Από μια άλλη οπτική γωνία… 4

Ο Χάρρυ καθόταν εξοργισμένος, στο κάθισμα του συνοδηγού, στο κόκκινο κάμπριο με το οποίο είχε έρθει να τον πάρει από το αεροδρόμιο ο κ. Ντάρντεν. Είχε αφήσει σύξυλο τον παλιό του, κοκκινοτρίχη φίλο Ρον που τον περίμενε από την άλλη έξοδο του αεροδρομίου.  Κάπνιζε νευρικά κάτι μπλε Lucky Strike και το μόνο που έλεγε συχνά πυκνά από μέσα του και από έξω του, χωρίς να ξέρει πότε κάνει το ένα και πότε το άλλο ήταν : «θα την σκοτώσω την Σκίτερ» . Ο Τάιλερ δίπλα του δεν μίλαγε και απολάμβανε το καλοκαιρινό Λονδίνο που χε ήλιο, πράγμα ιδιαίτερα αξιοπερίεργο για την εποχή και για οποιαδήποτε άλλη εποχή στο Λονδίνο. Τον πήγε στο μικρό διαμέρισμα που χε στο Φούλαμ και τον έβαλε να κάτσει σε κάτι καθίσματα μιας παλιάς Κάντιλακ που χε για καναπέ. Του έβαλε μια αρκετά μεγάλη δόση ουίσκι και του έφερε ένα τασάκι. Αμέσως μετά, απλώς του είπε να πάει να βρει την Ρίτα Σκίτερ και να μάθει τί ζητούσε από αυτόν και τι άλλο ξέρει. Ο Χάρρυ δεν είχε καν την δύναμη να φυσάει και να ξεφυσάει. Ήξερε ότι από τότε που γύρισε ο Χέντβιχ σήμαινε πως τα πράγματα έπαιρναν την παλιά τροπή. Εκείνη που ο κόσμος των μάγων είχε ξεχάσει εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Το κακό είχε επιστρέψει και τα τέρατα δεν  ήταν πλέον απλώς καθημερινά, έπαιρναν μυθολογικές διαστάσεις. Έκατσε άλλο λίγο σπίτι του Ντάρντεν, καταχράστηκε όσο Haig είχε στο ντουλάπι του και έφυγε για τα γραφεία του ημερήσιου προφήτη, αφού πρώτα υποσχέθηκε στον καινούριο φίλο του ότι θα τον έπαιρνε τηλέφωνο αν γινόταν τίποτα περίεργο. 

Ο Χάρρυ μπήκε στο γραφείο της, απόλυτα σοβαρός και έχοντας κάνει μεγάλη προσπάθεια να μην δείχνει θυμωμένος και μεθυσμένος. Εκείνη, η ακούραστη ρεπόρτερ που ειδικευόταν στον κίτρινο τύπο, είχε ένα αυθάδες χαμόγελο, αλαζονικό θα έλεγε κανείς, την ώρα που απέναντι της στεκόταν ο μεγαλύτερος μάγος όλων των εποχών σύμφωνα με την δική της ετυμηγορία, εκείνη την παλιά μέρα που πριν από δεκαπέντε χρόνια είχε σκοτώσει τον Βόλντεμορτ και γιορταζόταν την τελευταία 15ετία με κάθε λαμπρότητα στον κόσμο των μάγων.

-          Κάτσε Χάρρυ, του είπε.

-          Θέλω να μιλήσουμε Σκιτερ και θέλω να μου υποσχεθείς ότι δεν μας ακούει κανείς.

-          Ναι καλέ, μην σε νοιάζει αυτό. Αυτό το γραφείο προστατεύεται από ένα ειδικό ξόρκι. Είναι πλήρως ηχομονωμένο. Και να με σκοτώσεις δεν θα το καταλάβει κανείς. Είπε χαζογελώντας.

