Το μοναστήρι της Γλασκώβης Pt. 2

Ξύπνησα, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με υπερβολικό πονοκέφαλο και ένα μεγάλο καρούμπαλο, στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Δεμένος σε μια καρέκλα, το πρώτο που σκέφτηκα να κάνω ήταν να φωνάξω βοήθεια αλλά μετά αντιλήφθηκα πως βρίσκονται απέναντι μου, δύο, ιδιαίτερα εύσωμοι και δυνατοί άντρες. Με πλησιάζει ο ένας πάω τους δύο και μου εξηγεί πως έχει εντολή να μου δώσει ένα φάκελο και να σιγουρευτεί πως θα συμφωνήσω με τους όρους του φακέλου, ενώ, απολογείται  με επαγγελματικό θα χαρακτήριζε κανείς ύφος, για την ταλαιπωρία μου. Μου δίνει το φάκελο, καθώς μου ξετυλίγει τα χέρια και κάνει πίσω

«Το πτώμα στο μοναστήρι δε είναι

μοναχού. Ο ύποπτος είναι ο Τζεραλντ

Τρουπ που έχει πεθάνει ήδη 20 χρόνια

και είχε σκοτώσει άλλους δύο ανθρώπους,

ενώ τους είχε θάψει στον κήπο του.

Τέλος της αστυνομικής έρευνας.

Αν ανακοινώσεις αυτά, σε περιμένουν

στην κεντρική τράπεζα της Σκωτίας,

στην θυρίδα 27 10.000.000 στερλίνες»

Το διαβάζω και δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο κάποιος αστυνομικός, με τόσα χρόνια στο σώμα, πρώτον να μην δεχτεί τα χρήματα που του προσφέρουν και δεύτερον, γιατί να περάσει τέτοια ταλαιπωρία και να μην τον πλησιάσουν με πιο πολιτισμένο τρόπο. Αποδέχομαι ασυζητητί την πρόταση ενώ ο δεύτερος  μπράβος με βιντεοσκοπεί να το δηλώνω ρητά. Μου δένουν τα μάτια και με ανεβάζουν σε ένα βανάκι. Μετά από κάνα δίωρο με αφήνουν στον καναπέ του σπιτιού μου. Τη στιγμή που ακούω την πόρτα του διαμερίσματος να κλείνει ξεδένω το πανί που με εμπόδιζε να δώ.

Για κάποιο λόγο έχω καρφωθεί να κοιτάω στο σύνθετο έπιπλο απέναντι από τον καναπέ και πιο συγκεκριμένα την φωτογραφία της αδερφής μου, της Τζούντ. Η Τζούντ είναι τρία χρόνια μεγαλύτερη από εμένα και έχει δύο παιδιά, ενώ είναι παντρεμένη με τον παιδικό μας φίλο, τον Εντουαρτ . θυμάμαι, τις διακοπές που είχαμε πάει παιδιά με τους γονείς μας στη Σικελία. Τους τραβάγαμε συνέχεια, για να παίξουμε στις κούνιες ή χτίζαμε με την αδερφή μου κάστρα στην άμμο. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Μάλλον, όταν οι άνθρωποι κινδυνεύουν ξεφεύγουν στους οικείους τους, τους προστάτες τους, τα μικρά τους καταφύγια. Η Τζουντ πάντα ήταν εκεί, να με προστατεύει. Εγώ, πίστευα για χρόνια πως μπήκα στο σώμα για να προστατεύω την Τζούντ.

Όταν μεγάλωσα, το έκανα για να προστατεύω την Κλαιρ. Τώρα, μάλλον το κάνω για να την βρω, αφού την έχασα. Μια φορά είχαμε πάει διακοπές με την Κλαιρ. Τι διακοπές δηλαδή ;

Ένα road trip ως το Μάντσεστερ. Έβρεχε όλη την ώρα. Το μόνο που κάναμε ήταν να μείνουμε δύο μέρες μέσα στο δωμάτιο που είχαμε νοικιάσει, να πηδιόμαστε όλη την ώρα και να βάζουμε καφέ ο ένας στον άλλο. Νομίζω ότι η Τζουντ είναι η ροζ περίοδος της ζωής μου και η Κλαίρ η μπλε. Το πρόβλημα, όμως, όταν μεγαλώνεις είναι πως η ροζ περίοδος έχει περάσει ανεπιστρεπτί, ενώ η μπλε στερείτε αντικείμενου στην περίπτωση μου μιας και η Κλαίρ έχει φύγει. Έτσι, το μόνο που μένει είναι οι αναμνήσεις και από τις δύο περιόδους. Πρέπει να μαζευτώ, να πάω στο γραφείο αύριο.

Ξύπνησα την άλλη μέρα. Το κεφάλι μου πονάει ακόμα, αλλά ευτυχώς το καρούμπαλο έχει υποχωρήσει. Είναι πέμπτη 8 Οκτώβρη. Βάζω λίγο καφέ και ξεκινάω για το τμήμα. Το ραδιόφωνο λέει συνεχώς για την απειλή των τζιχαντιστών και δεύτερο θέμα είναι το σεξ του πρωθυπουργού της Βρετανίας με μια κακόμοιρη κατσικουλα στα φοιτητικά του χρόνια. Η αγαπημένη μας βασίλισσα έχει πέσει στο τρίτο θέμα των ειδήσεων. Δύσκολοι καιροί για το παλάτι. Βαρετή γηραιά Αλβιόνα. Φτάνω στο τμήμα. Με χαιρετούν όλοι. Δεν νοιάζεται κανείς για το ότι έλειψα δυο μέρες .

Πάνω στο γραφείο μου βρίσκεται ένας φάκελος που γράφει «Τζεραλντ Τρουπ». Τον έφερε η βοηθός σου το πρωί, μου λέει ο Νταίηβιντ από το απέναντι γραφείο. Έπρεπε απλώς να τον ανοίξω και να γράψω μια αναφορά για τον αρχηγό και τα 10 εκατομμύρια στερλίνες θα ήταν δικά μου. Ανοίγω τον φάκελο. Ο τύπος είναι αριστερόχειρας και έχει σκοτώσει δυο φορές επαγγελματικά με πιστόλι. Το θύμα είχε τραύμα από τον αριστερό λοβό στο δεξί αυτί με αιχμηρό αντικείμενο. Είναι σχεδόν αδύνατο να το έκανε αριστερόχειρας. Αριστερόχειρας, μάλιστα που έχει εκτελέσει δύο φορές με σφαίρα ανάμεσα στα μάτια. Ούτε 5% πιθανότητα να το έχει κάνει αυτός. Άλλωστε, δεν γράφεται και πουθενά για σχέσεις με το μοναστήρι η τον καθολικισμό γενικότερα. Από την άλλη όμως γιατί να μην πιστέψω τους παρολίγον δολοφόνους μου και προσεχώς ευεργέτες μου. Γιατί έγινα όμως, ντετέκτιβ ; Δεν γαμιέται ! 

-Νταίηβιντ, σήκω, πάμε να δούμε τον ηγούμενο του μοναστηριού

- Τι ; Τώρα;  Ψιθυρίζει

- Ναι τώρα, σήκω !

Συνεχίζεται…