Περι παραλιών και οριζόντων

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χρησιμότητα μιας παραλίας από το να θυμίζει την απόσταση. Την απόσταση από το απέναντι νησί, την απόσταση από την κοντινότερη ακτή μιας ν΄΄οτιας χώρας, την απόσταση δύο ανθρώπων.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χρησιμότητα του ανθρώπου που ναι δίπλα σου ξαπλωμένος στην παραλία από το να σου θυμίζει τον άνθρωπο που δεν είναι δίπλα σου εκείνη τη στιγμή. Να χτυπάει με κλωτσομπουνίδια την θύμηση και την εικόνα εκείνου που δεν κυνήγησες αρκετά. 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χρησιμότητα της ιδιοκτησίας από εκείνη μεταξύ των ανθρώπων. Το «μου» και το «σου» όσο και να θέλει κανείς να ελευθεριάζει, είναι η μεγαλύτερη ελευθερία. Να αποδέχεσαι, ότι κατέχει ένα κομμάτι σου. Να είσαι μισός άνθρωπος χωρίς εκείνον.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χρησιμότητα ενός δίφυλλου από το να θολώσει τον ορίζοντα και το φόντο του μυαλού σου μέχρι να απομείνει μόνο μια εικόνα. Εκείνη να πίνει το κόκκινο κρασί της ακουμπισμένη σε μια κάσα μιας εσωτερικής πόρτας ή την εικόνα της να χορεύει σε έναν τρελό ρυθμό και τα ιδρωμένα μαλλιά της να χύνονται στη γλυκύτητα του προσώπου της. 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χρησιμότητα εκείνης που πασχίζεις να την χωρέσεις στα ρούχα της και τις κινήσεις της, από το να ξεφεύγει στην άτακτη ελευθερία της, βάση του δικού σου προτύπου. Να αισθάνεσαι ότι εκείνη που μοιράζεσαι μαζί της κάμποσες τζούρες με φόντο ένα αποσπερίτη, μια άρκτο και κάποια άλλα παράξενα ονόματα δεν της φτάνει ότι και να σκεφτείς και να κάνεις για εκείνη. Για εσένα δεν θα έφτανε σίγουρα μιας και εσένα σε καλύπτει η απόσταση, γεμίζεις το κενό σου με ορίζοντα.

Αδιαφορείς για τον εαυτό σου όταν έχεις μάθει στην ευθύνη, αλλά νοιάζεσαι πιο πολύ για εκείνη που ακόμα και όταν αγγίξεις την τρυφερή της επιδερμίδα και τα αλμυρά της χείλη, δεν νοιώθεις μια σάρκα. Ξέρεις, ότι ότι και να κάνεις, όσο όμορφα και αν καταφέρεις να την κάνεις να αισθανθεί, δεν θα είναι αρκετό. Γιατί όπως είπες, είσαι μισός άνθρωπος.

Αν περάσει καλά θα φταίει ο ορίζοντας που σε γέμισε. Αν περάσει άσχημα θα φταις εσύ που σκάλωσες σε αυτή την παραλία, αντί να ανέβεις στο πρώτο πλοίο όταν ένιωσες πως τα αστέρια δεν είναι τα ίδια, χωρίς εκείνη. Όταν ένιωσες ότι δεν ξαναβαφτίζεσαι κάθε φορά που μπαίνεις στη θάλασσα μαζί της.

Απλά, το μόνο που καταφέρνεις να κάνεις είναι να καθρεφτίζεις τις ελπίδες σου έναν καθρέφτη. Που όσο όμορφος και αν είναι, που όσα ρουμπίνια και ζαφείρια και αν έχει πάνω του, εσύ βρίσκεσαι απέναντι του και δημιουργείς, αυτό που δημιουργείται στην αίθουσα των καθρεφτών στις Βερσαλλίες, όταν δυο καθρέφτες βρίσκονται απέναντι ο ένας στον άλλο. Υπάρχει το ίδιο είδωλο σε απειροστό βαθμό.

Και εσύ σκαλώνεις στο είδωλο που δεν μπορείς να ακολουθήσεις στο άπειρο, γιατί ο κόσμος σου δεν είναι εκεί. Είναι όπως και στις Βερσαλλίες, στο θόλο. Στα αστέρια, στο σύμπαν που ότι και να σου λένε, εσύ ξέρεις ότι είναι πεπερασμένο, ένα σύνολο στιγμών. Αποτελείσαι από το ίδιο μόριο που συσπειρώνεται κάπου σε έναν πυρήνα στην Ανδρομέδα. Το μόνο που σε διαχωρίζει είναι η ενέργεια ενός έρωτα που καθορίζει μια συγκεκριμένη εικόνα για αυτό τον θόλο.

Σταματάει το χρόνο και σχεδιάζει τον ουράνιο θόλο κάθε φορά όπως όταν τον πρωτοείδες μαζί της. Άνθρωπος είσαι γιατί όσο και αν κινείσαι μπορείς να μείνει ακίνητος. Το άπειρο είναι μια συνεχή κίνηση που δεν υπάρχει χρόνος, για να σταθείς σε μια εικόνα.

Όμως το χειρότερο είναι πως εσύ παραμένεις ένας χέστης και ως τέτοιος θα σηκωθείς, θα τη φιλήσεις για καληνύχτα, θα την συνοδεύσεις στη σκηνή της, δεν θα ενδώσεις στο ένστικτό σου, θα κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να νιώσει η σημαντικότερη στον κόσμο, ομορφότερη ακόμα και από το είδωλο σου, πράγμα που δεν αποκλείεται στον κόσμο τον άπειρο να είναι, αλλά εσύ θα συνεχίσεις μέχρι το δικό σου κατάλυμα, θα μεθύσεις μπας και ξεχάσεις τον μισό άνθρωπο που σου χει απομείνει. Μπας και αύριο ξυπνήσεις περισσότερο ορίζοντας και θάλασσα παρά καθρέφτης και παραλία. Ελπίζεις ότι αύριο θα είσαι λιγότερο χέστης και θα κολυμπήσεις με μόνο φώς τον αυγερινό και την πούλια, πίσω στην Αθήνα, για να την δεις. Μόνο τότε θα σαι ολόκληρος άνθρωπος. Ελεύθερος. Μόνο τότε, μέχρι τότε θα ανήκεις τουλάχιστον κατά το ήμισυ στο άπειρο. Στον ορίζοντα που ζωγραφίζει η θύμηση της. Στον ουράνιο θόλο που σκιτσάρουν τα συναισθήματα σου για κείνη και στην παραλία που σχεδιάζει ο κακός σου εαυτός και σε κείνη που ναι δίπλα σου και σμιλεύει η χαοτική μας πραγματικότητα, το άπειρο του κόσμου γύρω μας.