Απολογία στην ελευθερία

Απολογία στην ελευθερία

Θέλει μια θάλασσα επιθυμία,

να σύρεις τα πόδια σου μέχρι το παράθυρο.

Να χτυπήσεις με τη γροθιά σου,

σαν το σφυρί του πρώτου της τάξης σου.

Να μην σε νοιάξουν τα κάγκελα της φυλακής

να φωνάξεις με φωνή άγριου θηρίου

ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.

Μα λεβέντη, για ποια επιθυμία μιλάμε στην ελεύθερη καρδιά σου ;

Τι να την κάνεις την επιθυμία όταν είσαι λεύτερος ;

Ήσυχο δεν θα σ αφήσουν.

Τη λευτεριά σου μόνο και μόνο θα κυνηγήσουν,

μην τυχόν και σε δει κάνα ανυποψίαστο μάτι

και γίνει και κεινο θεριό.

Χτύπα εσύ με το σφυρί σου

χωρίς καλέμι, χωρίς καθοδήγηση καμιά.

Πασχίζουμε μονάχα κείνοι που σ ακούμε για να φτιάξουμε το καλέμι.

Και μαζί παρέα όταν θα χεις λιώσει,

τα κάγκελα της φυλακής τους.

Θα χτυπάμε δυνατά να σπάσουμε τα δεσμά.

Μόνο τότε θα νιώσουμε, τη γλύκα του κρασιού

τη γεύση του τελευταίου τσιγάρου,

τη χαρά του παιδιού που πετά μια πέτρα στη θάλασσα,

τη γαλήνη του γέρου στην ξαπλώστρα του το μεσημέρι.

Και θα ναι όμορφος εκείνος ο κόσμος που θα χτίσουμε με το σφυρί σου

και το καλέμι μας,

που οι εκδορείς και οι βασανιστές σου,

εκείνοι που ερεθίζονται στη θέα των πληγών του σώματός σου,

εκεί που το δέρμα σκάει για να ελευθερώσει και την τελευταία,

σταγόνα λίπους.

Εκεί που αίμα δέρμα και κόκκαλο γίνονται ένα πολτός,

πολτός μήτε εξαθλίωσης μήτε δυσωδίας.

Το ελιξίριο της αιώνιας ζωής. Δικαιοσύνη και ελευθερία.

Αυτοί, λοιπόν, οι εκδορείς σου,

που ούτε με το κράτος έχουν να κάνουν ούτε με το κεφάλαιο,

μειλίχια ανθρωπάκια που κουρνιάζουν στον καναπέ τους.

Γνήσιοι απόγονοι του Αβραάμ. Μικροαστοί και νοικοκυραίοι.

Που τόσους θανάτους κουβαλάνε

για να λατρεύουν την ήσυχη δέσμια ζωή τους.

Εκείνοι που αλυσοδένουν την ελευθερία, την δικαιοσύνη και την ομορφιά.

Για κεινους η ζωή στον κόσμο μας θα ναι ακριβή

θα της έχουμε δώσει τόση αξία

που για αυτούς η ζωή θα ναι θάνατος.

Μονάχα εσύ κράτα γερά,

στα δικά σου χέρια είναι το τιμόνι.

Και μη φοβάσαι, έτσι και χαθούμε στο δρόμο.

Θα πούμε στους δικούς σου ότι μπήκες στο λαγούμι του λαγού

και ζεις τώρα στη χώρα των θαυμάτων

και όσο για τους άλλους η εκδίκηση θα ναι σκληρή.

Θα τους τσακίσουμε με το σφυρί σου.

Στη δικαιοσύνη, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την ομορφιά.

Μόνο σύντροφε, είμαστε μια νότα σε τούτη τη ζωή.

Σε ένα παγκόσμιο τραγούδι που θα τραγουδιέται κάτω από το ξέφωτο των αστεριών.

Ποια νότα θα μαστε το αποφασίζουμε εμείς

και συ διάλεξες την πιο δύσκολη, εκείνη που τους χαλάει το ρυθμό.

Η πρώτη μιας νέας στροφής, η πρώτη του νέου κόσμου.

Ο άδικα προφυλακισμένος αναρχικός Κώστας Σακκάς βρίσκεται στην 33η μέρα απεργίας πείνας με αίτημα την άμεση αποφυλάκιση του. Τα πράγματα είναι πολύ απλά αν θες να λέγεσαι άνθρωπος πρέπει να σταθείς αλληλέγγυος στον αγώνα του αλλιώς είσαι συνένοχος στην ξεδιάντροπη εξόντωση του από το κράτος έκτακτης ανάγκης της χώρας.