-          Τι ξέρεις Ρίτα ;

-          Αχ, ακόμα δεν κατάλαβες τίποτα Χάρρυ. Ξέρω τα πάντα και τα ξέρω από πρώτο χέρι. Η Τζίνυ μου τα είπε. Δεν σε αντέχει άλλο. Ξέρω τι κάνει με τον αδερφό της στο σπίτι των Ουέσλι στην εξοχή. Ξέρω πόσο δύσκολο σου είναι να μην πίνεις συνεχώς και να την πηδάς. Και είναι καλό κομμάτι η Τζίνυ εδώ που τα λέμε αλλά μήπως η καλή μας καθηγήτρια είναι καλύτερο ; Έ, Χάρρυ ;

-          Τι θες για να με αφήσεις ήσυχο ;

-          Η αλήθεια είναι πως αν ερχόσουν πριν μια ώρα θα ζήταγα λεφτά. Πράγμα που θα σου ήταν εύκολο μιας και έχεις τόσα. Αλλά τώρα άλλαξαν τα πράγματα Χάρρυ. Έμαθα ποιος σε επισκέφτηκε προχθές στο Γκόντρικς Χόλλοου. Ώστε ο χέντβιχ ζει.

-          Ποιος σου το είπε αυτό ;

-          Ο Ποντικοουράς φυσικά και μάλιστα μου είπε και ποιος πραγματικά είσαι Χάρρυ. Ξέρεις τώρα είναι ζήτημα ασφάλειας να τα πω όλα. Τώρα όλος ο θησαυρός των ξωτικών* δεν σε σώζει. 

Μόλις το άκουσε αυτό, ο Χάρρυ χλόμιασε. Δεν περίμενε ποτέ ότι το μυστικό του θα εμφανιζόταν. Δεν περίμενε ποτέ ότι αυτός ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος του μαγικού κόσμου θα μπορούσε να βρει τέτοια στοιχεία. Περίμενε ότι ο ποντικοουράς δεν θα τολμούσε κάτι τέτοιο ποτέ. Για τόσο φοβισμένο, για τόσο δουλικό για τόσο ανθρωπάκι τον είχε, να που όμως κατάφερε να ορθώσει ανάστημα. Τι άραγε να του είχε τάξει η Σκίτερ. Δεν είχε άλλη επιλογή. «αβράντα κατάμπρα, φτου, αμπράντα κατάβρα» είπε. Προφανώς ήταν αρκετά μεθυσμένος για να πει σωστά την κατάρα. Η Ρίτα γέλασε, δεν τον περίμενε τόσο αξιοθρήνητο. Περίμενε ότι η άφιξη της κουκουβάγιας του θα τον είχε δυναμώσει. Να που όχι όμως. « το πιο ωραίο Χάρρυ είναι ότι τον ποντικοουρά δεν τον βρήκα εγώ. Η γυναίκα σου τον βρήκε και μάλιστα πιστεύω πως ξέρεις πως τον δελέασε και τι έκαναν μαζί για να της πει και να μου μεταφέρει την πραγματική σου ταυτότητα.». Ο Χάρρυ δεν μπορούσε να αντέξει και αυτή την προδοσία. Ήξερε ότι έπρεπε να κάνει κάτι αλλά είχε ήδη σωριαστεί στον καναπέ με την Σκιτερ από πάνω του να τον περιπαίζει. Ξαφνικά, άνοιξε η πόρτα. Ήταν αυτή η γνωστή φυσιογνωμία με το κόκκινο δερμάτινο μπουφάν, τα ray ban και ένα τσιγάρο να κρέμεται χαλαρά από τα χείλια του που στόχευσε, με ένα colt την καρδιά της Σκίτερ. Η γνωστή δημοσιογράφος δεν πρόλαβε να τον κοιτάξει και ήταν ήδη νεκρή. «Σήκω πάνω θα δούμε τι θα κάνουμε» είπε ο Τάιλερ και σήκωσε όρθιο τον Χάρρυ.

