Ταξίδια στην Αθήνα Part 2

Θάλασσα (2)

Είναι παρα πολύ άσχημο αυτό το συνήθειο που έχω αναπτύξει να κοιμάμαι πάνω στο βιβλίο. Το χειρότερο πράγμα με αυτό τον τύπο ύπνου είναι το ιδιαίτερα βίαιο ξύπνημα πάνω στο σκληρό συνήθως σαγρέ χαρτί. Α ! Τουλάχιστον το είχα αφήσει σε καλή συνταγή. Στη σελίδα 39 παρουσιαζόταν ένα Gumbo με πεσκανδρίτσα, μύδια, καβούρι και γαρίδες. Το απαύγασμα της κρεολέ κουζίνας. Πιάτο που μάλιστα με κάποιες παραλλαγές είχα γευτεί σε ένα αδιανόητα όμορφο, όσον αφορά τη γεύση και όχι τη διακόσμηση, εστιατόριο κρεολέ κουζίνας στην παλιά συνοικία των αλχημιστών στη Πράγα, λίγο πιο κάτω από το υποτιθέμενο σπίτι-τουριστική ατραξιόν του Κάφκα. Βέβαια πιθανότατα, οι γαρίδες εκεί ήταν τύπου Βlack Tiger από κάποιο ιχθυοτροφείο της ανατολικής Ινδίας που θα έχει διώξει από τα σπίτια του κάπου στους 100.000 αυτόχθονες και αντίστοιχα η ψίχα από τα καβούρια θα ταν από αυτά τα μπλε που είναι φτηνά., σε αντίθεση με τις περιγραφές του βιβλίου που μιλούν για γαρίδες και καβούρια από τον κόλπο της Νέας Ορλεάνης. Βέβαια το Cajun και το πιπέρι καγιεν ήταν παρόντα άρα δεν υπήρχε περίπτωση να μην είναι νόστιμο. Και ήταν, πιθανότατα από τα καλύτερα πιάτα που έχω φάει ποτέ.

Επίσης εκείνο που πραγματικά είναι πολύ ενδιαφέρον να μελετηθεί είναι ποσό πιθανό είναι να ξυπνώ πάνω σε ένα βιβλίο με συνταγές του 18^ου αιώνα που πρέπει να μεταφράσω και πάνω σε μια συνταγή της κρεολέ κουζίνας ακριβώς περίπου μισή ώρα πριν οι Pelicans διαλέξουν στο νούμερο ένα του Draft του ΝΒΑ το ταλέντο με το μεγαλύτερο hype από το ντραφτάρισμα του Λεμπρόν Τζειμς το 2003. Ενώ ακόμα περισσότερο συμπτωματικό είναι το γεγονός ότι στην προηγούμενη συζήτηση που είχαμε, είχαμε σταματήσει τη διήγηση της ιστορίας επάνω στο πλοίο που ξεκίναγε από την Μαρσάλα για το Γιβραλτάρ με επιβάτες τον ναύαρχο Nigel και την Victoria Wellesley. Θα μου πείτε τώρα τι σχέση έχουν αυτά με την Νέα Ορλεάνη και το Gumbo. Πέρα από το γεγονός πως το Gumbo είναι μια κατεξοχήν θαλασσινή συνταγή πρέπει να αναφερθεί πως η ιστορία αυτού του ταξιδιού είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα καθώς πάνω στο καράβι υπάρχει και ο ναύτης Βιτζέντζο Καλάμπρια. Μόνο που αυτό δεν ήταν το πραγματικό του όνομα και μόνο που αυτός δεν ήταν απλά ένας ναύτης.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το να λες μια καλή ιστορία σημαίνει πως συνήθως έχεις κάλους χαρακτήρες και αντίστοιχα αυτός που ακούει την  ιστορία ξέρει σχεδόν τα πάντα για αυτούς. Ήρθε η ώρα λοιπόν, να σας αποκαλύψω τα εξής. Ο καλός μας ναύαρχος θα θέλε να γυρίσει σώα την καλή μας Βικτώρια πίσω στο Λονδίνο και να την παντρευτεί με προφανές αντάλλαγμα την ανέλιξη του στα στρατιωτικά και πολιτικά κλιμάκια της Αυτοκρατορίας. Αλλά επίσης, γιατί ήθελε να κρύψει και το γεγονός πως ο πραγματικός του πόθος δεν ήταν ούτε η Βικτώρια ούτε κάποια άλλη γυναικά αλλά ο παιδικός του φίλος ο Άρθουρ Κάνιγκαμ,  πλέον ένας επίσης καταξιωμένος συνταγματάρχης που είχε σταλθεί να διοικεί κάποια επαρχία των Ινδιών και είχαν να μιλήσουν, πόσο μάλλον να βρεθούν παρα, μα πάρα πολύ καιρό. Ο Nigel σχεδόν είχε ξεχάσει αυτό το παρελθόν και αυτό το κομμάτι του εαυτού του, μέχρι τη στιγμή που ανέβηκε σε εκείνη τη γαλέρα που τους πρόσφερε ο Γκαριμπαλντι και αντίκρυσε τον ναύτη Βιτζέντζο. Σε όλο το υπόλοιπο ταξίδι ο Ναιτζελ όσο πιο διακριτικά μπορούσε θα τον φλέρταρε, μακριά από το βλέμμα της δούκισσας και το ευτυχές για εκείνον ήταν πως και ο ναύτης ανταποκρινόταν. Μάλιστα δεν ήταν λίγα τα βράδια που κοιτούσε παρέα με τον ναύτη τους χάρτες του ταξιδιού τους στην καμπίνα του καπετάνιου.

