Λόφος
Το ιδιαίτερα δύσκολο με το να μεταφράζεις ένα βιβλίο για
συνταγές μαγειρικής είναι να αντισταθείς στην πείνα και στο να δοκιμάσεις να
μαγειρέψεις κάτι με όλα αυτά τα υλικά. Άσε θα σταματήσω. Θα βγω να πάρω λίγο
αέρα και να περάσω από το μπακάλικο της γειτονιάς να δοκιμάσω να πάρω τίποτα να
μαγειρέψω. Ντύνομαι βιαστικά με ένα μπλε τζιν που χα πεταμένο στον καναπέ. Το
καλό είναι ότι η μέρα σχετικά είναι καλή. Με ήλιο και με ικανοποιητική
θερμοκρασία. Ας ανέβω λίγο στο Στρέφη. Ο λόφος έχει ένα πολύ ωραίο μέρος λίγο
πιο χίπστερ από το γηπεδάκι και την ταράτσα του Αστέρα. Στρίβεις όπως πάει το
δρομάκι δίπλα στην παιδική χαρά του Εξωστρεφή και έχει ένα χωμάτινο δρομάκι που
ανεβαίνει πιο ψηλά ανάμεσα από κάτι συστάδες πευκοειδών δέντρων. Εκεί κάπου
ανοίγεται ένα κενό με πιάτο την Αθήνα.
Ανέβηκα νομίζω λίγο δυσκολότερα από την άλλη φορά. Είχα
καιρό να βγω από το σπίτι μάλλον. Κάθισα για λίγο μέχρι που κάτι άρχιζε να
μυρίζει. Κάποιος μαγείρευε κάτι. Σίγουρα με μοσχοκάρυδο. Υλικό που χα δει
σίγουρα στις συνταγές μαγειρικής του 1800. Βασικά ήταν ένα πολύ ωραίο κέικ
μυλόξυδου που είχε μοσχοκάρυδο. Σαν αυτά που έφτιαχνε η Λόρι Ο’ Ντονελ και προσπαθούσε
να σερβίρει στον άντρα της. Αν δεν ξέρετε τη Λόρι Ο’ Ντονελ δεν θα σας
κακοχαρακτηρίσω. Μάλλον δεν υπήρχε σαν πρόσωπο αλλά αντιπροσωπεύει ένα μάτσο
από νοικοκυρές που έχουν μείνει με αυτό το όνομα στη συλλογική μνήμη κάποιων
Ιρλανδών. Και λέω κάποιον γιατί πιθανόν το όνομα αλλάζει ανάλογα την οικογένεια
που διηγείται την ιστορία στα μικρά παιδιά της. Εμένα μου την διηγήθηκε ο φίλος
μου ο Τζον. Ένας μαύρος Κούριερ στο Λονδίνο που έμενα στα φοιτητικά μου χρόνια
και τύχαινε να μένει στο διπλανό διαμέρισμα. Ο Τζον μικρός είχε μεγαλώσει σε
ανάδοχη οικογένεια Ιρλανδών και η γιαγιά συνήθιζε να λέει την ιστορία της Λόρι
Ο ‘ Ντονελ.
Η Λόρι μεγάλωσε στη Βοστώνη. Κάπου στα μέσα του 19ου
αιώνα μέχρι που οι γονείς της την έδωσαν σε ένα σχετικά ευκατάστατο γαιοκτήμονα
από το Κολοράντο. Η Λόρι ήταν ένα παιδί που στα 14 της έφυγε από την πολύβουη
Βοστώνη για το απομονωμένο Κολοράντο. Εκεί η Λόρι μπορούμε να πούμε με ασφάλεια
πως δεν προσαρμόστηκε ποτέ. Έκανε τα συζυγικά της καθήκοντα απρόθυμα και απλά
περίμενε να πεθάνει από φυσικά αίτια ο άξεστος άντρας της. Το ζήτημα είναι πως
ο άντρας της παρόλο το προχωρημένο της ηλικίας τους δεν έλεγε με τίποτα να
αποδημήσει. Έτσι η Λόρι αποφάσισε να βοηθήσει και αυτή κάπως. Έβαζε μικρές αλλά
ικανές δόσεις από κουράριο, τη λεγόμενη βατραχοτοξίνη στο κέικ που έφτιαχνε για
τον άντρα της. Στην ιστορία του Τζον το κουράριο το προμηθευόταν από ένα πλανόδιο
Ινδιάνο έμπορο που πηγαινοερχόταν στα Midwest, αλλά αυτό ελέγχεται.