Την ίδια ώρα κάτω από το παράθυρο του κτιρίου ακούγονταν συνθήματα. « ο Σείριος ζει και σπέρνει εφιάλτες σε Μαγκόναγκαλ και γραφειοκράτες.», «είμαστε όλοι εδώ του Σνέιπ εγγόνια, ο ορός αλήθειας δεν υπάρχει ακόμα». « χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, μαγκλ μπορείς χωρίς αφεντικά». Και άλλα που όμως η Ερμιόνη που ήταν μπροστά τα σταμάτησε αμέσως, λόγο του σεξιστικού τους χαρακτήρα όπως « Τα βυζιά της Τζίννυ δεν έχουν σιλικόνη, χρυσούχοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Άσε που το συγκεκριμένο δεν είναι και ακριβές. Η Τζίννυ είχε κάνει παλαιότερα εμφύτευση με εξαιρετικά αποτελέσματα, άλλωστε είχε πείσει τον Χάρρυ να πληρώσει αρκετά χρήματα για εκείνη την επίσκεψη στον χειρούργο. Μάλιστα, τα έδειχνε με περηφάνια σε κάτι διακοπές που έκανε τόπλες στην Ίμπιζα και είχαν ξαμοληθεί διάφοροι παπαράτσι για να τα αποθανατίσουν και να τα πουλήσουν μετά στους αναγνώστες της Αυριανής, του Paris Match και της Sun.

Αμέσως μετά την θυελλώδη διάλεξη της Ερμιόνης εκείνη την ημέρα στο πανεπιστήμιο, όλοι οι φόβοι των αστών μάγων για την ανώτατη εκπαίδευση είχαν επιβεβαιωθεί. Μετά από ένα παρατεταμένο χειροκρότημα της καθηγήτριας τους, οι σπουδαστές της ξεχύθηκαν και στις υπόλοιπες αίθουσες και ξεσήκωσαν και τους συναδέλφους τους. Σε λίγη ώρα το πανεπιστήμιο τελούσε υπό κατάληψη. Όλοι σχεδόν οι καθηγητές είχαν κλειδωθεί σε μια αίθουσα εκτός φυσικά της Ερμιόνης που ανήσυχη έτρεχε δεξιά και αριστερά. Στο τυπογραφείο τυπώνονταν ήδη οι πρώτες προκηρύξεις και μια μπροσούρα που χε πρόχειρα γράψει η Ερμιόνη με λίγη βοήθεια από τη μαγική της πένα σε μόλις  ένα τέταρτο με τίτλο : « Η νέα κοινωνία». Ήδη στο προαύλιο φτιάχνονταν τα πρώτα πανό. « Μαγκόναγκαλ παραιτήσου». «τιμή και δόξα στον Σείριο Μπλακ». Η υπόθεση δολοφονίας του ακόμα δεν είχε διαλευκανθεί καθώς στη δίκη έγιναν τα αδύνατα δυνατά για την συγκάλυψή της. Αλγεινή εντύπωση είχε προκαλέσει το γεγονός πως ο βασικός μάρτυρας Χάρρυ πότερ δεν είχε καταθέσει καν. Παράλληλα με όλα αυτά ήδη είχαν δημιουργηθεί οι πρώτε πολιτοφυλακές και κατέφθαναν όλο και περισσότεροι εργάτες από το γειτονικό εργοστάσιο κατασκευής ραβδίων του Ολιβάντερ στο κέντρο αγώνα που είχε εξελιχθεί το πανεπιστήμιο. σε λίγο θα ξεκίναγε η μεγαλύτερη πορεία και η πιο ριζοσπαστική με διάθεση σύγκρουσης που είχε ζήσει ο κόσμος των μάγων, μην πούμε και ολόκληρο το Λονδίνο. Προορισμός το υπουργείο μαγείας και στη συνέχεια η έφοδος στο Χόγκουαρτς. Το Χόγκουαρτς πάντα ήταν τα «χειμερινά ανάκτορα» του κόσμου των μάγων. Όποιος το είχε υπό τον έλεγχο του είχε και την μαγική κοινωνία. Η Ερμιόνη φυσικά πρώτη μπροστά με τον Νέβιλ Λογκμπότομ δίπλα της, γενικό γραμματέα της ΟΜΕ (ομοσπονδία μάγων εργατών). Όλοι είχαν τα ραβδιά τους έτοιμα, το υπουργείο μαγείας θα ήταν δικό τους σε λίγο με κάθε κόστος. Το μόνο που φόβιζε την ψυχή της εξέγερσης, την Ερμιόνη ήταν πως αν και οπαδός της άμεσης δράσης, πίστευε πως η εξέγερση κινδύνευε από τον πρώιμο και αυθόρμητο χαρακτήρα της ειδικά από τη στιγμή που κανείς δεν ήξερε της διαθέσεις των αγροτών της υπαίθρου και του διεθνούς μαγικού προλεταριάτου.