Ο Βιτζέντζο τον είχε συνεπάρει με διηγήσεις από τα ταξίδια του και κυρίως από την Νέα Ορλεάνη και πιο συγκεκριμένα τον συνεπήρε όταν του εκμυστηρεύτηκε την πραγματική ιστορία του ποιος ήταν και ποια ήταν η οικογένεια του. Ο Βιτζέντζο δεν γεννήθηκε Σιμόνε αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι δεν γεννήθηκε Καλάμπρια αλλά, Παγκανίνι. Ο Βιτζέντζο ή Σιμόνε αν προτιμάται ήταν γιος του Αχχιλίνο Παγκανίνι άρα εγγονος του διασημότερου βιολιστή της ιστορίας, του Νικολό Παγκανίνι. Αυτό από μόνο του θα έκανε την ιστορία μας πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία αλλά γίνεται ακόμα καλύτερη.

 Ο Σιμόνε στα 14 του μόλις χρόνια εν μέσω της φρενίτιδας για το πτώμα του Παγκανίνι που η καθολική εκκλησία δεν άφηνε να θαφτεί μιας και ως γνωστών ήταν δούλος του Σατανά έφυγε για το Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης μόλις ένα χρόνο μετα το θάνατο του παππού του και 20 χρόνια πριν από την γνωριμία του με τον Nigel, για να βρει τον άνθρωπο που τους έδωσε αυτό το πλοίο για να πάνε στο Γιβραλτάρ και που την ώρα της γνωριμίας των δύο εραστών καταλάμβανε το Παλέρμο, τον Τζουσεπε Γκαριμπαλντι. Βλέπετε πέρα από τον πόλεμο για τη σωρό του Παγκανίνι που τέλειωσε με παρέμβαση της Μαρίας Λουΐζας 5 χρόνια μετα το θάνατο του, υπήρξε και ένας κρυφός ακήρυχτός πόλεμος για ένα υλικό ζήτημα. Το il cannone το αγαπημένο βιολί του Παγκανίνι, κατασκευασμένο από τον  Guarneri del Gesù, ήταν ο πόθος κάθε αριστοκράτη της εποχής. Οπότε ο Αχχιλίνος γνώριζε πως δεν θα άφηναν παρα την τεράστια περιουσία τους κανέναν από την οικογενεια του σε ησυχία με αυτό το βιολι στα χέρια τους.

Για αυτό συμφώνησε με τον φίλο του Γκαριμπαλντι να του στείλει τον γιο του στο Μοντεβιδέο όπου εκείνος μαχόταν στον εμφύλιο της χώρας, σε ένα εμφύλιο που μόνο ο Ομπντουλιο Βαρέλα που θα χρειαζόταν περίπου 80 χρόνια ακόμα για να γεννηθεί, θα μπορούσε να αποσοβήσει. Ο Γκαριμπαλντι δεν ήξερε τι θα έφερνε μαζί του ο μικρός Σιμόνε. Ο Σιμόνε κουβαλούσε μαζί του 2 βιολιά. Το Il cannone αλλά και ένα Stradivari εξίσου όμορφο και πιθανότερα καλύτερο από το Il cannone και με μόνη τους διαφορά όχι κάποια υπογραφή μιας και δεν ήθελε κανέναν να γνωρίζει ότι διέφεραν αλλά το σήμα του Stradivari πάνω από το εργας΄τηριο του στην Κρεμόνα, έναν λαξευμένο στο εσωτερικό καλούπι πελεκάνο.

