Όπου δεν υπάρχει τίποτα το όμορφο να δεις Part 3

Ξεκίνησα να ντύνομαι με τα πολλά, ήπια μια τελευταία γουλιά από τον καφέ μου και έβαλα όσο είχε μείνει μέσα στο θερμό. Άρπαξα το παλτό μου και τα κλειδιά του αυτοκινήτου, έκλεισα την πόρτα πίσω μου και κατέβηκα από τα σκαλιά. Ξεκίνησα για να περάσω πρώτα από το σπίτι του Μιχάλη στο Γουδί και να κατέβουμε μετά στο γραφείο μας στη ΓΑΔΑ. Είχε πάει ήδη 9 και 10 και φαντάζομαι πως ο βλάκας ο Πετρόπουλος ήδη θα φωνάζει στις μικρές μπατσίνες ότι είμαστε άχρηστοι εγώ και ο Μιχάλης και πως αν θέλουν να προκόψουν στην αστυνομία και κατ’ επέκταση στη ζωή τους πρέπει να ναι εργατικές και να υπακούν πλήρως τις εντολές των ανωτέρων τους. Δεν πρέπει να σκέφτονται όπως του αρέσει να λέει, πρέπει να εκτελούν. Σκοπός, βέβαια όλου αυτού του συνηθισμένου σόου του είναι να τσιμπήσει καμιά νεαρά, μπας και του κάτσει. Μιας και από μόνη της η διευθυντική θέση δεν φτάνει αν δεν δείχνεις και την απαραίτητη δύναμη που προέρχεται από αυτή. Βέβαια, εγώ τον έγραφα πάντα στα αρχίδια μου, όπως και ο Μιχάλης και το κυρίαρχο του πρόβλημα είναι πως χωρίς εμάς ξέρει πως η υποδιεύθυνση «Εγκλημάτων κατά της ζωής» είναι ένα τίποτα. 

Έφτανα σπίτι του Μιχάλη, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι, όπως συμβαίνει σχεδόν σε κάθε απεργία των μέσων. Η αλήθεια είναι ότι χαίρομαι λίγο που τον βλέπω κάθε πρωί. Τουλάχιστον είναι συμπαθητικός και κάπως περνάει η δουλειά και η χαρτουρα που έχουμε να συμπληρώσουμε. Φαντάσου να χα τον Πετρόπουλο και τα μικρά μπατσάκια που το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι αν το πιστόλι τους φαίνεται αρκετά μεγάλο για να ισοσκελίζει το έλλειμα που έχουν στο παντελόνι τους και μήπως μπορούν να χωθούν κάπως να τους στείλουν σε κάνα ματς ποδοσφαίρου για να το δουν τζάμπα. Έφτασα, με περίμενε απέξω, ντυμένος με το καφέ του δερμάτινο και με έναν πάκο ντοσιέ στο χέρι. Ήρθε βιαστικά προς το μέρος μου και άνοιξε την πόρτα.

-          Καλημέρα, ντετέκτιβ, είπε περιπαικτικά.

-          Καλημέρα Μαγκάιβερ, απάντησα.

Ξεκινήσαμε να βγούμε Αλεξάνδρας, να πάμε στο γραφείο. Ο Μιχάλης φαινόταν εμφανώς πιεσμένος, σαν κάτι να τον έτρωγε αλλά δεν ήθελε να το ξεστομίσει. Κοίταζε συνεχώς τα ντοσιέ και τους φακέλους από υποθέσεις που χε στα χέρια του και άλλαζε με ανυπομονησία τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Πράγμα, που εμένα με εκνευρίζει αφάνταστα και το ξέρει.

-          Λοιπόν, τι θα γίνει ; Θα μου πεις τι γίνετε ;

-          Τι να γίνετε τίποτα δεν γίνετε

-          Έλα που δεν γίνετε, τίποτα ξέρεις ότι σε ξέρω καλύτερα από εσένα. Κοιτάς τα ντοσιέ όλη την ώρα και αλλάζεις μανιωδώς τους σταθμούς. Αυτά τα κάνεις όταν θες να μου πεις κάτι αλλά φοβάσαι πως θα αντιδράσω. Ριχτό

-          Δεν το κάνω αυτό.

