Habemus papam

Αυτό εδώ το κείμενο πιο πολύ προσπαθεί να κάνει μια σύγκριση ανάμεσα στην προσαρμοστικότητα της αστικής τάξης στη νέα εποχή και την προσκόλληση της εργατικής τάξης σε παλαιά εργαλεία παρά να πανηγυρίσει ή να θρηνήσει για τον νέο λαοπρόβλητο πάπα που θυμίζει εποχές Ιωάννη Παύλου . 

Η άρχουσα τάξη δεν διστάζει να επαναχρησιμοποιήσει εργαλεία τα οποία είχε αποτινάξει απλώς και μόνο επειδή δεν ήταν στη μόδα και γιατί κυρίως είχαν εμπορευματοποιηθεί τόσο που είχαν περάσει εκείνο το turning point στην καμπύλη παραγωγής-ζήτησης όπου το προϊόν παύει να είναι αποδοτικό.  Χαρακτηριστικό, η επαναπροώθηση της εκκλησίας στην δημόσια σφαίρα από την οποία για μεγάλο διάστημα είχε εξοβελιστεί και γιατί ο θεός αργοπεθαίνει αλλά και γιατί στο όνομα μιας συμφωνίας στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων η αστική τάξη άφησε τον παλαιό της σύμμαχο να δεχτεί τα πυρά ως αποδιοπομπαίος τράγος για να τα αποφύγει εκείνη, έτσι τα αστικά ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια κατακλύστηκαν από ιερατικά και οικονομικά σκάνδαλα. Το αξιοσημείωτο είναι όμως πως με την εκλογή του νέου πάπα έχουμε μια νέα αναζωπύρωση της λαϊκίστικης χρησιμότητας της εκκλησίας, σχεδόν ανάλογη εκείνης της μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο χρησιμοποίηση της, όταν η φιλοσοφία αν και είχε ήδη ανακηρύξει το Θεό νεκρό και το παιδί της η επιστήμη άρχισε να φωλιάζει στη συνείδηση ακόμα και του πιο αδαούς ο άνθρωπος μέσα σε μια αχρείαστη καταστροφή αναγκάστηκε να επανενεργοποιήσει την ανάγκη του για το θεό.

Ταξιδάκι στη Βραζιλία για τον Φραγκίσκο και καρναβάλι δηλώσεων και συμβολισμών ενστίκτων από την αστική τάξη. Χιλιάδες κόσμος στην Κόπα Καμπάνα για να τον ακούσουν να λέει πως έχει εμπιστοσύνη στη νεολαία και πως πρέπει να επαναστατήσουν πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα. Όμως, το ρεύμα το 2013 ποιο ακριβώς είναι; Ο Economist το έβγαλε το συμπέρασμα, είναι η εξέγερση, φέτος από τη Βραζιλία ως την Τουρκία από την Ταχριρ (ξανά) ως την Ινδία και την Βρετανία, η εξέγερση είναι παντού. Άρα το ρεύμα για το οποίο καλεί ο Φραγκίσκος να πάμε κόντρα είναι ξεκάθαρα το ένα και το αυτό παγκόσμιο κίνημα το οποίο σιγά σιγά γενάτε. Το τέλος της Ιστορίας αποδείχτηκε μια ουτοπική σαχλαμάρα και στην αυγή της νέας εποχής η αστική τάξη επανεξοπλίζεται με όλα της τα όπλα. Από την άλλη όμως το κίνημα αδυνατεί να εκσυγχρονιστεί και προσκολλάται σε αντιλήψεις αναχρονιστικές με αποκορύφωμα ακόμα και την μη απόδοση χαρακτηριστικών εξέγερσης στην Τουρκία. Ακόμα περισσότερο δείχνει αδύναμο να αγκαλιάσει μέρη της εργατικής κατά βάση τάξης που αντίκειται στις σκληροπυρηνικές του διδαχές ενώ, η αστική τάξη αντίθετα είτε τα περιλαμβάνει αργά αλλά σταθερά στους κόλπους της είτε εξαπολύει ένα ακόμα λυσσαλέο κυνήγι μαγγισών με σκοπό να τα αφανίσει.

