Ο μικρόκοσμος του ηλεκτρικού

Ευτυχώς που στα πρώτα τρένα, τις πρώτες πρωινές ώρες δεν έχεις χρόνο να περιμένεις. Έρχονται πάντα γρήγορα . όταν όλη η υπόλοιπη βασανιστική μέρα είναι μπροστα σου  ο χρόνος της αναμονής στους κρύους πρωινούς σταθμούς του ηλεκτρικού είναι μηδαμινός. Το ενοχλητικό είναι πάντα αυτός ο θρασύς ήχος από τις πόρτες του τρένου. Σαν να απομονώνουν βίαια το βαγόνι από τον υπόλοιπο κόσμo.

Στην πρώτη στάση θα μπει μια κοπέλα μέσα, θα κάτσει απέναντι μου, ξανθιά με γαλανά μάτια και πρόσωπο κατακόκκινο από τον ήλιο, χαρακτηριστικό βόρειο πρότυπο. Θα βγάλει πρώτα το χέρι της έξω από το παράθυρο και μετά θα σηκωθεί ολόκληρη να βγάλει και το κεφάλι της. Να χαθεί στο αεράκι της αυγής και εγώ την ίδια ώρα να χάνομαι στη δίνη της απελπισίας. Η αντίθεση αυτής της πλήρωσης και της απελπισίας στον ίδιο μικρόκοσμο του βαγονιού. Οι δικές της σκέψεις να ναι όνειρα και υποσχέσεις που πετούν σαν πουλιά και από την άλλη τα δικά μου όνειρα και οι δικές μου προσδοκίες να καταρρέουν εκκωφαντικά χιλιοχτυπημένα στο έδαφος. Χάνεται εκείνη στα όνειρα και εγώ στην πραγματικότητα.

Θα σηκωθεί, θα φύγει στην επόμενη στάση, μια στάση το ταξίδι της. Το δικό μου πρόβλημα δεν είναι η δική της απουσία. Αναχώρησε εκείνη για τη δουλεία της, το σπίτι της, ποιος ξέρει ; Το δικό μου πρόβλημα είναι η δικιά μου αναχώρηση. Απουσία μιας άλλης που γίνεται όλο και πιο βαριά, όσο η ώρα περνάει, που οι πόρτες του μικρόκοσμου αυτού δεν μπορούν να διώξουν την θύμηση της μακριά. Να καθρεφτίζεται στα τζάμια, στο ίδιο το φεγγάρι που δίνει πλέον τη θέση του στην καινούρια μέρα. Είναι στιγμές που η αναχώρηση γίνεται απλώς για να κατανοήσεις πόσο μοιάζει μακρινή μια συγκεκριμένη μορφή και να εξασφαλίσει η μοίρα όλες αυτές τις στιγμές που θες να χώσεις μια σφαίρα στο κεφάλι σου. Να πετάγεται εκείνη στο παράθυρο και να σε πείθει να μην το κάνεις. Με το ίδιο χαμόγελο, τα ίδια μάτια και το ίδιο φέρσιμο.

Νταπ-ντουπ ξανά οι πόρτες χαλούν την ευγενική της μορφή. Τον τρόπο που μιλά. Το πώς κατά τύχη συναντιούνται τα χέρια μας και τα πόδια μας κάτω από το τραπέζι και εγώ τραβιέμαι πίσω σαν να με χτύπησε αστραπή. Από αντίδραση σε όλες αυτές τις μικρές οικειότητες που σαν μαχαίρια σε χαράσσουν για μια ζωή σαν και τύχει και χαθείς στις προσδοκίες σου. Όταν μ αγκαλιάζει και γω κατακοκκινίζω ολόκληρος μπας και κάνω κάτι και  χαλάσω αυτήν την ευγένεια, αυτήν την κατανόηση της ζωής με το υψηλότερο κριτήριο. Την ίδια ώρα να δημιουργεί παραισθήσεις σαν το firebird του Stravinsky, όπως δηλαδή κάνει το LSD της ζωής, η μουσική. Ο κόσμος μέσα σε αυτό το απλό της άγγιγμα, κρύβεται γιατί ντρέπεται να φλυαρήσει τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις του για τη ζωή. Ο έρωτας πάντα είναι η μόνη αξία σε τούτο τον παράλογο κόσμο.

Θέλοντας να πάμε και πιο πέρα αυτό το αξίωμα. Αλήθεια, τι μας ενοχλεί όταν είμαστε ερωτευμένοι ; Αυτό που βλέπουμε ή αυτό που φανταζόμαστε. Η ζήλεια περισσότερο λειτουργεί στη φαντασία. Τα φιλία που δίνει σε άλλους  λειτουργούν ως αναγκαία τροφή για τη φαντασία, αν τύχει όμως και αυτή η εικόνα γίνει πραγματικότητα, τότε εξορίζεσαι στο βασίλειο της τρέλας. Η διαστροφή αυτή του έρωτα, η τρέλα . αν ερωτευτείς και δεν φλερτάρεις έστω και για στιγμές με την τρέλα, τότε είσαι ήδη νεκρός, η ζωή δεν έχει καμιά αξία, ζεις στη λογική τούτου του ζοφερού κόσμου όπου το συναίσθημα δεν έχει θέση και ο πόθος εξοβελίζεται από την κυριαρχία της καθημερινότητας. Μόνο λύπη νιώθω για εσένα που είσαι λογικός. 