Για κακή τύχη όμως της Λόρι, ο άντρας της ήταν πάρα πολύ
τυχερός σε αντίθεση με το υπόλοιπο υπηρετικό προσωπικό. Καθώς πάντα κάποιος
δοκίμαζε από το κέικ πριν φτάσει στον άντρα της και ο άντρας της υποψιαζόταν
ότι κάποιος ήθελε να τον δηλητηριάσει μιας και οι μαύροι σκλάβοι που δοκίμαζαν
το ψωμί έπεφταν ο ένας μετα τον άλλο νεκροί. Η Λόρι έριχνε το φταίξιμο σε άλλα
φαγητά που είχαν πάνω στο τραπέζι και παράλληλα με τον σκλάβο που χε δοκιμάσει
πριν και είχε πέσει νεκρός έπεφτε πάντα και κάποια από τις υπόλοιπες μαγείρισσες
νεκρή ανάλογα με το φαγητό που χε υποδείξει η Λόρι. Μια φορά όμως κατάφερε και πέρασε
το κέικ στον άντρα της χωρίς να δοκιμάσει κανείς. Ο άντρας της έφαγε και η Λόρι
άρχιζε να φωνάζει «Σε σκότωσα, επιτέλους σε σκότωσα». Δυστυχώς όμως για εκείνη
ο άντρας της επέζησε γιατί είχε μπερδέψει το μπουκαλάκι της μαγειρικής σόδας με
το κουράριο με αποτέλεσμα τελικώς η Λόρι να χάσει το κεφάλι της και ο
καταπιεστικός άντρας της να επιζήσει. Πιθανώς να βρήκε κάποια άλλη 14χρονη για
να παντρευτεί.
Εντάξει φτάνει όμως η πρωινή ονειροπόληση. Θα πάω μέχρι το
σούπερ μάρκετ να πάρω υλικά να φτιάξω κέικ με μυλόξυδο και μοσχοκάρυδο. Αν και
θα μπορούσε να το κάνω πιο μοντέρνο χρησιμοποιώντας μηλίτη και χρησιμοποιώντας
λιγότερη μαγειρικής σόδα λόγω του ανθρακικού. Και πολύ να βάλω βέβαια άντε να
φουσκώσω λίγο παραπάνω. Το να κατέβεις από αυτό το σημείο του λόφου που σας
είπα ίσως είναι λίγο πιο δύσκολο από το ανέβασμα γιατί τα χαλίκια γλιστράνε
πολύ σε τέτοιες περιπτώσεις.
Λοιπόν. Μαγειρική σόδα, αλεύρι, μηλίτης, ζάχαρη, βούτυρο,
μοσχοκάρυδο. Καλά είμαστε. Οι διάδρομοι του σούπερ μάρκετ θεωρώ ότι είναι το
καλύτερο σημείο για να αποδεικνύεις το status symbol σου εντός εργατικής τάξης. Διότι ένα και συνήθως πας με
φόρμα και αθλητικά το τι έχει το καλάθι είναι ο απόλυτος οδηγός προσωπικού
στυλ. Άσε που πάτα βλέπεις κάποιον γνωστό από την γειτονιά που θες να δώσεις
καλή εντύπωση. Για αυτό πάντα παίρνω κάτι σαν παρμεζάνα ή San Pellegrino. Άσχετο αν είναι
εξαιρετικά προϊόντα. Παράλληλα είναι ότι πιο κοντινό μπορεί κάποιος να πάρει σε
διακοποδάνειο στην σημερινή εποχή που οι διακοπές γίνονται διαδραστικά μπροστά
σε ένα λαπτοπ. Χαιρετάω και τους μπάτσους στη γωνία που για κάποιο λόγο πλέον
έχουν γίνει μια γνωστή ενοχλητική μεν αλλά συνεχώς παρούσα εικόνα στην
γειτονιά. Κάτι σαν τα cd που χει κρεμάσει ο απέναντι για να διώχνει τα περιστέρια ή
αυτή την γλάστρα στην άκρη του μπαλκονιού της πολυκατοικίας μεταξύ Ερεσού και
Μπενάκη που πάντα πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα πέσει σε κάποιο κεφάλι.