Ο Φραγκίσκος λοιπόν έκανε την ανήκουστη δήλωση για πάπα πως : « ποιος είμαι εγώ για να κρίνω κάποιον που θέλει να προσεγγίσει το θεό» αναφερόμενος σε γκέι ιερείς. Παράλληλα μην ξεχνάμε και στα του οίκου μας πως το φετινό gay pride ήταν εξολοκλήρου χορηγούμενο από την αμερικάνική πρεσβεία και για να ακριβολογούμε πολύ περισσότερο ένα πανηγύρι καπιταλιστικής φύσεως θύμισε παρά μια διαμαρτυρία και μια δήλωση εναντίον των διαχωρισμών. Όμως, βλέπουμε πως η αστική τάξη προσπαθεί να ενσωματώσει ένα κίνημα με το μέρος της αλλά συνειδητά αγνοούμε τις ευθύνες της εργατικής τάξης να οδηγήσει το κίνημα των λοατ για ίσα δικαιώματα στους κόλπους της. Ήδη έχουμε επισημάνει σε προηγούμενο κείμενο πως η κατάτμηση μπορεί να οδηγήσει στην επανάσταση, σίγουρα όχι με τη μορφή της εφόδου στη Βαστίλη αλλά πολύ περισσότερο σαν αυτό που έλεγε ο Κροπότκιν, πως η αλληλοβοήθεια που θα αναγκαστούμε να παρέχουμε .όλο και περισσότερο ο ένας στον άλλο θα μας οδηγήσει εξ ορισμού στον αναρχοκομμουνισμό. Και είναι πολύ σημαντικό να γίνει μια αυτοκριτική πως ένα κίνημα το οποίο ιδιαίτερα στα γεννοφάσκια του βοήθησε σχεδόν όσο και το φεμινιστικό στη δημιουργία νέων εργαλείων για το κίνημα αφέθηκε να εναρμονιστεί με την αστική τάξη, απλώς ας αναλογιστούμε πόσο δύσκολο είναι ακόμα και σήμερα σε μια γενική απεργία να κυματίσει η σημαία με τα χρώματα του ουράνιου τόξου έστω και δίπλα στα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας.

Αντίστοιχα, ενώ έχουμε μια κραυγαλέα λουμπενοποίηση της κοινωνίας σε παγκόσμιο επίπεδο και ακόμα περισσότερο στην Ευρώπη, βλέπουμε το κίνημα ακόμα να είναι αγκυλωμένο στην εμμονή του για τον αφρό του προλεταριάτου, ενώ στην ουσία οι λούμπεν είναι εκείνοι που κάνουν τις επαναστάσεις, λες και ο Κερένσκυ και οι σύντροφοί του ήταν όλοι διανοούμενοι. Σε αυτό το σημείο είναι χαρακτηριστικό πως το κίνημα αφήνει τους Ρομά στη μοίρα τους και τις συνεχείς πλέον και όλο πιο αυξανόμενες διώξεις τους από τα κρατικά σκυλιά, ακόμα και στην πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατική Σουηδία. Η μεγαλύτερη εθνοτική μειονότητα της Ευρώπης, εξ ορισμού λούμπεν δέχεται την μεγαλύτερη επίθεση από την εποχή του Χίτλερ σε όλη την Ευρώπη με την ανοχή της εργατικής τάξης. Και αυτό γιατί η πίεση που δέχονται οι από κάτω από τους από πάνω και την κατάρρευση αυτού του οικοδομήματος της μεσαίας τάξης ανά την Ευρώπη ή καλύτερα της τάξης των νοικοκυραίων, συμπιέζει πολύ περισσότερο το τελευταίο κομμάτι της εργατικής τάξης το λούμπεν προλεταριάτο και πόσο μάλλον τους Ρομά που αφήνονται στο έλεος του θεού αφού το κίνημα δείχνει ανήμπορο να αντιδράσει σε αυτή την πίεση προς το παρόν.

Αυτό  που θέλω να πω είναι πως ενώ από όλους πλέον λίγο πολύ είναι κατανοητό πως βρισκόμαστε στο τέλος μιας εποχής και στην αυγή μιας νέας, είναι πως σε αντίθεση με τους από πάνω που προσαρμόζονται σχεδόν άμεσα χρησιμοποιώντας κάθε είδους εργαλεία, το προλεταριάτο αδυνατεί να βρει τα εργαλεία εκείνα που θα το βοηθήσουν. Για παράδειγμα, εργαλεία όπως το Forum των Wobblies εγκαταλείφθηκαν πάνω στην γενικευμένη καταστολή της Γένοβας αρχικά και στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας αργότερα, αλλά ίσως είναι καιρός να επανέλθουμε σε εργαλεία που αποδεδειγμένα έφεραν νίκες έστω και εφήμερες όπως το Σηάτλ. Ή ακόμα και μπορούμε να επανέλθουμε στις συνελεύσεις πλατειών όπου μέσα στο γενικό χαμό δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ώθησαν μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού στην συνειδητοποίηση μιας έστω απέξω απέξω ταξικής θέσης.