-          Ναι το κάνεις, λέγε τώρα. Απάντησα κάπως θυμωμένα.

-          Πφφφ, να ρε Έλλη ξανακοίταζα την τελευταία υπόθεση του πατέρα σου, την δολοφονία της Κατερίνας Χατζηπέτρου.

-          Ρε Μιχάλη δεν έχουμε πει να ξεκολλήσεις, δεν έχουμε πει ότι δεν με νοιάζει, ότι ό,τι έγινε, έγινε. Την Χατζηπέτρου την σκότωσε ένα πρεζόνι για να της κλέψει την τσάντα και τον πατέρα μου τον σκότωσε ένας εκτελεστής της μαφίας που τον πιάσαμε το 2013. Τέλειωσε πάει αυτή η υπόθεση ! Έχουμε τρεις υποθέσεις στο γραφείο που δεν έχουμε τελειώσει. Μην ανακατεύεσαι με τελειωμένες υποθέσεις.

       Κάτσε ρε Έλλη ! Σοβαρά τώρα, δεν γίνετε να πιστεύεις ότι την Χατζηπέτρου την σκότωσε εκείνος ο άμοιρος που είχαμε πιάσει και πως ο πατέρας σου σκοτώθηκε κατά λάθος όπως έλεγε ο τυπάς που πιάσανε γιατί τον πέρασαν για άλλο μπάτσο. Είπε ο Μιχάλης σχεδόν φωνάζοντας.

-          Και όμως αυτό έγινε ! Σε παρακαλώ ρε Μιχάλη μην το σκαλίζεις άλλο αυτό.

-          Θα με αφήσεις να σου πω τουλάχιστον τι ανακάλυψα.

-          Όχι δεν θα σε αφήσω ! Άκου σε με σε παρακαλώ. Μου πήρε πολλά χρόνια να συμφιλιωθώ και γω με αυτήν την υπόθεση, έχω δει τον φάκελο και γω ένα εκατομμύριο φορές, ναι έχει περίεργα πράγματα μέσα αλλά αποφάσισα αυτή η υπόθεση που μου χε γίνει ψύχωση και που μου πήρε σχεδόν 5 χρόνια από τη ζωή μου τέλειωσε και τέλειωσε γιατί το πρεζόνι ομολόγησε ότι την στραγγάλισε και γιατί βρήκαν στο σπίτι του τα παπούτσια της τύπισσας και το κολιέ της. Τέλος τι να κάνουμε ;

-          Ρε γαμώτο μου άσε με να σου πω, κάνε το για χάρη μου !

-          Πφφφ, άντε πες να δούμε τι θα καταλάβεις.

« Ο Γιώργος Χατζηπέτρου είναι ο πρώτος Έλληνας επιχειρηματίας που καταφέρνει να εισάγει και τρίτη του εταιρεία στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, έτσι η εταιρεία του VMD International που δραστηριοποιείτε στον χώρο της κατασκευής με αναθέσεις έργων σε Κατάρ, Σαουδική Αραβία αλλά και στην Ευρώπη, όπως στην Ιταλία και την Ισπανία, θα διαθέτει τις μετοχές της από την νέα χρονιά στην Wall Street.». Ακούστηκε από το ραδιόφωνο. Πράγμα που έκανε και τους δύο να παγώσουν, σαν να τους έπαιζε ένα περίεργο και ανατριχιαστικό παιχνίδι η μοίρα.

-          Είδες, ρε Μιχάλη, όλοι έχουμε προχωρήσει από εκείνη την επίθεση. Ακόμα και ο πατέρας της. Μην μένεις εσύ πίσω.

-          Τι να σου πω ρε Έλλη, ξέρεις ότι δεν είναι το ίδιο.

-          Να μην μου πεις τίποτα, ας μιλήσουμε για οτιδήποτε άλλο.