Το γραφεία του ημερήσιου προφήτη ήταν ακριβώς απέναντι από το υπουργείο μαγείας. Η πορεία μόλις είχε στρίψει στη γωνία και ήταν έτοιμη να εισβάλει στο υπουργείο. «Αυτό είναι» είπε ο Τάιλερ. « ο καλύτερος τρόπος να κρύψεις μια σφαίρα είναι μια έκρηξη και ο καλύτερος τρόπος να κρύψεις μια έκρηξη, είναι μια πορεία. Σήκω φεύγουμε». Ο Χάρρυ που δεν καταλάβαινε και πολλά τον ακολούθησε στο παρκινγκ και έκατσε  στο κάμπριο του. Ο Τάιλερ κουβάλησε εκατοντάδες σαπούνια στις βάσεις κάθε κολόνας που στήριζε τους από πάνω 13 ορόφους του Προφήτη. Τα συνέδεσε με κάτι ηλεκτρόδια και έφυγε με ταχύτητα από την άλλη λεωφόρο πίσω από το κτίριο και όχι από τη μεριά που ήταν η πορεία. Όταν απομακρύνθηκαν αρκετά είπε: « άσε τη γλυκερίνη να κάνει τη δουλειά μας» και πάτησε τον πυροκροτητή που κρατούσε στο χέρι του.

Ένα ωστικό κύμα έριξε κάτω την Ερμιόνη. Τα αυτιά της βούιζαν και η όραση της ήταν θολή. Όλο ο κόσμος γύριζε γύρω γύρω και εκεί που ακούγονταν οι ενθουσιώδεις κραυγές νίκης και τα συνθήματα, τώρα υπήρχε μόνο πόνος και απόγνωση. Κανείς δεν κατάλαβε από πού ήρθε όλο αυτό. Σε ένα λεπτό θα ήταν στις σκάλες του υπουργείου και το πολύ σε ένα τέταρτο θα το είχαν υπό τον έλεγχο τους. Από πίσω τους τα γραφεία του ημερήσιου προφήτη είχαν εκκωφαντικά καταρρεύσει, σπέρνοντας σκόνη και αίμα. Τσακισμένα σώματα, κομματιασμένα κεφάλια αριστερά και δεξιά. Την ώρα μάλιστα που η πορεία είχε ήδη κοπεί στη μέση, σε αυτούς που είχαν προλάβει να στρίψουν και σε αυτούς που ακόμα ήταν πίσω από τη γωνία του δρόμου που βρίσκονταν το υπουργείο και τα γραφεία της εφημερίδας. Το χειρότερο μάλιστα ήταν πως και οι δυο μεριές είχαν απώλειες. Άλλη μια επανάσταση είχε αποτύχει λίγο πριν πετύχει. Η Ερμιόνη ένιωθε περίπου σαν τον Σαν Μικέλε. Ή μήπως ακόμα υπήρχε ελπίδα ;