Γυρίζω σπίτι και το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι έχει πάει σχεδόν
μεσημέρι και δεν έχω προχωρήσει καθόλου ούτε με το κέικ ούτε με τη μετάφραση. Αλλά
και από την άλλη νιώθω πολύ άβολα που πλέον μετα από τόσους μήνες παρουσίας
χαιρετάω τους μπάτσους. Άσχετα αν αυτοί με χαιρετάνε πρώτοι. Τείνουν από την
κανονικότητα να περάσουν στην καθημερινότητα. Πράγμα που θα ναι ένα
δηλητηριώδες έλκος σε αυτή τη γειτονιά. Ίσως πρέπει να κάνω κάτι σαν τη Λόρι Ο ‘Ντονελ.
Ας είναι τα όλα μου η ζάχαρη, το βούτυρο το αλεύρι και τη μαγειρική σόδα. Θα
βάλω 4 μπουκάλια μηλίτη και 3 κουταλάκια μαγειρικής σόδας ή saleratus όπως
το έλεγαν στη συνταγή της Λόρι. Θα πάω στους μπάτσους κέικ.
Ξεκινάμε. Τα βάζω όλα στο μίξερ και για κάποιο λόγο από το ραδιόφωνο
παίζει Αντελ. Θα το υποστώ και θα συνεχίσω με την συνταγή για γαστρεντερικά
μπάτσων. Το ζήτημα είναι να βρω μια καλή ατάκα για να τους κάνω να το φάνε. Θα
συστηθώ σαν Αμποτ Κωστέλο. Εντάξει όχι δεν γίνετε αυτό. Ίσως κύριος Καβούρης.
Αυτό μπορεί να πιάσει. Το κέικ μπήκε στο φούρνο και έχει πάει μεσημέρι. Ήδη οι
ακτίνες του ήλιου που ανακλώνται σε αυτά τα ρημαδόCD του απέναντι
αρχίζουν και γίνονται ενοχλητικές. Θα δω λίγο από τον χτεσινό john Oliver στο
YouTube μέχρι να περάσουν 40 λεπτά. Βέβαια θα το τσεκάρω ανά
πεντάλεπτο γιατί με τόσο ανθρακικό που έχει το μείγμα παίζει να φουσκώσει όσο
σχεδόν όλη η χωρητικότητα του φούρνου.
Την ίδια εκείνη στιγμή της μεσημεριανής βαρεμάρας προσγειώθηκε
στο μπαλκόνι ένα περιστέρι που μάλλον κατέφυγε στο απέναντι μπαλκόνι λόγω των απωθητικών
cd του
απέναντι. Ποτέ στην Αθήνα δεν προσγειώνονται κοράκια όπως στη Βαλτιμόρη ή στον ώμο
του συμπατριώτη της Ο ’Ντονελ του Καχαλέιν. Σηκώθηκα να το διώξω και να βγάλω
το κέικ που ήταν πλέον έτοιμο. Το έβαλα σε μια ωραία πιατέλα. ¨Έκοψα ένα μεσαίο
κομμάτι για να δείξω ότι το έχω δοκιμάσει και κίνησα για να τους το πάω στη
γωνία της Σπ. Τρικούπη. Βγαίνοντας έξω ο ήλιος των 4 με τύφλωσε λίγο. Αλλά
συνέχισα σχετικά ατάραχός μόνο ενοχλημένος ελαφρώς από τον τόσο ήλιο. «Γεια σας
παιδιά ! Σας έφερα λίγο κέικ με μηλίτη.» «Με τι ;» αποκρίθηκαν. «Δοκιμάστε θα
σας αρέσει» ανταπάντησα. Ξεκίνησαν να τρώνε και τους άρεσε μάλλον. Ήταν πιο εύκολο
από όσο νόμιζα τελικά. «Ευχαριστούμε κ. Καβούρη» Είπαν μασουλώντας
Ας πούμε ότι έκανα το καθήκον μου σήμερα. Μπορώ να ανέβω ανάλαφρα
την ανηφόρα για το σπίτι και τη μετάφραση τώρα. Αφήνοντας τον ήλιο των 4 πίσω
μου.
Τέλος
