Διάλογοι ενός καινούριου και ενός χαμένου κόσμου

Πρόλογος 

-          Κοίτα αυτό εκεί τ αστέρι, αυτή η λάμψη είναι ο Αυγερινός. Θυμάμαι, να είπα κάπως χαμηλόφωνα για να μην χαλάσω τη σκηνή.

-          Χωρίζουμε ; Μου είπε κάπως σοβαρά και πάγωσα λίγο. 

Μετά χαμογέλασε. Όπως χαμογελούσε πάντα, με τον ίδιο τρόπο από την ώρα που την πρωτοείδα. Αφοπλιστικά. Σε κοίταζε, χαμογελούσε και περίμενε. Έκανε περίπου, χίλιες ερωτήσεις με αυτό το χαμόγελο μόνο και εσύ έπρεπε να απαντήσεις άμεσα, έχοντας όλο το βάρος του κόσμου στους ώμους σου. Δεν υπήρχε τείχος, δεν υπήρχε άμυνα που δεν μπορούσε να περάσει, που δεν μπορούσε να κάνει χίλια κομμάτια αυτό το χαμόγελο.

-          Έλα, πλάκα σου κάνω. Απλά, θυμάμαι που παραπονιόσουν συνέχεια στην Αθήνα ότι δεν μπορούμε να δούμε ποτέ την Αφροδίτη κανονικά. Ότι έπρεπε έλεγες, πριν χαθούμε να την δούμε έστω μια φορά κανονικά. Άρα τώρα πρέπει να χαθούμε.

-          Δεν εννοούσα αυτό. Κάπως ψέλλισα

-          Ναι μωρέ. Απλά έχει πλάκα να σε πειράζω. Άσε που το κάνεις συνέχεια σε μένα και τώρα θέλω εκδίκηση. Νομίζω, πρώτη φορά φαίνεσαι τόσο ευάλωτος . συνήθως, έχεις το νου σου για κάθε σχόλιο. Τώρα, κοιτάς μόνο τ αστέρια. Τι έπαθες φως τ Αυγερινού ; Είπε χαχανίζοντας.

-          Θες να σου πω για την Αφροδίτη ; Ανταπάντησα

-          Θα έχει διάλεξη για το «αιώνια γυναικείο» ή τον Σαίξπηρ ;

-          Μπα, για τον πλανήτη έλεγα.

-          Ώπα, πως και έτσι ; Μας έχετε κακομάθει κύριε πρέσβη. Δεν γλιτώνετέ μόνο με μια μικρή αστρονομική διάλεξη. Συνέχισε στον ίδιο περιπαικτικό τόνο.

-          Ναι, αλλά νομίζω ότι αυτή θέλω να κάνω τώρα. Είπα σε ένα μείγμα σοβαρότητας, βαρεμάρας και απογοήτευσης

-          Τι έχεις πάθει; Ποτέ δεν ήσουν ξεροκέφαλος σε αυτά. Πάντα προσαρμόζεσαι στο κοινό σου.

-          Θες την αλήθεια ;

-          Ναι, προφανώς και τη θέλω την αλήθεια, πες μου. Είπε και ανασήκωσε το κεφάλι της από την κοιλιά μου, έκατσε καλά στην άμμο και με κοίταξε σοβαρά.

Εγώ βρήκα την ευκαιρία να κάνω τα πόδια της ντιβάνι ψυχανάλυσης και να ξαπλώσω. Άλλωστε ήταν η σειρά μου.

-          Ξέρεις, δεν μου άρεσαν οι διακοπές μας. ¨όχι, γιατί έκανες κάτι εσύ ή εγώ. Αλλά έχω μια αίσθηση ότι οι διακοπές μας ήταν μια φυσική συνέχεια της ζωής μας, της ζωής που κάνουμε στην Αθήνα, της ρουτίνας μας. Και νομίζω ότι κάπως έτσι νιώθουμε όλοι μας. Εννοώ, η γενιά μας. Και δεν το λέω αυτό στη λογική μια πολιτικής πρότασης ή κάποιας κοινωνικής ανάλυσης απαραίτητα. Είναι ένα γκρίζο βαριεστημένο πράγμα, μια μουντάδα, μια συνεχής μουντάδα που δεν φεύγει με τίποτα από πάνω μας. Δεν γράφουμε ιστορίες, ούτε καν κάνα μικρό παραμυθάκι να λέμε όταν μεγαλώσουμε.

-          Εντάξει, πάντως δεν ότι επειδή κάνουμε αυτό που κάνουν όλοι. Ότι ήρθαμε να κάνουμε διακοπές σε ένα ακόμα νησί του Αιγαίου, ξέρω γω, σημαίνει ότι ρουτινιάζουμε ακόμα και στις διακοπές μας.

-          Ρε, δεν λέω αυτό. Λέω, ότι όλες οι γενιές, είχαν μια, δυο ,τρείς κινήσεις ή ρεύματα. Όχι απαραίτητα σε πολιτικό επίπεδο, από δαύτα έχουμε, ούτε στην τέχνη ξέρω γώ και από αυτά κάτι έχουμε. Στον καθημερινό τρόπο ζωής. Όχι όλοι. Ο περισσότερος κόσμος απλά κινείται και συλλέγει μνήμες. Δεν ισχυρίζομαι ότι έχουμε πρόβλημα που δεν έχουμε χίπηδες, που έχουμε ή Μπίτνικ. Αλλά, νομίζω ότι ακόμα ακόμα και οι κανονικοί άνθρωποι έχουν πάψει να ναι κανονικοί. Δεν κινούνται.