Περνάμε όμως, στάσεις και έχει ήδη αρχίσει να ξημερώνει , έχω φτάσει ήδη πολύ μακριά σου. Πολύ μακριά από όλες αυτές τις οικειότητες και έχω δρόμο ακόμα να διασχίσω για τις μεγάλες εκείνες, στην άμμο της παραλίας, στο εξοχικό, στα θέατρα του εξωτερικού και τους θερινούς σινεμάδες. Όλες αυτές τις άγιες και όσιες στιγμές στο προσκύνημα του ναού των ανθρώπων. Και είναι εκείνο το ίδιο ερώτημα. Το σημαντικότερο που έθεσε ποτέ η φιλοσοφία, το σημαντικότερο που ξεστόμισε άνθρωπος σε όλη την ιστορία και το μόνο που αξίζει να απαντηθεί. Αυτό του πρίγκιπα της Δανιμαρκίας. Να ζει κανείς ή να μην ζει.

Η κατάργηση της ύπαρξης είναι αδύνατη. Η αξία της ύπαρξης είναι που διακυβεύεται. Γιατί και ο νεκρός υπάρχει και μάλιστα βρίσκει ζωή στη σημερινή σαπίλα. Το σκέφτομαι άρα υπάρχω είναι τουλάχιστον ανεπαρκές. Αντίθετα, το εξεγείρομαι άρα υπάρχω του Καμύ ορίζει αξία. Παρ όλα αυτά η μόνη αξία που οδηγεί στην εξέγερση είναι η αγάπη για τη ζωή, ο αληθινός έρωτας. Η αξιοπρέπεια και η ευθύνη να παραδώσεις στον έρωτα της ζωής σου έναν κόσμο δικαιοσύνης και ελευθερίας χωρίς τους παραλογισμούς της σημερινής πραγματικότητας. Το μέλλον με εκείνη οφείλει να ναι ιδανικό και εσύ να παλέψεις για αυτό αλλιώς δεν έχεις ερωτευτεί, αλλιώς δεν εξεγείρεσαι, αλλιώς δεν υπάρχεις οπότε κατ επέκταση δεν μπορείς εσύ να δώσεις απάντηση στο ερώτημα του Άμλετ.

Μέσα στον παραλογισμό, το μόνο λογικό είναι η διαρκής ροπή στην αυτοκτονία. Τείνουμε να πηδήξουμε από ένα γκρεμό για να πιάσουμε το «σ αγαπώ» που γράφει στα σύννεφα. Γενικά γνωρίζουμε μάλιστα πως τα ζώα δεν έχουν τέτοιες τάσεις αυτοκτονίας οπότε η ερώτηση αυτή είναι ανθρώπινη πάρα πολύ ανθρώπινη. Βέβαια λέγεται πως υπάρχει μια ευγενή ράτσα αλόγων, που όταν έχουν πυρώσει και καταπονηθεί πολύ, μπήγουν τα δόντια τους από ένστικτο και ανοίγουν μια φλέβα, για να μπορέσουν να ανασάνουν πιο ελεύθερα. Το ίδιο νιώθω και γω συχνά ειδικότερα όταν νιώθω ότι σε χάνω, θα θελα να τρυπήσω μια φλέβα για να κερδίσω την αιώνια ελευθερία. Είναι η φύση της ύπαρξης του ερωτευμένου που σέρνει μαζί του αυτή την ερώτηση. Και δεν μπορεί να απαντήσει παρά μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις. Είτε λέγεται Ερωτόκριτος είτε Ρωμαίος.

Επόμενος σταθμός, Ομόνοια. Θα κατέβω από το βαγόνι και θα ξαναβγώ στην πραγματικότητα και ο άνθρωπος εκείνος που στον μικρόκοσμο του βαγονιού σκεφτόταν το προηγούμενο εικοσάλεπτο την αυτοκτονία, θα φάει λίγη καλοκαιρινή βροχή και θα πάει σπίτι να πιει έναν καφέ. Όλος εκείνος ο μικρόκοσμος θα χαθεί. Εκείνη όμως θα παραμείνει ζωντανή εδώ μπροστά,  η ίδια παραίσθηση, με το ίδιο ουράνιο χαμόγελο, σαν πριγκίπισσα που την σέρνουν πάνω σε ένα κοχύλι, στα κύματα του πελάγους οι νύμφες.