολύ με τον Τζόνυ Ντεπ, με λίγο πιο στρογγυλό πρόσωπο ίσως. Από κάτω είχε
κάποια γενικά στοιχεία, τα περισσότερα απ' αυτά τα θυμόμουν από το βιαστικό
ξεφύλλισμα που είχα κάνει στον φάκελο το πρωί, πριν φύγω για το μοναστήρι.
'Υψος, χρώμα ματιών, αριστερόχειρας, μπλα μπλα μπλα μπλα, και στο τέλος οι
ημερομηνίες. Ημ.Γέννησης: 15 Οκτωβρίου 1947-Ημ. Ταυτοποίησης Θανάτου: 27 Μαίου
1993. Τώρα που ανακαλύψαμε ότι δεν πέθανε τότε αλλά περίπου μια δεκαετία
νωρίτερα η ημερομηνία θα αναθεωρηθεί. Τι στο διάλο πήγε τόσο στραβά ώστε να
έχουν κάνει τέτοιο τραγικό λάθος; Αυτό που με απασχολούσε περισσότερο όμως
είναι γιατί οι απαγωγείς μου ήθελαν να με κάνουν να παρουσιάσω το θύμα ως θύτη;
Οι σκατομαλάκες με βιντεοσκόπησαν να υποστηρίζω ότι το θύμα της δολοφονίας του
μοναστηριού του Αγιου Ανδρέα ήταν ο δολοφόνος!
Έκανα πέρα τις σκέψεις για
την όποια καριέρα μπορεί να μου στοιχίσει η διαρροή αυτού του γαμημένου βίντεο.
Έπρεπε να μάθω όσα περισσότερα μπορώ για τον παλιόφιλο τον Τζέραλντ. Ξεκίνησα
το διάβασμα.
Ο Τζέραλντ Τρουπ ήταν
Βορειοιρλανδός. Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Μπέλφαστ, έζησε αρκετά δύσκολα
παιδικά χρόνια. Ο πατέρας του, αλκοολικός και άνεργος τον περισσότερο καιρό,
σκοτώθηκε σε καυγά έξω από μια παμπ το 1956. Η μητέρα του πέθανε από καρκίνο το
1961, αφήνοντας αυτόν και την κατά δυο χρόνια μεγαλύτερη αδερφή του ουσιαστικά
περιπλανώμενους στους δρόμους της πόλης.
Το 1967, ύστερα από μια μίνι
καριέρα μικροεγκληματία στο Μπέλφαστ, ο Τζέραλντ Τρουπ μεταπήδησε στη Γλασκώβη
για να μεγαλουργήσει. Την περιοδο 1967-1984 εμπλέκεται σε άπειρες
κακουργηματικές πράξεις, και στα τέλη της δεκαετίας του '70 είναι ήδη
πασίγνωστος στον χώρο της νύκτας και του υποκόσμου της πόλης. Το παράδοξο είναι
πως δεν είχε συλληφθεί ποτέ. Η αστυνομία τον γνώριζε χρόνια, αλλά ποτέ δεν
κατάφερε να τον στριμώξει με επαρκή στοιχεία. Κατά καιρούς επέστρεφε στο Μπέλφαστ,
για μικρά χρονικά διαστήματα όμως. Η Γλασκώβη ήταν πάντα η έδρα του.
Η ημερομηνία ορόσημο της
ιστορίας του Τζέραλντ Τρουπ είναι η βραδιά της 8ης Ιουλίου του 1984, όπου
διέπραξε τη διάσημη διπλή δολοφονία που είχε απασχολήσει πολύ την κοινή γνώμη.
Τα θύματα ήταν ένας 28χρονος Ιρλανδός δικηγόρος απ' το Γκαλγουέι, ο Άνταμ Ο'
Κειν, και μια 25χρονη Ιταλίδα αρχαιολόγος, η Ντιάνα Γκουλινέλι, οι οποίοι
μάλλον ήταν ζευγάρι που έκανε διακοπές στην Σκωτία. Το έγκλημα έγινε σε ένα
αγρόκτημα ιδιοκτησίας της αρκετά εύπορης οικογένειας του Ιρλανδού, στα νότια
περίχωρα της Γλασκώβης. Ο Τρουπ φύτεψε αρχικά μια σφαίρα στο κεφάλι τους και
ύστερα έθαψε τα θύματα στον κήπο του αγροκτήματος, σε μια αποτυχημένη
προσπάθεια να τα κρύψει, καθώς τα σημάδια ταφής ήταν εμφανέστατα και τα πτώματα
βρεθήκαν εύκολα. Ο πατέρας του θύματος είχε παραδεκτεί ότι έλειπαν πράγματα, αν
και δεν υπήρχε τίποτα υπερβολικά μεγάλης αξίας στο αναστατωμένο, η αλήθεια
είναι, σπίτι. Όπως και να έχει η αστυνομία θεώρησε ότι κίνητρο του Τρουπ ήταν η
ληστεία.
