Η ζωή του Χάρυ Μπόνιεκ

Γεια, με λένε Χαρυ. Με βλέπετε να περπατάω κάπου στο Μπρονξ, ξέρετε μπορείτε να τα φανταστείτε τα περισσότερα, μικρά δρομάκια με τεράστια κτίρια στην άκρη των πεζοδρομίων τους, την κλασσική μπρούτζινη γέφυρα που περνά το τρένο για τα προάστια και όλα αυτά που έχετε δει στο σινεμά η και από κοντά που και πού. Περπατώ λοιπόν που λέτε γιατί έχω ραντεβού με ένα πολύ όμορφο κορίτσι σε ένα καφέ εδώ κοντά.

Την λένε Άννι και την γνώρισα στο διάδρομο του ψυχολόγου μου. Είχε πέσει σε βαθιά κατάθλιψη από ότι έμαθα επειδή είχε φύγει η γάτα της από το σπίτι όσο εκείνη έκανε μπάνιο. Αυτό ήταν 10 χρόνια πριν. Γενικά ο ψυχολόγος μου θεωρείτε πολύ καλός στο επάγγελμα του αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση από ότι έμαθα από την γραμματέα του δεν είχε και μεγάλη επιτυχία, ενώ μάλιστα της έχει συστήσει να δει και κάποιον άλλο γιατρό. Βέβαια φαντάζομαι ότι ήδη θα αναρωτιέστε γιατί πάω εγώ σε ψυχολόγο ; επιτρέψτε μου να σας πω την ιστορία μου λοιπόν πριν μιλήσουμε για την γλυκιά Άννι.

Η καταγωγή μου είναι από την περήφανη φυλή των βαλκάνιων ρομα, η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι τέτοιο, πάντως ο πατέρας μου έλεγε ότι είμαστε μισοί ρουμάνοι μισοί ιταλοί. Η μάνα μου μας παράτησε λίγο μετά το πρώτο έτος της ζωής μου και εγώ τελικά έμεινα με τον πατέρα μου, τον Μάριο. Ο Μάριο που λέτε δούλευε σε ένα περιοδεύον λούνα Παρκ και είχαμε το σπίτι μας κάτω από το τρενάκι. Ναι καλά ακούσατε. Ο κάτω χώρος από το roller coaster δεν ήταν ενιαίος, στη μια πλευρά ήταν όλα τα μηχανολογικά συμπεριλαμβανομένου και του κινητήρα του και στην άλλη με ένα υποτυπώδη τοίχο που μας χώριζε ήταν τα δυο δωμάτια που μέναμε. Όλη μου η ζωή λοιπόν από τη στιγμή που γεννήθηκα έχει να κάνει με αυτό το τρενάκι. Πάσχω από χρόνιο τρεμούλιασμα, μια πάθηση που κανείς παθολόγος δεν αναγνωρίζει και όλοι με στέλνουν σε ψυχολόγο πιστεύοντας πως είναι κάτι ψυχοπαθολογικό. Εγώ σε όσους έχω πάει και είναι πολλοί, οι ψυχολόγοι δεν κατάφεραν να βρουν άκρη.

Πιστεύω πως φταίει πως κάθε φορά που το τρενάκι πέρναγε από πάνω από το σπίτι και όλο το σπίτι κουνιόταν κουνιόμουν μαζί και εγώ. Κάτι έπαθαν τα κύτταρα μου και από τότε συνεχώς έχουν την ανάγκη να πάλλονται. Βέβαια σας ακούγεται πολύ συναρπαστικό να φανταστώ όλο αυτό. Σαν ήρωας από κόμικ, σίγουρα πιστεύω πως κάποιοι από σας ήδη θα έκαναν τη σύνδεση μεταξύ ταλάντωσης των μορίων και παραγωγής θερμότητας άρα θα πιστέψατε ότι παίρνω φωτιά κάθε λίγο και λιγάκι. Συγγνώμη που θα σας απογοητεύσω αλλά, μπα. Το μόνο που καταφέρνω είναι να χρησιμοποιώ το μπλέντερ χωρίς να το βάζω στην πρίζα. Έχει και τα καλά της η πάθηση. Βέβαια προφανώς δεν μπορώ να κάνω σωστά σχεδόν το σύνολο των χειρονακτικών εργασιών. Δεν μπόρεσα ποτέ να οδηγήσω μιας και από τη μία δεν μπορούσα να κρατήσω σταθερά το τιμόνι, ούτε να καταφέρω να μην σταματάω και να ξεκινώ κάθε στιγμή μιας και τα πόδια μου χόρευαν κλακέτες πάνω στα πετάλια. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι έχω βελτιωθεί αρκετά, ο τελευταίος ψυχολόγους που μου έχει συστήσει δύο βάλιουμ την μέρα έχει καταφέρει τουλάχιστον να μην κροταλίζουν τα δόντια μου, πράγμα που παραλίγο να μου κοστίσει τη δουλειά.

 Βλέπεις έχω εκπομπή στο ραδιόφωνο και το κροτάλισμα ήταν χαρακτηριστικό. Το αφεντικό μου μετά από διάφορα μηνύματα διαμαρτυρίας στο σταθμό με κάλεσε πριν κάνα μήνα να μου πει πως πρέπει να επαναφέρω το κροτάλισμα αλλιώς θα αναγκαζόταν να με απολύσει. Έτσι και εγώ το επανέφερα έστω και τεχνητά, αλλά όταν περπατάω ή όταν κοιμάμαι δεν κροταλίζω. Η ραδιοφωνική μου εκπομπή που λέτε πάνω κάτω γύρω από τους Νικς και τους Γιανκις περιστρέφεται, αθλητική με διάσπαρτα χαζά αστειάκια. Τα πιο συχνά έχουν να κάνουν με τις ερωτικές μου επιδόσεις προφανώς μιας και ένας άνδρας που το χέρι του, η γλώσσα και το μόριο του πάλλονται όλη την ώρα εξάπτει το ενδιαφέρον του κοινού. Είναι πιο σύνηθες να θεωρείτε ένα ελάττωμα καλό όταν έχει κάποιο ευεργετικό σεξουαλικό αντίκτυπο. Αν και η αλήθεια είναι πως οι γυναίκες γενικά δεν με αντέχουν και πολύ μιας και εκτός από το σεξ όταν βλέπεις τον γκόμενο σου να μην μπορεί να κρατήσει ένα φλιτζάνι καφέ και να δημιουργεί παλιρροϊκά κύματα στην επιφάνεια.

Αυτά που λέτε για την ζωή μου, την ζωή μου με το χρόνιο παθογενές τρεμούλιασμα, έτσι με πείθει να το λέω ο ψυχολόγος μου ο οποίος κάνει πως με πιστεύει για να του σκάω τα εκατό δολάρια την ώρα. Καιρός να σας μιλήσω για την Άννι. Η Άννι είναι μια ιδιαίτερα όμορφη 35αρα που δεν έχει κάνει σχέση για δέκα χρόνια, που αρνείται να κάτσει έξω από το σπίτι της για πάνω από το απαιτούμενο κάθε φορά. Της έχει στοιχίσει πολύ ακόμα και δέκα χρόνια μετά η απώλεια της γάτας της. Βεβαία εδώ που τα λέμε τείνω να πιστεύω πως και ο κοινός μας ψυχολόγος αρνείται να της ρίξει μια κατσάδα να καταλάβει που βρίσκεται γιατί η αλήθεια είναι πως η πάθηση της είναι τουλάχιστον παράλογη. Τέλος πάντων η Άννι μετά από εκατοντάδες τηλεφωνήματα που της έκανα, ναι είμαι αρκετά επίμονος αν χρειαστεί, δέχτηκε να με συναντήσει στο Dublin café.

Έφτασα λοιπόν, εκείνη ήταν εκεί και με περίμενε με το βλέμμα καρφωμένο στο φλιτζάνι καφέ που ήταν μπροστά της. Φόραγε ένα κίτρινο φόρεμα και είχε πλέξει τα μαλλιά της με ιδιαίτερη προσοχή θα έλεγε κανείς. Ήταν ιδιαίτερα όμορφη η Άνι, τουλάχιστον για τα γούστα μας. «Για σας κύριε Μπόνιεκ» είπε αργά προδίδοντας μια βαθιά θλίψη. Παρήγγειλα ένα φλιτζάνι γαλλικό καφέ. Δοκίμασα να ρίξω ζάχαρη αλλά λόγω του γνωστού μου προβλήματος μου έπεσε πάρα πολύ, αναγκάστηκα να παραγγείλω άλλο. Πάλι το ίδιο, είχα ήδη γίνει κατακόκκινος, το ραντεβού πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και εκείνη εκεί ασάλευτη. Πήρα και τρίτο. Έπιασε εκείνη τη ζάχαρη και προσπάθησε να μου βάλει αλλά εκείνη από την άλλη το έκανε τόσο αργά που μετά από περίπου δύο λεπτά τη σταμάτησα και ας μην είχε πέσει η ικανή ποσότητα. Την ευχαρίστησα και αυτή απλώς έγνεψε. Πήγα να σηκώσω το φλιτζάνι, το γνωστό σκηνικό που μου συμβαίνει όταν πίνω καφέ, τουλάχιστον ο μισός έξω από το φλιτζάνι. Ήπια μια γουλιά και το άφησα κάτω εκείνη ακόμα να σαλέψει. Πάω να μιλήσω να ανοίξω ένα θέμα

Μου πιάνει δυνατά το χέρι, ξαφνικά. Ξαφνιάζομαι τόσο που σαν να μου πέρασε προς στιγμήν το τρέμουλο. «Χαρυ θα με βοηθήσεις να αυτοκτονήσω;» είπε.

Συνεχίζεται…