Συνεχίζεται…

*Ένα σχόλιο με αφορμή την πραγματικότητα. Στα βιβλία του Χάρρυ Ποτερ αλλά και στις ταινίες τα ξωτικά παρουσιάζονται με τη μορφή των καμπουριασμένων, με μυτερή μύτη και στρογγυλά μυωπικά γυαλιά φιλάργυρων. Σε αντίθεση, με τον άρχοντα των δαχτυλιδιών και γενικότερα τον κλασσικό μεσαιωνικό τους παρουσιαστικό που είναι σαφώς πιο κομψό ακόμα και κομψότερο πολλές φορές από μια τέλεια ανθρώπινη μορφή. Τα ξωτικά παρουσιάζονται σαν το αρχέτυπο του περιπλανώμενου ιουδαίου. Το κλασσικό αρχέτυπο του ευρωπαϊκού αντισημιτισμού και ρατσισμού από τον 18^ο αιώνα ακόμα και από τον 16^ο με τα πρώτα πογκρόμ της καθολικής Ισπανίας προς τους σεφαραδίτες ιουδαίους. Στη συνέχεια αυτό το αρχέτυπο πέρασε πολύ όμορφα στα προπαγανδιστικά φυλλάδια της τσαρικής ωχράνας, στη Γαλλία της υπόθεσης Ντρέιφους και  στις ναζιστικές προπαγανδιστικές αφίσες. Οι εβραίοι αποτέλεσαν ήδη από τον 16^ο αιώνα τη βάση για το μύθευμα του εσωτερικού εχθρού που χρειάζονταν τα κράτη και οι ηγεμόνες τους για τον περιορισμό της δύναμης των συντεχνιών και αργότερα των επαναστάσεων που θα ακολουθούσαν όπως της μεταρρύθμισης στο μέλανα δρυμό που ουσιαστικά ήταν ήδη υπό εξέλιξη. Κύριος στόχος αυτού του ιδεολογήματος, ήταν η διατήρηση των κατακτήσεων του κινήματος των περιφράξεων και το νέο νομικό οπλοστάσιο για τον καθορισμό της ιδιοκτησίας. Ο αντισημιτισμός είναι η βάση του ευρωπαϊκού ρατσισμού και έχει πολύ βαθιές ρίζες- κυρίως χριστιανικές, μιας και το «επιχείρημα» ότι οι εβραίοι σκότωσαν τον Χριστό μέχρι και σήμερα λειτουργεί στα ευκολόπιστα αυτιά των νοικοκυραίων-. Ο Καπιταλισμός οφείλει πολλά περισσότερα στους Tudors και την βασίλισσα Ισαβέλλα της Ισπανίας όπως και στον χριστιανισμό σε σχέση ακόμα και με τον Άνταμ Σμιθ. Μάλιστα κυρίως λόγω  του ιδεολογήματος του εσωτερικού εχθρού η άρχουσα τάξη κατάφερε να περιορίσουν το «ζωτικό χώρο» των κρατών της και του ελέγχου των κοινωνιών τους. Δεν ισχυρίζομαι πως οι σημερινοί κάτοικοι του Ισραήλ δεν φέρουν εύθυνη για την στήριξη του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας που κάνει το ΚΡΑΤΟΣ του Ισραήλ στη Γάζα, όπως ευθύνη έχουν και οι κάτοικοι της ναζιστικής Γερμανίας, όπως και οι έλληνες για την θηριωδία της κρατικής μεταναστευτικής πολιτικής από το 80 ήδη. Η κοινοτοπία του κακού κατά Χάνα Άρεντ, δεν είναι κάτι που έγινε κατά λάθος στην νεωτερικότητα και δεν θα ξαναγίνει ή σταμάτησε να γίνεται. Απλώς λέω και υπερασπίζομαι πως όταν γίνεται κριτική στο Ισραήλ με όρους σημιτισμού και αντισημιτισμού και πρωτοκόλλων των σοφών της Σιών, πλησιάζουμε επικίνδυνα στη λογική του  front national της Λεπέν όπου ισλαμοφοβία και αντισημιτισμός πάνε μαζί. Και πάνε μαζί γιατί ο ρατσισμός και o φασισμό έχουν ένα εχθρό και ένα σκοπό σε κάθε τους έκφανση. Εχθρό την εργατική τάξη και σκοπό την διασφάλιση των προνομίων της μεγαλοαστικής.