Για κακή τύχη
του Τρουπ, εκείνο το βράδυ υπήρξαν έγκυρες μαρτυρίες που τον συνέδεαν με τον
τόπο του εγκλήματος, κυρύσσοντας τον ταχύτατα νο1 καταζητούμενο της χώρας. Και
κάπου εκεί ο Τρουπ εξαφανίζεται από προσώπου γης. Θυμάμαι ακόμα, ως μαθητής
τότε, τη κατακραυγή που έτρωγε η αστυνομία για την ανικανότητα της να βρει και
να συλλάβει έναν δημόσιο κίνδυνο τέτοιου βεληνεκούς. Χρόνια μετά, ενώ η υπόθεση
έχει κάπως ξεχαστεί, στις 27 Μαίου του 1993 ξεβράζεται στις ακτές του Μπέλφαστ
ένα πτώμα σε πολύ προχωρημένη αποσύνθεση. Η αστυνομία γρήγορα απεφάνθη ότι ο
νεκρός είναι ο Τρουπ, καθώς στον λαιμο του υπήρχε το χαρακτηριστικό κολιέ μέ
ένα χρυσό Ν που ήταν γνωστό πως φόραγε πάντα, αλλά κυρίως απ' το τατουάζ ενός
κέλτικου σταυρού πάνω δεξιά στη πλάτη του, που ψιλοδιακρινόταν στο σαπισμένο
απ' τη θάλασσα σώμα. Οπότε, κύριοι, εδώ έχουμε να κάνουμε με ξεκαθάρισμα
λογαριασμών μεταξύ εγκληματιών, βρήκαμε και τον παλιό καταζητούμενο μας, τέλος
υπόθεσης. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Μέχρι να ανακαλύψουμε 24 χρόνια μετά ότι
κάναμε λάθος.
Αυτή είναι περιληπτικά η
ιστορία του παλιόφιλου του Τρουπ, έτσι όπως παρουσιάζεται στον φάκελο που έχω
μπροστά μου. Αυτό που μπορώ να ομολογήσω είναι το εξής. Για την αστυνομία και
τον Τύπο η ταυτοποίηση του νεκρού είναι
ένα μεγάλο βήμα προς την επίλυση της υπόθεσης, για εμένα όμως, που είμαι ο
αστυνομικός που έχει αναλάβει να ξεδιαλύνει το μυστήριο, δεν με βοηθάει
καθόλου. Δεν μου έσβησε ούτε ένα απ' τα ερωτηματικά που έχω στο κεφάλι μου,
αντίθετα που δημιούργησε δεκάδες άλλα. Κοίταξα το παράθυρο. Τα σύννεφα άνοιξαν
προς στιγμή, αφήνοντας τον ήλιο να χαιδέψει για λίγα δευτερόλεπτα την πόλη,
πριν τον κρύψουν πάλι. Και εγώ συνειδητοποίησα για πρώτη φορά το τελευταίο
τριήμερο την κατάστασή μου. Είμαι υπερβολικά εξαντλημένος, υπερβολικά αγχωμένος,
υπερβολικά τρομοκρατημένος.
Έπρεπε επειγόντως να κάνω κάτι να ξεσκάσω.
Έβαλα το χέρι στη τσέπη για να βγάλω το κινητό αλλά αμέσως θυμήθηκα ότι το είχα
δώσει στον Ντέιβιντ. Δεν πειράζει, δεν θα πάθω τίποτα αν μείνω λίγη ώρα μακριά
απ' τον φορητό δυνάστη της ανθρωπότητας. Άρπαξα το αδιάβροχο μου και βγήκα απ'
το γραφείο, κλείνοντας δυνατά την πόρτα.
Συνεχίζεται.......
Little Blaine
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου