Η ζωή της Άννι Λοραν

Γεια με λένε Άννι. Περπατώ για να πάω να συναντήσω τον Χαρυ. Έναν καλοσυνάτο τύπο, αν και λίγο σπασαρχίδη που γνώρισα στο γραφείο του ψυχιάτρου μου. Τρέμει όλη την ώρα ο καημένος. Αλλά γιατί καημένος αυτός θέλει να ζήσει. Δεν έχει χάσει όλο το νόημα της ζωής του. Γιατί τι είναι μια ζωή όταν ότι αγαπούσες σε αυτή χάνεται, ενώ εσύ περνάς καλά στο δίπλα δωμάτιο. Ας πάρουμε απόφαση δεν την θέλω αυτή τη ζωή. Από την άλλη όμως δεν μπορώ και μόνη μου να το κάνω. Ίσως επίδραση το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Βασικά ξέρω ότι θα επιδράσει. Το δοκίμασα τόσες φορές. Έπαιρνα χάπια και αμέσως έβαζα δάχτυλο για να κάνω εμετό. Κρεμόμουν από το ταβάνι, πάντα με κακής ποιότητας σκοινί. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης λειτουργεί πολλές φορές και προμελετημένα. Δεν είναι απαραίτητο να αυτενεργεί την ώρα που κάνει την αμετανόητη πράξης φυγής από τούτο τον κόσμο. Βέβαια, αν το κάνει αυτό πως είναι ένστικτο ;

Αυτό προσπάθησα να ξεδιαλύνω δέκα χρόνια τώρα αποτυχημένων αποπειρών αυτοκτονίας. Ο Ψυχολόγος μου πίστευε εκεί πως πήγαινα για να μου δώσει θάρρος για να συνεχίσω τη ζωή μου, μα εγώ πήγαινα για να μου δώσει θάρρος να τερματίσω τη ζωή μου. Από τότε που έφυγε από το ανοιχτό παράθυρο η Μπέττυ δεν μπορώ να ζω. Δεν βγαίνω από τότε από το σπίτι. Μια φορά πήγα διακοπές στο Martha s Vineyard για να αυτοκτονήσω. Συστήνεται σφόδρα σε περίπτωση αυτοκτονίας δια θαλάσσης να μην ξέρετε κολύμπι και μάλιστα να μην πηγαίνετε διακοπές σε μέρη που συχνάζει ο Μπιλ Κλίντον. Ο Αγαπητός μας πρόεδρος μόλις με είδε να μην προσπαθώ να σαλέψω και να πνιγώ σε μια από τις παραλίες του νησιού, βούτηξε στη θάλασσα με ξωπίσω του ένα τσούρμο σωματοφύλακες, με έβγαλε στη στεριά και μου δώσε το φιλί της ζωής (μην χάσει ! )

Τέλος πάντων, μετά από όλα αυτά το πήρα απόφαση πως ο μόνος τρόπος να αυτοκτονήσει κάνεις είναι να τον σκοτώσει κάποιος άλλος. Θα έπρεπε να είχε προβλεφθεί από το νομοθέτη η βοήθεια στην αυτοκτονία ώστε να μην θεωρείτε φόνος. Βλέπεις πως εγώ η Άννι Λοραν μπορώ να ζήσω από εκείνο το βράδυ που εγώ χαμουρευόμουν στο δίπλα δωμάτιο, η αγάπη της ζωής μου η Μπέττυ, η γλυκιά μου γάτα έφυγε από το ανοικτό παράθυρο που κοίταζε στον ακάλυπτο. Μπορείτε να φανταστείτε τον ακάλυπτο μας σαν τον κλασσικό νεοϋορκέζο ακάλυπτο με τη σιδερένια εξωτερική σκάλα. Σκεφτείτε το παράθυρο στα φιλαράκια βασικά. Το διαμέρισμά μου προφανώς ήταν όπως άρμοζε σε μια 25αρα μποέμ νεοϋορκέζα. Γεμάτο από μικρά καδράκια των 20χ30 εκατοστών με διάφορες αναπαραστάσεις από ταινίες, άλμπουμ ταινιών και φωτογραφίες από όλους τους έρωτες της Μπέττυς μου με άλλους επιφανείς γάτους του Σεντραλ Παρκ.