Πήρε ένα σοβαροφανές ύφος και είπε : « θες να πεις πως στον Αι Γιάννη δεν ανάβουν πλέον φωτιές» Γελάσαμε και οι δύο.

-          Αχ, πόσα τέτοια δεν ξέρεις πλέον να μου πεις. Είπα και γω σοβαροφανώς αλλά και λίγο απογοητευμένος.

-          Οκ, κατάλαβα. Ωραία, αν κοιτάξω ευθεία από εδώ που είμαστε θα δω την μικρή άρκτο. Είμαστε μάλιστα και τυχεροί που είμαστε διακοπές σε ένα νησί με τόσα λίγα φώτα και πέρα από τον Αυγερινό που δεν μπορούμε να δούμε ανθρώπινα στην Αθήνα και την μικρή άρκτο μπορούμε να δούμε και έναν τόσο πυκνό σε αστέρια ουρανό. Το μόνο που μπορεί να φαίνεται ότι κινείτε άντε να ναι καμία μικρή φωτεινή κουκκίδα από κανένα αεροπλάνο. Και όμως, όλο αυτό κινείται και το ξέρουμε ότι κινείται. Είμαστε σαν ένα σκουλήκι στην επιφάνεια ενός φύλλου. Ο κόσμος είναι μονάχα αυτή η επιφάνεια στο τέλος της ούτε δέντρο βλέπουμε ούτε προφανώς όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Μπορεί, λοιπόν να κινούμαστε και να μην το καταλαβαίνουμε . Βασικά, ακόμα μας έχω εμπιστοσύνη. Σίγουρα κινούμαστε.

-          Ναι, αλλά με τι νόημα; Ποιος είναι ο στόχος μας και γιατί πάμε τόσο αργά;

-          Νόμιζα, ότι τα χε λύσει αυτά ο Βιτγκενστάιν. Δεν υπάρχει νόημα.

-          Ναι μωρέ, οκ. Αλλά η ανθρωπότητα δεν προχωρά έτσι. Κυνηγάει πάντα νόημα. Η 7^η πρόταση του Τractatus, μόνο ευχή είναι. Και μάλιστα, κακόβουλη.

-          Πολύ καβαφικό αυτό.

-          Σου ‘χω πει που έχω πάει σπίτι του; Βασικά, για κείνο το δρομάκι από το πατριαρχείο μέχρι το σπίτι του και κάτι τεράστιες μπουκαμβίλιες που χε αριστερά και δεξιά.

-          Αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις, βαριέμαι να ακούσω για αυτό. Είπε και έβγαλε την γλώσσα της κοροϊδευτικά.

Την κοίταξα λίγο. Έτσι, που κοίταζα προς τα πάνω , εκείνη ερχόταν όλο και πιο κοντά και πίσω θάμπωνε στο κάδρο ο σπαρμένος με τα αστέρια ουρανός.

-          Θες να βάλουμε έναν πολύ μεγάλο στόχο ; Πολύ φιλόδοξο ; Ρώτησα

-          Όπως ;

-          Ο Πικάσο σαν έφηβος ήθελε να ζωγραφίσει τον τέλειο πίνακα

-          Ούτε εγώ όμως ζωγραφίζω, ούτε εσύ

-          Δεν έχει σημασία. Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιούσαμε μέχρι και τα φίλτρα του Instagram. Να βάζαμε στόχο ότι θα βγάζαμε την τέλεια φωτογραφία με μπλε πόρτες ή παντζούρια.

-          Σαν το ice bucket challenge ακούγεται αυτό.

-          Ναι μωρέ, δεν θα πρότεινα αυτό. Απλά ήθελα να σου δείξω ότι δεν έχει σημασία ούτε το μέσο , ούτε η διαδρομή, ούτε ο τρόπος, αρκεί ο στόχος να ναι φιλόδοξος. Αυτό θα μας ξεμουδιάσει νομίζω.

-          Και τι προτείνεις, Πικάσο ;

-          να κάνουμε την τέλεια ληστεία

-          Άστο, μας πρόλαβαν στο Casa de Papel

-          Σωστό… Τότε τι λες να φτιάξουμε τον τέλειο έρωτα ;

-          Αυτό και αν είναι φιλόδοξο

-          Το μόνο που με προβληματίζει σε αυτό είναι ότι πρέπει να χει τέλος. Για να ξέρουμε ότι όντως είναι ο τέλειος έρωτας.

-          Σήμερα είναι η δεύτερη φορά που μου λες να χωρίσουμε. Είπε κάνοντας την μουτρωμένη

-          Έλα μόνο αυτό δεν εννοούσα. Απλά ότι ο στόχος αυτός μπορεί να ναι πικρός

-          Μπορεί ο έρωτας να έχει διάρκεια, δεν χρειάζεται να τελειώνει.

-          Όχι, όχι δεν υπάρχει αυτό. Ο έρωτας δεν είναι κίνηση είναι συλλογή. Ή μάλλον είναι και τα δύο . πάντως έχει τέλος.

-          Ο έρωτας δεν είναι η γάτα του Σρέντιγκερ.

-          Όχι, αλλά αν πρέπει να ναι τέλειος, χρειάζεται παρατήρηση.

-          Ωραία. Πάμε σε δεύτερη διάλεξη, δεύτερο μάθημα μετά την Αφροδίτη. Για τον έρωτα. Είμαστε όλο αυτιά κύριε καθηγητά, είπε εκείνη περιπαικτικά

-          Μπα, εδώ είναι βιωματικό το μάθημα. Μου φτάνει να σε κοιτάζω 

Εκείνη χαμογέλασε. Και ήρθε η άνοιξη.

Συνεχίζεται...