Μάο-ντανταϊσμός 2

Γυρίζεις από το νησί, ενώ ήδη έχεις βλαστημήσει τη μοίρα σου που έχεις αλλάξει θέση τρεις φορές με κάτι Ισπανίδες για να τις διευκολύνεις να κάτσουν όλες μαζί, έχεις και το High-speed να χορεύει σε έναν τρελό ρυθμό, αριστερά και δεξιά. Απέναντι σου στέκεται ο Κλαούντιο Βαλτεράν. Ξερακιανός, με ψηλές άσπρες κάλτσες, τα δυο του παιδιά και τη γυναίκα του. 

Ξαφνικά πετάγεται όρθιος σαν να έχει ελατήριο, μόλις το High-speed κάνει ένα δυνατό θόρυβο. Πασχίζει να δει από τα παράθυρα, φοβάται πιο πολύ το θάνατο, τα δύο του παιδιά ίσα ίσα που ανοίγουν νωχελικά τα μάτια τους και μετά συνεχίζουν τον βαθύ τους ύπνο.

Παρακολουθείς πως ένας άνθρωπος φοβάται το θάνατο, μάλλον τον απροσδόκητο θάνατο, πιο πολύ στην ηλικία του Βαλτεράν , εκεί μετά τα 50 και πριν τα 65. Αν ήταν νέος η λαχτάρα για θάνατο θα ταν μεγαλύτερη από τη λαχτάρα για ζωή, πόσο μάλλον αν ήταν παιδί. Θα εκστασιαζόταν κάθε φορά που πιάνε ένα τζιτζίκι και το ακρωτηρίαζε μέχρι θανάτου στην παλάμη του. Από την άλλη αν ήταν γέρος ή λαχτάρα για ζωή θα ταν ανίκητη σαν εκείνη ενός 90χρονου που πνιγμένος στα ίδια του τα σάλια πασχίζει για μια τελευταία ανάσα. Το πρόβλημα είναι το απροσδόκητο του μοναδικού αναπόφευκτου σε αυτή τη ζωή, όταν η λαχτάρα είναι απούσα ως συναίσθημα.

Σαν τον ξένο του Καμύ. Όταν στη ζωή σου σε τυφλώνει ο ήλιος, είναι πολύ δύσκολο να διακρίνεις τα πρόσωπα και την παραλία, ενώ αντίθετα είναι πολύ εύκολο να πατήσεις την σκανδάλη, μόνο και μόνο από τη βαρεμάρα στ Αλγέρι.

Φαντάσου όμως να σουν στο άλλο Αλγέρι, εκείνο της Λουιζιάνα, να μένεις δίπλα στον Μπάροουζ και αν βαριόσουν θα κυνήγαγες σαύρες, άσε που σαύρες κυνηγάς πλέον και στην αυλή σου. Σήμερα, μια περαστικιά γάτα κουβαλούσε μία στα δόντια της με την ουρά της να εξέχει από το στόμα του αιλουροειδούς τέρατος. Πέρα φυσικά από αυτό, εξ ορισμού το διαιθυλαμίδιο του λυσεργικού οξέος θα σαι κάνει να βλέπεις τα πράγματα πιο τονισμένα κατά την ομολογία του Κάρυ Γκραντ, ενώ το πολύ πολύ θα έπαιρνες ένα τηλέφωνο τον Κέρουακ στη Νέα Υόρκη να σου τραγουδήσει το «I've got the world on a string/Sitting on a rainbow» και μετά να μπεις στον οργονοσυσσωρευτή, γυμνός μες στην χαρά σου. Αν έμενες στο άλλο Αλγέρι το μόνο που θα χες να πάρει τηλέφωνο μαζί με τον Καμύ θα ταν ο Αραγκόν στο Παρίσι. Άστο σύντροφε, δεν αξίζει.

Μιας όμως και ξεκίνησα από τον Βαλτεράν, τον μόνο Βαλτεράν που ήξερα ήταν ο ηρωίσκος στο 54 των Wu Ming και μιας και είπα Wu Ming μάλλον ο Βαλτεράν δεν παίζει να ταν στη Γένοβα το 2001 και να χε τον εκκλησιαστή στο προσκεφάλι του και μιας και είπα πιο πρίν για την οργόνη, ο ανθρωπάκος του Ράιχ πολλές φορές δεν φτιάχνεται μονάχα από τον καπιταλισμό. Φτιάχνεται και από φυσικές αιτίες, έλλειψη οργόνης ας πούμε ή αν θές χάσιμο της λαχτάρας. Όλοι αυτοί εγκλωβίζονται ανάμεσα στα 50 και τα 65 μια ολόκληρη ζωή. Μάλλον, εδώ που τα λέμε και οι μπάτσοι κάπως έτσι πρέπει να φτιάχνονται. Και ο Mario Placanica ένας Μερσώ της εποχής μας είναι ( δεν τον είπα ένστολο προλετάριο και όλα αυτά τα σιχαμένα, ούτε τον δικαιολογώ απλά λέω ότι ο Μερσώ της εποχής μας, εκείνος που μας αξίζει ως Μερσώ κάπως έτσι είναι, μην παρεξηγηθούμε κιόλας ). Μάλλον όλη αυτή η βαρβαρότητα που εγκαινιάστηκε στις 20/07/2001 σε μια πλατεία στη Γένοβα συντηρήθηκε από τους Μερσώ της εποχής μας. Αλλά χέστω δεν πα να γαμηθεί για τον Μερσώ δεν έγραψε ποτέ κανένας κανένα σύνθημα αλλά από την άλλη ο Carlo ζεί.