Φόρεσα λοιπόν, σήμερα το κίτρινο μου φόρεμα που χα να βάλω από δεκαετίας και ξεκίνησα περίπου ένα δίωρο πριν για το ραντεβού μου. Δεν μπορώ να έχω την αίσθηση του χρόνου όταν είμαι έξω από το μικρό μου διαμέρισμα μετά από εκείνο το βράδυ. Ο κόσμος είναι μια ψευδαίσθηση για μένα. Ο κανονικός κόσμος είναι εκείνος που καθόμαστε με τη γάτα μου στον πράσινο διθέσιο καναπέ μου. Καλούτσικος τύπος ήταν αυτός ο Χάρρυ είμαι σίγουροι ότι θα καταλάβει.

Τον είδα να έρχεται προς το μέρος μου. «γεια σας, κύριε Μπονιεκ» είπα. Επιτέλους ρούφηξε μια γουλιά από τον καφέ του. Του πιάνω το χέρι. «Θέλω να με βοηθήσεις να αυτοκτονήσω». Εκείνος ταράζεται. Ψελλίζει πως δεν καταλαβαίνει. Του εξηγώ την κοσμοθεωρία μου. Πως ο κόσμος είναι ψευδαίσθηση χωρίς την Μπέττυ. Δείχνει να κατανοεί κάποια πράγματα αλλά προσπαθεί να με πείσει πως η ζωή αξίζει. Τελικά σταματά να προσπαθεί όταν προσποιούμαι πως με ρίχνει. Ίσως χρειαστεί κάτι που δεν είχα σκεφτεί. Θα τον καλέσω σπίτι μου, θα χρησιμοποιήσω όση γοητεία μου είχε απομείνει από την προηγούμενη μου ζωή. Ας περάσω καλά τουλάχιστον το τελευταίο βράδυ της ψευδαίσθησης μου . όμως από την άλλη δεν θέλω να πάω σπίτι, αν πάω σπίτι σίγουρα το ένστικτο για το οποίο μιλάγαμε θα βρει τρόπο να με σώσει. Θα πάμε σε κάποιο σκοτεινό δρομάκι και θα αυτοκτονήσω με μια σφαίρα στο κεφάλι την ώρα του σεξ. Ναι αυτό είναι το καλύτερο.

Βάζω τα δυνατά μου αλλά ο Χάρρυ είναι ντροπαλός. Είναι και αρκετά φλύαρος, θέλει να μου διηγηθεί πάλι την ιστορία που μου χε πει και στον ψυχίατρο, ότι ζούσε με τον πατέρα του κάτω από ένα τρενάκι σε ένα λούνα Παρκ και έτσι απέκτησε αυτό το διαρκές τρέμουλο. Του λέω πως τον πιστεύω και πως είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος που ξέρω. Δείχνει ξαφνιασμένος αλλά και ιδιαίτερα χαρούμενος., τον πείθω να με ακολουθήσει μέχρι το σπίτι μου. Περπατάμε στα πεζοδρόμια με τον συνήθη υγρό καιρό της νέας Υόρκης και κοιτάζω αριστερά και δεξιά να βρω ένα κατάλληλο δρομάκι. Να το ! τον τραβώ δυνατά, τον φιλώ με όλη μου την δύναμη. Ω ! θεέ μου! Πράγματι είναι σαν ένας τεράστιος δονητής. Επίσης δεν είναι καθόλου ντροπαλός, πλέον. Χμ και ιδιαίτερα προικισμένο θα έλεγε κανείς. Αχ ! Ρε αυτό είναι πολύ καλό. Ο Τύπος είναι τέλειος. Οφείλω να συγκεντρωθώ όμως. Αχ! Αχ! Δεν μπορώ όμως. Βγάζω επιτέλους το πιστόλι τρέμω ολόκληρη με τρομερή ταχύτητα. Το βάζω, το πιστόλι, στον κρόταφο. Μπαμ !

Αστόχησα γαμώτο ! την στιγμή της εκπυρσοκρότησης το χέρι μου τινάζεται μπροστά και το κεφάλι μου πίσω αφού ο Χάρρυ κάνει ολομέτωπη επίθεση στα τείχη της πόλης με τον δονούμενο πολιορκητικό του κριό. Σφυρίγματα, τρακαρίσματα, κόρνες, βρισιές, από την λεωφόρο. Μα που πήγε η σφαίρα. Ωχ ! σκότωσα άνθρωπο ! Πέτυχα έναν ταξιτζή που έπεσε σε ένα άλλο αμάξι, που έπεσε σε μια μηχανή και αυτός σε ένα πυροσβεστικό κρουνό που εκτόξευσε έναν τεράστιο πίδακα νερού στον αέρα ! Ο Χάρρυ συνεχίζει όμως…