Το ζήτημα είναι όμως πως ο Σιμόνε δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει στο Μοντεβιδέο. Με το που αποβιβάστηκε στο Μπουένος Άιρες και πριν διασχίσει τον Ρίο Γκράντε απήχθη από έναν ναύτη του πληρώματος του καραβιού που τον μετέφερε. Με αυτόν τον ναύτη ο μικρός Σιμόνε σε ένα πριν ακόμα το ανακαλύψουμε σύνδρομο της Στοκχόλμης δέθηκε μαζί του σε τέτοιο βαθμό και έζησε μαζί του μια δεκαετία σχεδόν στις φυτείες καπνού της Νέας Ορλεάνης όπου κατέφυγαν. Το μόνο που τον συνέδεε με το παρελθόν του ήταν αυτά τα δύο βιολιά που μάλιστα δεν είχε την παραμικρή ιδέα πως να τα χρησιμοποίηση, μιας και δεν διδάχτηκε ποτέ ούτε από τον περίφημο παππού του ούτε από κάποιον άλλο. Μάλιστα όταν έφτασε στην ηλικία των 20 μην θέλοντας να έχει καμία σχέση με την ιταλική του κληρονομιά και γοητευμένος από το πως ζούσαν οι σκλάβοι στις εκβολές του Μισισιπή τα πέταξε και τα δύο στον ποταμό μην ξέροντας πως σε κάποια δημοπρασία των Sotheby’s σήμερα θα έσπαγαν κάθε πιθανό και απίθανο φράγμα.

Όλες αυτές οι διηγήσεις του Σιμόνε αλλά προφανώς και το παρουσιαστικό του ανάβαν όλο και πιο πολύ τον καημένο μας τον ναύαρχο. Και αυτό τον έκανε όλο και πιο απρόσεκτο. Όταν μάλιστα επίτηδες δήθεν χάθηκε από την πορεία του με σκοπό να παρατείνει το ταξίδι και τη συντροφιά του Σιμόνε, μια πορεία που τους έφτασε έξω από το Αλγέρι αντι για το Γιβραλτάρ όλοι υποπτευθήκαν, μεταξύ τους και η αγαπημένη του Βικτώρια πως κάτι συνέβαινε. Τότε, η δούκισσα αποφάσισε να επέμβει. Ένα βράδυ πήγε δήθεν για ύπνο για να τους πιάσει στα πράσα όταν ακολουθήσε τον άντρα της στην καμπίνα του καπετάνιου με τον Σιμόνε Μετα από αυτό το συμβάν μια μέρα πριν φτάσουν στο Γιβραλτάρ  η Βικτώρια Wellesley απείλησε ευθέως τον ναύαρχο Nigel πως θα αποκάλυπτε το μυστικό του και τον ανάγκασε να της υποσχεθεί πως με το που έφταναν στο Γιβραλτάρ θα έδιωχνε τον Σιμόνε από το πλοίο με την κατηγορία της απείθειας και της ανταρσίας.

Αυτό όμως, που δεν κατάλαβε ποτέ η δούκισσα ήταν πως το πάθος του, για λίγο μέλλοντα συζύγου της, ήταν πολύ δυνατότερο. Για αυτό ο Nigel πήρε τον Σιμόνε αλυσοδεμένο μέχρι το διοικητήριο του Γιβραλτάρ για να τον παραδώσει, μόνο που στον δρόμο χάθηκαν, λάδωσαν κάποιους Ισπανούς φρουρούς των συνόρων και πέρασαν στην Ισπανία από εκεί το μόνο σχέδιο που είχαν ήταν κάπως να φτάσουν σε ένα λιμάνι και να επιβιβαστούν σαν μέλη του πληρώματος σε κάποιο πλοίο για την Νέα Ορλεάνη με σκοπό εκεί να χαθούν στο πολύβουο και πολύχρωμο Mardi Gras.

Συνεχίζεται...