Με κοίταξε σιωπηλός και μετά κοίταξε έξω από το παράθυρο. Είχε εμφανώς θυμώσει μαζί μου αλλά και γω ήμουν αρκετά θυμωμένη μαζί του. Η σχέση μου με τον πατέρα μου ήταν πάντα περίεργη, δεν τον έβλεπα και συχνά, μιας και είχε χωρίσει με την μανά μου και ο πατριός μου τον ζήλευε ακόμα και στα γεράματα. Ήμουν και γω περίεργη. Στα χρόνια μου στην σχολή, δεν ήθελα να φαίνεται ότι έχουμε την οποιαδήποτε σχέση για να μην φανεί πως είμαι η τύπισσα με την στρωμένη δουλειά στην αστυνομία την ίδια ώρα που οι συμφοιτητές μου συνειδητοποιούσαν με τα χρόνια πως θα έβγαιναν από μια σχολή με ένα πτυχίο που ούτε θα τους παρείχε την ευκαιρία να τρέχουν στον Αμαζόνιο και την Μαδαγασκάρη να μελετήσουν περίεργες φυλές ανθρώπων, ούτε καθηγητική θέση στη Παντειο θα τους έδινε για να γράφουν βιβλία με τίτλους όπως «Το μέλλον της Ευρώπης» ή « Η κοινωνική διαστρωμάτωση της Μολδαβικής κοινωνίας» αλλά ούτε και μια θέση από το εγκληματολογικό στην αστυνομία. Παίρναμε ένα πτυχίο για να γίνουμε η τύπισσα που θα σερβίρει ποτά σε ένα μπαρ της επαρχίας η ο να γίνουμε ο καινούριος Χάρης στη θέση του Χάρη που μας έφτιαχνε τον καπουτσίνο από τον Γρηγόρη δίπλα στη σχολή. 

Από την άλλη και ο πατέρας μου δεν του ήταν εύκολο να με πλησιάσει, δεν ήξερε κιόλας, δεν τον κατηγορώ απαραίτητα. Έφταιγε και η μανά μου. Δεν ταίριαζαν από την αρχή, λάθος γάμος ήταν και γω ένα παιδί που έπρεπε να μεγαλώσουν μαζί. Ο πατέρας μου το μόνο που ήξερε να κάνει όλα τα χρονιά της ζωής του ήταν να σημειώνει σε άπειρα σημειωματάρια τις υποθέσεις που είχε αναλάβει και να το κάνει και 2 φορές μάλιστα, αφού συμπλήρωνε και όλη την απαραίτητη χαρτουρα του γραφείου. Για τον πατέρα μου ήταν πιο σημαντικά τα σημειωματάρια του από την κόρη του.

Χτυπάει το κινητό μου. Ο Μιχάλης συνεχίζει να κοιτάει έξω από το παράθυρο. Ο Πετρόπουλος είναι στο τηλέφωνο, κάνω να το πιάσω αλλά σκέφτομαι ότι απλά θα θέλει να με βρίσει που αργούμε. Δεν απαντάω. Συνεχίζει να χτυπάει. «Σήκωσε το, θα συνεχίσει να παίρνει ο μαλακας», μου λέει ο Μιχάλης. Κάνω να το σηκώσω, αλλά σταματάει. «Έλα δεν πειράζει, έτσι και αλλιώς φτάνουμε». Φτάναμε όντως, σε ένα λεπτό είχαμε μπει στο παρκινγκ. Ανεβήκαμε ράθυμα τα σκαλιά και μπήκαμε στο ασανσέρ. Φτάσαμε στον όροφο του γραφείου μας. Περιέργως, ήταν άδειοι οι διάδρομοι. Μπήκαμε στην αίθουσα της «διεύθυνσης κατά των εγκλημάτων ζωής». Όλοι ήταν όρθιοι και κοίταζαν την τηλεόραση με θρησκευτική προσήλωση. Ένας άντρας κρεμόταν από την Γέφυρα της Κατεχάκη. Όλη η κυκλοφορία είχε σταματήσει. Γινόταν χαμός, τα κανάλια είχαν φτάσει πριν την αστυνομία και κάτι μαλακές ΔΙΑδες προσπαθούσαν να ελεούν την κατάσταση. «Τρεχάτε στην Κατεχάκη τώρα !». Μας φώναξε ο Πετρόπουλος. Ο Μιχάλης πέταξε τα ντοσιέ στο γραφείο του και φύγαμε τρέχοντας με άλλους δυο αστυνομικούς προς τα πίσω. Πίσω στο ασανσέρ για το παρκινγκ, πίσω στο αυτοκίνητο.

Συνεχίζεται…

PrinceIstar